*
Το πώς μεταφράζεται η ιδιοποίηση του παραγόμενου πλούτου από τους καπιταλιστές, το βεβαιώνουν τα στοιχεία των ίδιων των καπιταλιστών:
*
Θα ισχυριστούν ορισμένοι ότι για το άνοιγμα της παραπάνω ψαλίδας και για την εν γένει εικόνα, δε φταίει ο καπιταλισμός αυτός καθαυτός, αλλά η νεοφιλελεύθερη διαχείρισή του την τελευταία τριακονταετία. Ως εκ τούτου αναζητείται ένας πιο «δημοκρατικός», ένας πιο «ευαίσθητος», ένας πιο «καλός» καπιταλισμός.
-- Πρώτη παρατήρηση: Ο «καλός» τους καπιταλισμός, ο κεϋνσιανός, υπήρξε, αλλά κατέρρευσε. Αυτό που εμφανίζουν δηλαδή ως σωτηρία στη σημερινή «νεοφιλελεύθερη κρίση» του καπιταλισμού, είναι ό,τι ακριβώς καταποντίστηκε τη δεκαετία του '70, αποδεικνύοντας ότι οι καπιταλιστικές κρίσεις είναι αναπόδραστες και αναπόφευκτες, ότι κινούνται υπεράνω του όποιου μοντέλου διαχείρισης του συστήματος. Η περίοδος του «στασιμοπληθωρισμού», του συνδυασμού δηλαδή της οικονομικής ύφεσης από τη μια και της ραγδαίας ανόδου των τιμών από την άλλη, το αποδεικνύει. Ο «καλός» καπιταλισμός, του Κέϋνς, είναι επιπλέον αυτός που ανατροφοδότησε το σύστημα όχι μόνο μέσα από την τακτική του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και μέσα από την πολεμική οικονομία ενός Παγκόσμιου Πολέμου και μιας σειράς επεμβάσεων από την Κορέα μέχρι το Βιετνάμ.
-- Δεύτερη παρατήρηση: Πόσο αληθεύει ότι είναι «άλλος» καπιταλισμός εκείνος που σε συνθήκες νεοφιλελευθερισμού αναφωνούσε διά στόματος Αμερικανών Προέδρων πως «ό,τι συμφέρει την "Τζένεραλ Μότορς" συμφέρει τις ΗΠΑ», κι «άλλος» ο καπιταλισμός εκείνος που, όπως σήμερα, προωθεί - μέσω του Ομπάμα - την παχυλή οικονομική ένεση του κράτους στην «Τζένεραλ Μότορς» με στόχο την ενίσχυσή της; Είναι «άλλος» καπιταλισμός εκείνος που εκπροσωπούσε ο Νίξον όταν αναφωνούσε ότι «τώρα είμαστε όλοι κεϋνσιανιστές», κι «άλλος» ο καπιταλισμός που υπηρετούσε η Θάτσερ όταν διακήρυττε «δεν υπάρχει κοινωνία - μόνο άτομα»;
-- Τρίτη παρατήρηση: Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλά ένα ιδεολογικό ρεύμα που κάποια στιγμή επικράτησε όπως το «κακό» κατισχύει του «καλού». Είναι η δομική ανάγκη του καπιταλισμού να απαντήσει στην πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους και στην καπιταλιστική υπερσυσσώρευση που δεν μπορεί να επενδυθεί ολόκληρη για τον πολύ απλό λόγο ότι αυτοί που πρέπει να καταναλώνουν, οι λαοί, βιώνουν διαρκείς εισοδηματικούς περιορισμούς. Είναι ενδεικτικό ότι στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, τα πραγματικά εισοδήματα του μέσου Αμερικανού πολίτη κινούνται στα προ τριακονταετίας επίπεδα.
*
Επομένως, σε τέτοιες συνθήκες το κεφάλαιο αναζητά την ικανοποίηση της ακόρεστης βουλιμίας του για κέρδη με άλλους τρόπους. Εδώ ακριβώς εκδηλώνεται ο φονταμενταλισμός του ξεπουλήματος και η υπαγωγή των πάντων στην υπηρεσία των αγορών (Παιδεία, Υγεία, ιδιωτικοποίηση του αέρα μέσω του εμπορίου ρύπων, αερομεταφορές, τηλεπικοινωνίες, μέχρι και ιδιωτικοποίηση των φυλακών). Εδώ είναι που δημιουργείται και η χρηματιστική «φούσκα» της διόγκωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Πρόκειται για μια τακτική «πυραμίδας» που δημιουργεί ανεξέλεγκτα περιθώρια κερδοσκοπίας στους κεφαλαιούχους, οι οποίοι, στο πλαίσιο της απελευθέρωσης των χρηματαγορών - προς δόξαν των δικών «μας» που ψήφισαν το Μάαστριχτ - παίζουν το παιχνίδι της κατά Σουμπέτερ λεγόμενης δημιουργικής καταστροφής.
Με άλλα λόγια, κερδοσκοπούν ασυστόλως προκαλώντας διεθνείς κρίσεις (σημειωτέον ότι μέσα σε ένα χρόνο είχαμε την ενεργειακή κρίση, την κρίση της τιμής των τροφίμων και τώρα τη χρηματοπιστωτική) έχοντας ως πυξίδα ότι αφενός, και διά μέσου των κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων, θα μετακυλίσουν τις ζημιές στα λαϊκά στρώματα και αφετέρου ότι από την εξαφάνιση κάποιων ανταγωνιστών τους οι ίδιοι θα γίνουν ακόμα ισχυρότεροι και τελικά θα επέλθει ένα επίπεδο καπιταλιστικής «ισορροπίας», με τους πλούσιους να έχουν γίνει λιγότεροι και πλουσιότεροι και τους φτωχούς να έχουν γίνει περισσότεροι και φτωχότεροι.
(συνεχίζεται)...
1913 Υπογράφεται στην Αθήνα η Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας.
1920 Ηττα του βενιζελικού κόμματος στις εκλογές.
1960 Τέσσερις μικρές νέγρες εγγράφονται σε σχολεία λευκών της Νέας Ορλεάνης. Αστυνομία και στρατός λαμβάνουν εντολή να θέσουν τέρμα στις φυλετικές διακρίσεις στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
1966 Αρχίζει η δίκη του ΑΣΠΙΔΑ, που βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής της χώρας από το 1965 έως την 21η Απρίλη του 1967.
1969 Εθνικοποιούνται όλες οι τράπεζες στη Λιβύη.
1973 Πάνω από 1.500 φοιτητές καταλαμβάνουν το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Η κατάληψη μετατρέπεται σε λαϊκή αντιδικτατορική εξέγερση με την κάθοδο χιλιάδων εργαζομένων. Οι διαδηλώσεις επεκτείνονται σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Γιάννενα.
1983 Το στρατοδικείο της Κωνσταντινούπολης καταδικάζει 18 μέλη της Επιτροπής Ειρήνης για «απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος και εγκαθίδρυσης του κομμουνισμού».