Τα μνημεία της εκπαίδευσης βρίσκονται στο επίκεντρο του φετινού γιορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Μνημείων, στις 18 Απριλίου. Ετσι, «γιορτάζουν» βιβλιοθήκες, πανεπιστήμια, σχολεία, ακαδημίες, μοναστήρια ή και ανοιχτοί χώροι που αποτελούν τεκμήρια της εκπαιδευτικής διαδικασίας στους αιώνες.

Σύμφωνα με τους διοργανωτές (Ελληνικό Τμήμα ICOMOS - Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, UNESCO) «ο εορτασμός της Κληρονομιάς της Εκπαίδευσης αποβλέπει στο να συμβάλλει στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της κοινωνίας απέναντι στα μνημεία αυτά και ταυτόχρονα να προωθήσει και ενισχύσει την προστασία και ένταξή τους στη σύγχρονη κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική ζωή». Ως χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της κατηγορίας οι διοργανωτές παραθέτουν την Ακαδημία Πλάτωνος (από την αρχαιότητα) και τα κτήρια (Αμφιθέατρο, Γυμναστήριο, Λουτρά) του Νικ. Μητσάκη στο Μαράσλειο (από τη σύγχρονη εποχή).

Στο πλαίσιο του φετινού γιορτασμού αποφασίστηκαν η δημιουργία πληροφοριακού εντύπου - αφίσας με επιλεγμένα παραδείγματα από την πολιτιστική κληρονομιά της εκπαίδευσης, καταγραφή και τεκμηρίωση των μνημείων εκπαίδευσης που βρίσκονται σε κίνδυνο, ενώ χτες πραγματοποιήθηκε στο ΕΜΠ επιστημονική εκδήλωση με θέμα: «Η Πολιτιστική Κληρονομιά της Εκπαίδευσης. Ελλάδος Παίδευσις».

Σημειώνουμε, πάντως, ότι η ένταξη των μνημείων στη σύγχρονη οικονομική ζωή είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απειλήσει τη σημασία τους, αφού αυτή η οικονομική «ζωή» κυριαρχείται από τον καπιταλιστικό νόμο του κέρδους, που σηματοδοτεί την εμπορευματοποίηση και της πολιτιστικής κληρονομιάς.

«Στο σπίτι περιμένοντας τη βροχή» τιτλοφορείται το έργο του Γάλλου δραματουργού Ζαν Λικ Λαγκάρς, που θα παρουσιαστεί στο θέατρο του Ιδρύματος «Μ. Κακογιάννη» (Πειραιώς 206, Ταύρος, 210.3418.579), στα πλαίσια του φεστιβάλ γαλλόφωνου θεάτρου, που οργανώνει το Γαλλικό Ινστιτούτο (Ωρες παραστάσεων: 17 και 20/4: 11.30μμ, 18 και 19/4: 9.30μμ. Εισιτήριο: 10 ευρώ).

Δύο γυναίκες αναμετρώνται με την έννοια της αναμονής και της διάψευσης των ελπίδων. Τραγικές ηρωίδες που στέκονται στο κατώφλι μιας πόρτας για να υποδεχθούν εκείνον που θα έρθει ή για να ξεπροβοδίσουν εκείνον που φεύγει για πάντα. Μια ελεγεία στον ανθρώπινο πόνο. Μια ελεγεία στη γυναικεία ύπαρξη που ορίζεται από την έννοια της καρτερικότητας σε ένα έργο που αναζητά τις ρίζες του στην αρχαία ελληνική τραγωδία και δικαιώνεται μέσα από τον τσεχωφική και τη μεταγενέστερη ευρωπαϊκή δραματουργία. Λόγοι - μονόλογοι γυναικών που προσπαθούν εμμονικά να βρουν τις κατάλληλες λέξεις για να χωρέσουν τον ανθρώπινο πόνο και βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωπες με την έννοια της αποτυχίας του προφορικού λόγου. Πόσες λέξεις χρειάζεται το πένθος για έναν αδερφό ή ένα γιο, ή έναν άνδρα που τον περιμένεις αιώνες και που φτάνει «με τα μάτια του ποτέ ξανά ανοιχτά», μόνο και μόνο για να σε βυθίσει στην αέναη απουσία της ελπίδας; Ο Ζαν Λυκ Λαγκάρς αθροίζει στο έργο του «Στο σπίτι περιμένοντας τη βροχή» όλες τις σταγόνες της γυναικείας απελπισίας. Είναι ακριβώς τόσες όσες χωρούν σε ένα σπίτι με γυναίκες που πενθούν για το θάνατο ενός αγοριού - του μόνου αγοριού της οικογένειας.

Μετάφραση: Δημήτρης Φίλιας, σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία: Σύλβια Λιούλιου, ηχητική εικόνα: Γιώργος Πούλιος, φωτισμοί: Εβίνα Βασιλακοπούλου, κοστούμια: Βέρικο Μγκελάτζε. Παίζουν (αλφαβητικά): Ιωάννα Παππά, Ελενα Τοπαλίδου.

• Στα πλαίσια του φεστιβάλ θεατρικών αναλογίων νεοελληνικών έργων που οργανώνει η δραματική σχολή «Η πρόβα», αύριο και μεθαύριο θα παρουσιαστεί στο θέατρο «Πρόβα», το έργο «Η οδός» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσόγκα, με εισηγητή τον Γιάννη Ζέρβα.

Μάρτιος του 1945 στο ναζιστικό στρατόπεδο του Μαουτχάουζεν. Ο πόλεμος τελειώνει, αλλά οι μαζικές εκτελέσεις Εβραίων συνεχίζονται. Ενας Εβραίος από τη Βουδαπέστη τρυπώνει στην «παράγκα» για τις λοιμώδεις αρρώστιες του υποτιθέμενου νοσοκομείου του στρατοπέδου, για να κρυφτεί ανάμεσα στους βαριά αρρώστους κρατουμένους, που πέθαιναν ξεχασμένοι από τους Ες-Ες, και να γλιτώσει. Υπόσχεται να τους υπηρετεί με αντάλλαγμα να τον βοηθήσουν ώστε η «παράγκα» να γίνει ο «Δούρειος ίππος» που θα τον οδηγήσει από το σίγουρο θάνατο σε μια αβέβαιη ζωή. Το κήρυγμα της πίστης του στο Θεό, πείθει τους μελλοθάνατους να τον κρύψουν ανάμεσά τους. Η θλιβερή, όμως, πραγματικότητα που αντικρίζει γύρω του ο Εβραίος τον κάνει να ξεσπάσει σε ένα δριμύ κατηγορώ κατά του Θεού, που αδρανεί. Πεπεισμένος πως ο άνθρωπος δεν πρέπει να δραπετεύει, να κρύβεται και να εναποθέτει τις ελπίδες του σε κάποια μεταφυσική δύναμη, αποφασίζει να αντιμετωπίσει γενναία το πεπρωμένο του.

Μουσική: Νίκος Χαριζάνος. Βίντεο: Παναγιώτης Τυροπάνης. Ακορντεόν: Νάντια Αντωνίου. Παίζουν: Αντώνης Ταμβακάς, Λούης Σλάκου, Χαντέλης Γιάννης, Ελευθερία Στεργίδου, Τυροπάνης Παναγιώτης. Εναρξη: 21:15. Είσοδος 5 ευρώ.