Τρεις μήνες μετά το πέρασμα από τον Πλούτωνα, η επιστημονική ομάδα της αποστολής δημοσίευσε στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό «Science» την πρώτη μελέτη με τίτλο «Το σύστημα του Πλούτωνα: Αρχικά αποτελέσματα από την εξερεύνησή του από τους Νέους Ορίζοντες». Η διαστημοσυσκευή συγκέντρωσε τόσο πολλά δεδομένα που υπολογίζεται ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον άλλοι 12 μήνες για να τα τηλεμεταδώσει στη Γη. Η αποστολή «Νέοι Ορίζοντες» δε θα επιτρέψει μόνο τη δημιουργία του πρώτου εγχειριδίου, για το σε μεγάλο βαθμό άγνωστο έως τώρα σύστημα του Πλούτωνα, αλλά αναμφίβολα θα αποτελέσει και έμπνευση για τις επόμενες γενιές να συνεχίσουν να ψάχνουν τι υπάρχει μετά τον επόμενο λόφο, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Τζιμ Γκριν, διευθυντής των διαπλανητικών αποστολών της NASA.
Οι φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης που έχουν φτάσει ήδη στη Γη, δείχνουν εκπληκτικά μεγάλη ποικιλομορφία στη μορφολογία και στην ηλικία των διάφορων περιοχών της επιφάνειας του Πλούτωνα, διαφορές στο χρωματισμό, στη σύνθεση και στην ανακλαστικότητα. Εντοπίστηκαν περιοχές ιδιαίτερα πλούσιες σε πάγο νερού, πολλαπλά στρώματα από αχλή μέσα στην ατμόσφαιρα και γενικά περισσότεροι πάγοι απ' ό,τι αναμενόταν.
Ο πάγος νερού εντοπίστηκε σε διάσπαρτες μικρές περιοχές, πιθανώς επειδή στο μεγαλύτερο μέρος της η επιφάνεια του Πλούτωνα καλύπτεται από πάγους πτητικών αερίων. Οι επιστήμονες προσπαθούν να καταλάβουν γιατί ο πάγος νερού εκτίθεται μόνο σε μερικές περιοχές και γιατί μόνο στις συγκεκριμένες. Επιπλέον θέλουν να εξηγήσουν γιατί αυτές οι περιοχές ταυτίζονται με εκείνες που το χρώμα της επιφάνειας είναι πιο κοκκινωπό. Προφανώς υπάρχει κάποια συσχέτιση νερού - θολινών, για την οποία δεν γνωρίζουμε.
Από την αποστολή «Νέοι Ορίζοντες» οι επιστήμονες έμαθαν ότι οι μικροί πλανήτες μπορεί να παραμένουν ενεργοί επί δισεκατομμύρια χρόνια μετά το σχηματισμό τους και πήραν χρήσιμα μαθήματα από το βαθμό γεωλογικής συνθετότητας τόσο του Πλούτωνα, όσο και του μεγαλύτερου δορυφόρου του, Χάροντα. Στο Χάροντα περίμεναν να συναντήσουν έναν τυπικό δορυφόρο διάτρητο από κρατήρες, αλλά βρήκαν μια μορφολογία γεμάτη βουνά, φαράγγια, κατολισθήσεις, χρωματικές διαφοροποιήσεις κ.λπ. Ενα φαράγγι 1.600 χιλιομέτρων, τέσσερις φορές πιο μακρύ από το Γκραντ Κάνιον και δυο φορές πιο βαθύ, διατρέχει όλη την όψη του Χάροντα, αποκαλύπτοντας μια τιτάνιων διαστάσεων γεωλογική αναταραχή στο παρελθόν του. Οι πεδιάδες νότια του φαραγγιού, που ανεπίσημα ονομάζονται Πεδιάδα του Βούλκαν, έχουν λιγότερους κρατήρες συγκριτικά με τις βορειότερες περιοχές, ένδειξη ότι είναι γεωλογικά νεότερες. Η λεία επιφάνειά τους και άλλα χαρακτηριστικά είναι ενδείξεις προέλευσης από κρυοηφαιστειακή δραστηριότητα. Ισως ένας υπόγειος ωκεανός πάγωσε στο παρελθόν σπάζοντας σαν τσόφλι αυγού την επιφάνεια του Χάροντα, με ανάβλυση μεγάλης ποσότητας νερού, που πάγωσε, σχηματίζοντας την πεδιάδα.
Από τον Αύγουστο του 2014 έως τον Ιούνη του 2015, δύο μήνες πριν το περιήλιο, η περιοχή δεν είχε παρουσιάσει καμιά μεταβολή. Στις 3 Ιούνη εμφανίστηκε ένα σχεδόν κυκλικό χαρακτηριστικό, που μεγάλωνε, ενώ τις επόμενες μέρες εμφανίστηκε και δεύτερο. Στις 2 Ιούλη είχαν φτάσει να έχουν διάμετρο 220 και 140 μέτρα, αντίστοιχα, ενώ είχε αρχίσει να εμφανίζεται και ένα τρίτο χαρακτηριστικό. Εως τις 11 Ιούλη, τα τρία χαρακτηριστικά είχαν συγχωνευθεί σε ένα, και είχαν εμφανιστεί δύο καινούρια. Η πρόοδος του φαινομένου εξελισσόταν σχετικά γρήγορα, με ταχύτητα αρκετών δεκάδων εκατοστών την ώρα.
Η εξάχνωση πτητικών υλικών είναι οπωσδήποτε σημαντικός παράγοντας για την εμφάνιση αυτού του φαινομένου, καθώς στα χείλη των βαθουλωμάτων γινόταν συχνά εμφανής η παρουσία λευκού πάγου. Ομως ο ρυθμός δεν μπορεί να ερμηνευτεί μόνο από την εξάχνωση λόγω της προσπίπτουσας ηλιακής ακτινοβολίας και γι' αυτό οι επιστήμονες αναζητούν επιπρόσθετους μηχανισμούς ερμηνείας των παρατηρήσεων. Πιθανολογούν ότι είτε το υλικό στην περιοχή είναι πολύ πορώδες, είτε ότι η κρυσταλλοποίηση άμορφου πάγου ή η αποσταθεροποίηση κλαθρικών υλικών (πλέγματος ενός είδους μορίου που περιέχει και άλλα είδη μορίων) μπορεί να απελευθέρωνε ενέργεια αυξάνοντας την ταχύτητα της διάβρωσης του εδάφους. Από τη διαδικασία δεν παρατηρήθηκαν εκπομπές σκόνης, παρά μόνο αερίων.
Στο μεταξύ, μελέτη της επιστημονικής ομάδας της «Ροζέτα» έδωσε απάντηση στο πώς απέκτησε ο κομήτης Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο αυτό το παράξενο σχήμα αραχίδας. Ηταν το σχήμα αυτό αποτέλεσμα της συνένωσης δύο μικρότερων κομητών, ή αποτέλεσμα διάβρωσης ενός μοναδικού αρχικού κομήτη, με τρόπο που να σχηματιστεί η περιοχή που σήμερα φαίνεται σαν λαιμός; Αξιοποιώντας σειρά φωτογραφιών υψηλής ανάλυσης, που δείχνουν τη διάταξη των πετρωμάτων, οι επιστήμονες συμπέραναν ότι αυτά είναι τοποθετημένα με τρόπο που δείχνουν δύο βαρυτικά κέντρα, ένα σε κάθε λοβό. Συμπέραναν, λοιπόν, ότι ο κομήτης πρέπει να σχηματίστηκε ως αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης χαμηλής ταχύτητας μεταξύ δύο μικρότερων κομητών, της ίδιας ομάδας, καθώς η σύσταση και η δομή και των δύο λοβών φαίνεται να είναι πανομοιότυπη.