Στη Γιουγκοσλαβία για παράδειγμα δεν υπήρχε άρνηση της κυβέρνησης Μιλόσεβιτς για την έλευση δυτικοσυμμαχικών κεφαλαίων ΗΠΑ και υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αντίθετα τα επιζητούσε πιστεύοντας ότι έτσι θα εξευμένιζε την απειλή επέμβασης. Ομως δεν την απέφυγε με όλες τις καταστρεπτικές συνέπειες. Το γεγονός αυτό σημείωσε τη νέα ποιοτική μεταβολή διεθνώς μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ. Το ισχυρό χρηματιστικό κεφάλαιο δεν προσπαθεί να διεισδύσει διά μέσου των οικονομικών επενδύσεων. Αυτή την παλιά βρομοδουλιά της διείσδυσης την αφήνει σε παρακατιανούς καπιταλιστές, τύπου Ελλάδας. Τώρα προστάζει κι επιβάλλει πρώτα την πλήρη υποταγή και μετά αποφασίζει εάν, πώς και πότε θα κάνει οικονομικές επενδύσεις.

Νεκρανασταίνεται η πολιτική της παλιάς αποικιοκρατίας με σύγχρονα μέσα, μεθόδους και μορφές. Κάθε μικρή κι αδύναμη χώρα υποχρεώνεται να απαντήσει στο δίλημμα ή τα δίνει όλα ή τα χάνει όλα, δηλαδή η ίδια κατάληξη. Μόνη της επιλογή είναι εάν θα αποφύγει τον εξαρχής θάνατο μιας πολεμικής επιδρομής του ΝΑΤΟ ή θα τον μετατοπίσει για αργότερα, με τη μορφή υλικής και ηθικής εξαθλίωσης. Αποτέλεσμα αυτής της πλανητικής επιβολής του δυτικο-συμμαχικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου είναι να αναδεικνύονται δυτικόβουλες κυβερνήσεις. Πιόνια σε όλες τις ανίσχυρες χώρες. Αυτές στοιβάζονται στην ουρά έξω από τα γραφεία του ιμπεριαλιστικού καταστήματος επιζητώντας την πρωτιά να εισέλθουν... ακόμη και στις τουαλέτες.

Πάνω στην εξαθλιωμένη υλική και ηθική σάρκα των παιδιών χτίζεται η νέα Ρώμη. Λέξεις όπως «παγκοσμιοποίηση», «ανοχή», «πολυπολιτισμός», «εκσυγχρονισμός», έρχονται να πνίξουν στη γενικότητα του τίποτα τις λεκτικές έννοιες της επαναστατικής διανόησης. Ο λεκτικός πλούτος της ανθρωπότητας που γεννήθηκε στη φωτιά των επαναστάσεων κινδυνεύει να πνιγεί στο βούρκο αρνήσεων και στρεβλώσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ταύτιση του διεθνισμού, δηλαδή της διά των εθνών οικουμενικής αντίληψης του ανθρώπου, με τον υπαρκτό υπερεθνισμό που επιβάλλει τη Νέα Τάξη του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου πάνω στα έθνη.

Μια πραμάτεια που την παρουσιάζουν ως σύγχρονη, αλλά που χρονολογείται από την εποχή της λάσπης. Οι άθλιοι αυτοί καλοπληρωμένοι κεκράκτες, προδότες παλιών τους ιδανικών στην πλειοψηφία, ανέλαβαν τη βρομοδουλιά να εκφυλίσουν την ανθρώπινη συνείδηση με τάχατες μοντέρνους όρους και έννοιες ζωής. Αυτή είναι η αγελαία σύναξη αρουραίων που ανέλαβε εργολαβικά, μέσα από τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια, να πλασάρει την καπιταλιστική φλούδα για σοσιαλιστικό ή σοσιαλίζον κουκούτσι.

Αυτοί οι τσίφτες της καναλαρίας και των πολιτικών θώκων, είναι έτοιμοι, χωρίς ντροπή, να υπηρετήσουν οτιδήποτε τους εξασφαλίζει σινιέ κοστούμι, λουστρίνι πατούμενο και πλούσια ζωή στους κύκλους της εθισμένης από τις συνήθειες του λούμπεν προλεταριάτου υψηλής αστικής κοινωνίας.

Είναι γι' αυτούς «ο δρόμος ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα». Σε αυτές τις συνθήκες, ένα κοινωνικό μέτωπο λαϊκών δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, κόντρα στη νεοταξική έλευση του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, αποτελεί όρο ύπαρξης του ανθρώπινου γένους.