Στις ΗΠΑ, το 2009, το δημοσιονομικό έλλειμμα εκτινάχτηκε στα αστρονομικά επίπεδα των 1,7 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, σημειώνοντας μια απίθανη αύξηση της τάξης του 270% σε σχέση με το 2008, ενώ σε βάθος δεκαετίας και έως το 2019 εκτιμάται ότι το αθροιστικό έλλειμμα της Αμερικής θα φτάσει τα 9 τρισ. δολάρια. Μήπως και εκεί η αιτία αρχίζει και τελειώνει στη διαφθορά των πολιτικών ιθυνόντων;

*

Στην Ιρλανδία το έλλειμμα ανήλθε για το 2009 στο 12,5% και για το 2010 υπολογίζεται να φτάσει στο 14,7%. Αραγε και κει, στον πάλαι ποτέ «κέλτικο τίγρη», έφταιγε η «κακοδιαχείριση»;

*

Στη Βρετανία το έλλειμμα το 2009 πήγε στο 12,1% και το 2010 υπολογίζεται να αγγίξει το 13%. Φταίει μήπως ότι και εκεί αυτοί που κυβερνούν είναι «μπουνταλάδες»;

*

Στην Ισπανία το έλλειμμα για το 2009 ξεπέρασε το 11%. Μήπως το πρόβλημα οφείλεται στην «ανικανότητα» όσων διοικούν;

*

Στην Ιταλία το δημόσιο χρέος από 115% του ΑΕΠ το 2009 αναμένεται να υπερβεί το 117% το 2010, στην Ολλανδία το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 4,3%, στο Βέλγιο κατά 3%. Αραγε πέρασαν κι από κει ο Αλογοσκούφης, ο Παπαθανασίου, ο Παπαντωνίου και ο Χριστοδουλάκης;

*

Σε επίπεδο ΕΕ των «27» οι προοπτικές εξέλιξης του δημόσιου χρέους διαγράφονται δραματικές. Ο μέσος όρος του δημόσιου χρέους των κρατών - μελών υπολογίζεται ότι το 2011 θα έχει αυξηθεί κατά δέκα μονάδες έναντι του 2009, πλησιάζοντας το 84% του κοινοτικού ΑΕΠ. Τι να υποθέσουμε; Τα επιτελεία των Βρυξελλών έχουν προεξοφλήσει ότι όχι μόνο τώρα, αλλά και στο... μέλλον, οι κυβερνήσεις που συνθέτουν την ευρω-οικογένεια θα είναι κυβερνήσεις... ανίκανων;

***

Τα παραπάνω στοιχεία, πέραν του ότι δείχνουν πως ο κόσμος από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια θυμίζει παντού... «Ελλάδα»,

επιβεβαιώνουν τα αυτονόητα:

*

Πρώτον, ότι το φαινόμενο δεν είναι «τοπικό», αποκλειστικά ελληνικού χαρακτήρα, ώστε να αποδοθεί σε κάποια «παθογένεια της φυλής» ή σε κάποια «έμφυτη ροπή του ρωμέικου προς τη ρεμούλα».

*

Δεύτερον, ότι αν υπάρχει κάτι που πραγματικά μας συνδέει είτε με τους Γερμανούς

- που παρότι «Κέρβεροι» το δικό τους ΑΕΠ σημείωσε καθίζηση κατά 5% -

είτε με τους υπόλοιπους της Ευρωζώνης

- που παρά τον «σκληρό» Γιούνκερ θα δουν το μέσο όρο του ελλείμματος των μελών του Γιουρογκρούπ να υπερτριπλασιάζεται (!) από το 1,9% το 2008 στο 6,5% το 2010 -

δεν είναι ούτε η «ελαφρομυαλιά», ούτε η «αμεριμνησία».

*

Η ενιαία κλωστή που δένει την Ελλάδα με τους «εταίρους» και τους «συμμάχους» της, ο κοινός παρονομαστής, δικός μας και δικός τους, είναι ότι κι αυτοί και μεις, έχουμε ένα κοινό κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, που διέπεται από κοινούς οικονομικούς κανόνες, που παράγει αντίστοιχες πολιτικές ιεραρχήσεις και λειτουργεί επί τη βάσει ενός ενιαίου ταξικού μοντέλου:

Το κοινό αυτό σύστημα έχει όνομα.

Λέγεται «ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ».

***

Επομένως, είναι πολιτικά αφελές να προσπαθεί κανείς να εξηγήσει την ελληνική «χρεοκοπία» εξαντλώντας την «ανάλυσή του» στη διαφθορά, στην ανέντιμη διαχείριση, στη στατιστική λαθροχειρία, στην αβελτηρία ή στην αδιαφορία των κυβερνώντων.

Ολα αυτά είναι τα επιφαινόμενα ή, στην καλύτερη περίπτωση, τα παράγωγα.

*

Και επειδή στα κέντρα εξουσίας δεν υπάρχουν αφελείς, ή τουλάχιστον τόσο αφελείς που να πιστεύουν ότι τα «παγκοσμιοποιημένα» πολιτικο-οικονομικά «ελλείμματα» οφείλονται στα «ελλείμματα ηθικής»,

το γεγονός ότι επιμένουν να πουλούν στο «πόπολο» το συγκεκριμένο παραμύθι,

εξηγείται από ένα και μόνο:

*

Θέλουν να προασπίσουν κάτι πολύ υπέρτερο (για τους ίδιους),

να αποσιωπήσουν κάτι που μπορεί να αποδειχτεί πολιτικά θανάσιμο (για τους ίδιους),

να αποπροσανατολίσουν από το πραγματικό πρόβλημα ώστε να μην καταρρεύσει ο κόσμος τους (πάνω στους ίδιους).

Θέλουν, με άλλα λόγια, να ξεχάσουμε

ότι το φαινόμενο που έχουμε μπροστά μας, από την Αθήνα μέχρι την Ουάσιγκτον και από τη Λισαβόνα μέχρι το Τόκιο,

είναι η εκδήλωση της βαθιάς κρίσης, της χρεοκοπίας και του σαπίσματος ενός συστήματος, με το όνομα που προαναφέραμε: ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ.

Ας δούμε τι συμβαίνει στο φόντο της κρίσης, που υπενθυμίζουμε ότι ξέσπασε σαν κρίση του τραπεζικού συστήματος και της διεθνούς χρηματοπιστωτικής «φούσκας»:

• Στην Ελλάδα, όπου εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν δουλειές, μισθούς, επιδόματα και δικαιώματα, μια μόνο τράπεζα, η Εθνική, είχε στο 9μηνο του 2009 καθαρά κέρδη πάνω από 1 δισ. ευρώ.
• Στην Ισπανία, με το δημόσιο χρέος να έχει τιναχτεί στο 11,4% του ΑΕΠ, τους ανέργους στα 5 εκατομμύρια και τους «απασχολήσιμους» στο 34% του εργατικού δυναμικού, μια μόνο τράπεζα, η «Santander», ανακοίνωσε για το 2009, το έτος της κρίσης δηλαδή, κέρδη ύψους 9 δισ. ευρώ!
• Στη Γερμανία, όπου το ΑΕΠ μειώθηκε 5% το 2009, όπου οι φτωχοί και οι άνεργοι ανήλθαν στα 15 εκατομμύρια, μια μόνο τράπεζα, την ίδια χρονιά, σημείωσε κέρδη ύψους 5 δισ. ευρώ!
• Στην Πορτογαλία, τη δεύτερη πιο «χρεοκοπημένη» χώρα της Ευρωζώνης, οι τράπεζες εμφάνιζαν μέσα στο 2009 ημερήσια κέρδη ύψους 6 εκατομμυρίων ευρώ!

*

Η κρίση του καπιταλισμού κάνει τις πολυεθνικές και το πολιτικό τους προσωπικό ακόμα πιο επιθετικούς κατά των λαών. Ο λόγος είναι ότι το ξεπέρασμα αυτής της κρίσης από τη σκοπιά του κεφαλαίου περνάει μέσα από την ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση των μισθωτών σκλάβων.

Η κρίση, δε, αξιοποιείται από την ολιγαρχία ως «ευκαιρία» για την επιβολή μέτρων που είχαν ήδη αποφασιστεί και ξεκινήσει να εφαρμόζονται πριν την κρίση, αλλά που τώρα τα προωθούν με μεγαλύτερη ένταση και με τυπική «νομιμοποίηση» λόγω των «ειδικών συνθηκών».

*

Για παράδειγμα:

• Στην Ελλάδα, το 2004, δεν υπήρχε κρίση, αλλά τότε ήταν που ο κ. Παπανδρέου (και μάλιστα ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης!) τάχθηκε υπέρ της συνταξιοδότησης στα 70 χρόνια!
• Στη Γερμανία το 2007 δεν υπήρχε κρίση, αλλά τότε ήταν που χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες από κοινού αποφάσισαν την αύξηση των ορίων ηλικίας στα 67 χρόνια.

*

Με μια κουβέντα:

Τα μέτρα που παίρνονται στην Ελλάδα δεν είναι ούτε «έκτακτα», ούτε «ελληνικά». Είναι πανευρωπαϊκά και παγκόσμια. Οι συνέπειες το ίδιο. Παντού χάνουν οι λαοί. Παντού κερδίζουν οι κεφαλαιοκράτες.

Συναίνεση με λούφα

και παραλλαγή...