Στοιχείο πρώτο:
Το Μάρτη του 2010, στο τελευταίο δάνειο πριν την υπαγωγή της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης» και στο μνημόνιο, το επιτόκιο εκτινάχτηκε στο 6,3%. Το τοκογλυφικό αυτό επιτόκιο αποτέλεσε και την αφορμή που επικαλέστηκε η κυβέρνηση για να καταφύγει στην «τρόικα».
Οπως δικαιολογήθηκε, το ύψος του επιτοκίου καθιστούσε πλέον επικίνδυνα ασύμφορη τη χρηματοδότηση της χώρας από τις διεθνείς αγορές. Η προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης» δικαιολογήθηκε με το επιχείρημα ότι η «βοήθεια» προς την Ελλάδα θα ανάγκαζε τις «αγορές» να μειώσουν τις πιέσεις και να προχωρήσουν στην αποκλιμάκωση των επιτοκίων δανεισμού.
*
Το αποτέλεσμα:
Αυτές ήταν οι «ευεργετικές» συνέπειες του «μηχανισμού στήριξης» και του μνημονίου:
Από τη στιγμή που η Ελλάδα προσέτρεξε στις αγκάλες τους το αποτέλεσμα ήταν το επιτόκιο δανεισμού της χώρας να έχει υπερδιπλασιαστεί (!) σε σχέση με το ήδη ληστρικό επιτόκιο που η Ελλάδα δανειζόταν πριν καταφύγει στο «μηχανισμό» και την «τρόικα».
*
Στοιχείο δεύτερο:
Πέρα από τους εγχώριους τοκογλύφους, οι οποίοι τη στιγμή της εισόδου της Ελλάδας στο «μηχανισμό» κατείχαν περίπου το 30% του ελληνικού δημόσιου χρέους, μέχρι τον Ιούνη του 2010 (στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, Εκθεση Δεκέμβρης 2010) μεταξύ των διεθνών τοκογλύφων δέσποζαν οι γερμανικές (65,4 δισ. ευρώ) και οι γαλλικές τράπεζες (83,1 δισ. ευρώ).
*
Σήμερα, ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του μνημονίου, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι τόσο οι γερμανικές όσο και οι γαλλικές τράπεζες φρόντισαν στο διάστημα που μεσολάβησε να «ξεφορτωθούν» τα ελληνικά ομόλογα.
***
Τα παραπάνω οδηγούν στα εξαρχής γνωστά, αλλά εξόχως οφθαλμοφανή πλέον συμπεράσματα:
*
Ο χρόνος που μεσολαβεί είναι κρίσιμος. Ο ελληνικός λαός έχει μόνο μια επιλογή:
Να διαγράψει ο ίδιος από τη συνείδησή του ότι έχει την ελάχιστη ευθύνη για το χρέος της πλουτοκρατίας. Να ξεσηκωθεί, να σαρώσει τους εκμεταλλευτές του, να πάρει στα χέρια του τις υποθέσεις του, να εγκαθιδρύσει τη δική του λαϊκή εξουσία και να αρνηθεί να πληρώσει έστω και ένα ευρώ στους δυνάστες του.
1587 Ο πρώην πειρατής Βρετανός ναύαρχος σερ Φράνσις Ντρέικ βυθίζει την ισπανική αρμάδα στο λιμάνι του Κάδιξ, δίνοντας τέλος στη θαλασσοκρατορία των Ισπανών και εγκαινιάζοντας την εποχή της ελισαβετιανής βρετανικής κυριαρχίας στις θάλασσες.
1943 Οι Γερμανοί πνίγουν στο αίμα την εξέγερση των Εβραίων στο γκέτο της Βαρσοβίας.
1944 Αρχισε τις εργασίες της η Συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ.
1971 Η Σοβιετική Ενωση εκτοξεύει το πρώτο διαστημικό εργαστήριο «Σαλιούτ». Τέσσερις μέρες αργότερα, το διαστημόπλοιο «Σογιούζ 10» συνδέεται με το «Σαλιούτ» και «αποβιβάζει» τρεις Σοβιετικούς επιστήμονες.
1995 Βόμβα σε παγιδευμένο αυτοκίνητο ανατινάζει πολυώροφο κτίριο στην Οκλαχόμα. Σκοτώθηκαν 168 άτομα.
Είκοσι χρόνια (!) θα τραβήξει το καθεστώς της βαρβαρότητας που βιώνει ο ελληνικός λαός, σύμφωνα με τον Κ. Σημίτη. Τουτέστιν δεν πρόκειται για την δεκαετή «Οδύσσεια» που μας «υποσχέθηκε» ο κ. Παπανδρέου, αλλά για την «Οδύσσεια» και την «Ιλιάδα» μαζί!
Κατά τα λοιπά θυμίζουμε ότι ο κ. Σημίτης ήταν αυτός που - με υπουργό τον κ. Παπανδρέου - μας διαβεβαίωνε ότι η επί των ημερών του είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ και η έλευση του ευρώ θα ισοδυναμούσαν με την ανάδειξη της «ισχυρής Ελλάδας» στην «πρώτη ταχύτητα» της ανάπτυξης και την τοποθέτησή της στο «απάνεμο από κρίσεις λιμάνι» της ευημερίας...
«Ψάξτε αλλού για τις μίζες», τιτλοφορείται η συνέντευξη που παραχώρησε την Κυριακή στην εφημερίδα «Το Βήμα» ο κ. Τσοχατζόπουλος.
Προσωπικώς δεν έχουμε καμία αντίρρηση, όσοι ψάχνουν τις μίζες, να τις ψάξουν και αλλού ή εξ ολοκλήρου «αλλού», όπως συστήνει ο πρώην υπουργός.
Εκείνο που πάντως έχει ενδιαφέρον είναι ότι ο κ. Τσοχατζόπουλος, ούτε που διανοείται να αρνηθεί ότι κυκλοφορούν μίζες στο αστικό πολιτικό στερέωμα.
Αρκείται απλά - και αναμενόμενα - να εξαιρέσει τον εαυτό του από τους «δωρολήπτες». Για παραπέρα, όμως, όχι μόνο δεν αποκλείει να πέφτουν μίζες αλλά εμφανίζεται και βέβαιος ότι πέφτουν αφού ο ίδιος είναι που με αφορμή τα υποβρύχια κάνει λόγο για «σκάνδαλο μίζας».
Σημειωτέον ότι ο κ. Τσοχατζόπουλος διατέλεσε επί δεκαετίες ταγός του τόπου, «νούμερο 2» του ΠΑΣΟΚ, πρωτοκλασάτος υπουργός και παρ' ολίγον πρωθυπουργός.
Υπ' αυτήν την έννοια τα λεγόμενά του, αν μη τι άλλο συνιστούν μια επιπλέον - έστω και ακούσια - μαρτυρία για την κατάντια του αστικού πολιτικού συστήματος.