Το πρώτο αφιέρωμά του στους δημοσιογράφους του θεάτρου μας (θα ακολουθήσουν και για άλλους) πραγματοποίησε προχτές το βράδυ, στη Λυρική Σκηνή, το Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΣΗΕΑ, σε συνεργασία με την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Τιμώμενοι ήταν τέσσερις μεγάλοι δημοσιογράφοι - δραματουργοί. Ο ζων Ασημάκης Γιαλαμάς και οι απόντες Αλέκος Λιδωρίκης, Αλέκος Σακελλάριος και Δημήτρης Ψαθάς. Την εκδήλωση άνοιξε ο γραμματέας του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ, «ρέκτης» των Τεχνών, Βαγγέλης Ψυρράκης, ευχαριστώντας όλους όσοι συνέδραμαν την (διανθισμένη με τηλεοπτικές συνεντεύξεις, σκηνές θεατρικών και κινηματογραφικών έργων και εκτέλεση τραγουδιών σε στίχους των τιμωμένων) εκδήλωση και τους Στέφανο Ληναίο και Γιώργο Κατσαρό, οι οποίοι την επιμελήθηκαν σκηνοθετικά και μουσικά, αντίστοιχα.

Ο Γιώργος Λαζαρίδης (πρόεδρος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων) χαρακτήρισε τους τέσσερις τιμώμενους «στρατηγούς» και «δασκάλους» της γενιάς του, αλλά και των νεότερων θεατρικών συγγραφέων μας και το έργο τους «οδηγό κοινωνικής συμπεριφοράς και ψυχαγωγίας, βγαλμένο από την καθημερινή ζωή». Μιλώντας για τον Δημήτρη Ψαθά, τον αποκάλεσε «τον δικό μας Μολιέρο, γιατί ήταν συγγραφέας χαρακτήρων». Τρανή απόδειξη, το ΕΑΜικού περιεχομένου έργο του «Φον Δημητράκης», απόσπασμα του οποίου απέδωσαν οι Θύμιος Καρακατσάνης και Βασίλης Κολοβός.

Αναμνήσεις του από τις συναντήσεις του (στο Παρίσι και την Αθήνα) από τον «άρχοντα» της δημοσιογραφίας και του θεάτρου Αλέκο Λιδωρίκη, διηγήθηκε ο σκηνοθέτης Γιάννης Ιορδανίδης. Αναμνήσεις του από τη «μεγάλη μορφή» - Α. Λιδωρίκης διηγήθηκε και ο Λάκης Λαζόπουλος, ο οποίος «μίλησε» εξαιρετικά το καβαφικού ύφους, καυστικά στοχαστικό, διαχρονικό και επίκαιρο μήνυμα του ποιήματος του Α. Λιδωρίκη «Ιδού τον...» (από τη μόνη ποιητική συλλογή του «Κραυγή σε 24 τόνους», εκδόσεις «Ικαρος»), για την αναρρίχηση μωρών στην εξουσία. Ποίημα «αποκάλυψη», κατά τη γνώμη μας, και της ποιητικής δεινότητας του Α. Λιδωρίκη, «το οποίο βλέπει το παρόν και το μέλλον...», όπως επισήμανε ο Λ. Λαζόπουλος.

«Απώλεια» μεγάλη της βραδιάς ήταν η απουσία του 92χρονου Ασημάκη Γιαλαμά, αλλά και μεγάλο «κέρδος» της όσα - δίκαια και σπουδαία - είπε για το έργο του ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ελάχιστα από τα οποία παραθέτουμε: «Ο αειθαλής Γιαλαμάς καλλιέργησε όλα τα είδη της γραφής. Ο Γιαλαμάς, όπως και οι άλλοι τιμώμενοι απόψε, έγραψαν αριστουργήματα, ανάλογα του Τσέχωφ. Αυτό που θαύμασα στον Γιαλαμά είναι οι εκατοντάδες αριστουργηματικές μιμήσεις ποιημάτων και κειμένων κλασικών, τις οποίες έγραφε και δημοσίευε στην προδικτατορική "Αυγή". Αυτό σήμαινε βαθιά γνώση της γλώσσας, της φιλολογίας και λογοτεχνίας. Αυτό έκανε και ο Μπρεχτ. Μ' αυτή τη μεγάλη "προίκα" έφτασε ο Γιαλαμάς στη λαϊκή κωμωδία, τη φαρσοκωμωδία, όπως περιφρονητικά τη λένε κάποιοι. Ενα υβρίδιο των ενδόξων ειδών της κωμωδίας ηθών και της φάρσας. Το έργο του Γιαλαμά ήταν "πυρηνικός αντιδραστήρας" κοινωνικής κριτικής σε εποχές δύσκολες, πολεμικές, εμφυλιακές, μετεμφυλιακές, λογοκριτικές. Ο Γιαλαμάς μετέχει, νοιάζεται για την κοινωνία, θλίβεται για τη νόθευση των λαϊκών παραδόσεων. Οι κωμωδίες του είναι κραυγές απελπισίας για τα προβλήματα του ανθρώπου σε μια τέτοια κοινωνία».

«Γεύσεις» της κωμωδιογραφικής κραυγής του Γιαλαμά έδωσαν το απόσπασμα της ταινίας «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;», με τον Θανάση Βέγγο και η σκηνή από το «Μιας πεντάρας νιάτα», με τον Στέφανο Ληναίο και την Ελλη Φωτίου.

Τελευταίος, για τον «Μεγαλέξαντρο» όπως αποκαλούσαν μερικοί τον Αλέκο Σακελλάριο, μίλησε ο κωμωδιογράφος Λάκης Μιχαηλίδης, αναφερόμενος στο τεράστιο έργο του (χρονογραφικό, οπερέτες, θεατρικό, κινηματογραφικό, στιχουργικό), αλλά και στο ακατάβλητο χιούμορ του, ακόμα και στο κρεβάτι του πόνου. Η εκδήλωση έκλεισε με απόσπασμα από την κωμωδία «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» με τους Στέφανο Ληναίο και Ελλη Φωτίου και με το τραγούδι του Σακελλάριου «Αστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα».

«Αστραψε» και «βρόντηξε» κατά της κυβέρνησης των ΗΠΑ ο γνωστός Αμερικανός σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ («Ακήρυχτος πόλεμος»), στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου για την προχτεσινή προβολή της ταινίας του «Φαρενάιτ 9/11», στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών.

Η ταινία του αποκαλύπτει τις στενές σχέσεις της οικογένειας Μπους, με το σαουδαραβικό κεφάλαιο και συγκεκριμένα με την οικογένεια Λάντεν, στο «φόντο» των επιθέσεων της 11ης Σεπτέμβρη στους «Δίδυμους Πύργους» της Ν. Υόρκης. Ετσι, ξεδιπλώνεται ένα «παζλ» γεγονότων και αποκαλύψεων για τις πραγματικές αιτίες της επίθεσης στο Ιράκ, που για τον σκηνοθέτη δεν είναι βέβαια τα ανύπαρκτα, όπως αποδείχτηκε, «κρυμμένα όπλα μαζικής καταστροφής», αλλά ο έλεγχος του πετρελαίου.

Γι' αυτό ο Μουρ χρησιμοποιεί επίκαιρα, ντοκουμέντα, σκηνές από αρχείο, αλλά και συνεντεύξεις διαφόρων προσώπων, από απλούς στρατιώτες μέχρι ειδικούς, μέσα από το προσωπικό του φιλμικό ύφος της πικρής ειρωνείας. Στη συνέντευξη ο σκηνοθέτης κατήγγειλε ότι ο Λευκός Οίκος άσκησε πίεση στην εταιρία παραγωγής του γνωστού ηθοποιού Μελ Γκίμπσον, για να μη χρηματοδοτήσει την ταινία, πράγμα που έκανε και για τον «Ακήρυχτο πόλεμο». Η πίεση φαίνεται πως έφερε αποτέλεσμα και ο Μουρ δήλωσε πως «άνθρωπος της Icon (σ.σ. της εταιρίας του Γκίμπσον) είπε στον ατζέντη μου ότι σοβαρό πρόσωπο και σύνδεσμος με τον Λευκό Οίκο τον πήρε τηλέφωνο, λέγοντάς του απειλητικά: "Να πείτε στον κύριο Γκίμπσον πως αν προχωρήσει δεν έχει άλλες προσκλήσεις"».

«H κουλτούρα του τρόμου και η μαζική υστερία κατέλαβαν κάθε κύτταρο της Αμερικής. Ο Μπους, με εργαλείο τον τρόμο, έγινε απαραίτητος στις απληροφόρητες μάζες», συνέχισε ο Μουρ, ο οποίος περιέγραψε την υπόθεση της ταινίας του ως εξής: «Το στόρι είναι πολύ απλό. Μια συμμορία μαφιόζων μπίζνεσμεν καταλαμβάνουν πραξικοπηματικά τον Λευκό Οίκο και αρχίζουν να βομβαρδίζουν άλλες χώρες, στέλνοντας για τα οικονομικά τους συμφέροντα εκατοντάδες πατριώτες στον τάφο»! Ο Μουρ απευθύνεται στον αμερικανικό λαό, σε «αυτό το 70% που τους πίστεψε, παραπλανήθηκε και αγόγγυστα θυσιάζει τα παιδιά του, προκειμένου να γεμίζουν τα στομάχια του Μπους, του Τσέινι και του Ράμσφελντ. Γι' αυτό, αν και η ταινία δεν έχει ακόμα διανομέα στην Αμερική, πρέπει σύντομα να προβληθεί, ώστε πριν τις εκλογές να αποκατασταθεί η αλήθεια».

Χτες, στις Κάννες προβλήθηκε και η ταινία «Η δολοφονία του Ρίτσαρντ Νίξον» του Νιλς Μούλερ, με πρωταγωνιστή τον άλλο ...«ταραξία» του Χόλιγουντ, τον Σον Πεν. Η υπόθεση βασίζεται στην αληθινή ιστορία του πλασιέ επίπλων, Σαμ Μπικ (τον υποδύεται ο Πεν), ο οποίος το 1974 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον τότε Αμερικανό Πρόεδρο. Ολα αυτά στο φόντο του σκανδάλου «Γουότεργκέιτ». Η ταινία χρησιμοποιεί αυθεντικά τηλεοπτικά αποσπάσματα του Νίξον, σε ένα «κρεσέντο» ψεμάτων. Αραγε, ποιον να θυμίζει;