Μισό αιώνα μετά, σε συνθήκες πρωτόγνωρων επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων, το να εξασφαλιστεί ένα πιάτο φαΐ, για τη μισή ανθρωπότητα αποτελεί ζητούμενο...
*
Στις μέρες μας, στην ίδια καπιταλιστική μήτρα παράγεται και επωάζεται το ίδιο αυγό του ίδιου φιδιού...
*
Σήμερα, κατά τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι ανισότητες, η ανελευθερία, ο καταναγκασμός, η μετατροπή του ανθρώπου σε «λύκο για τον άνθρωπο» αποτελεί παγκοσμιοποιημένο δόγμα. Ενα δόγμα που διεκδικεί να επιβάλλεται ως «λογικός μονόδρομος» μέσα από τη διαστρέβλωση, την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, την καταστολή, τον εκβιασμό, την τρομοκρατία...
*
Οπως ο ήρωας του Ιονέσκο. Οπως ο Μπερανζέ που έμεινε όρθιος όσο κι αν έβλεπε τους γύρω του να συνθηκολογούν με τη δυστυχία. Να μετατρέπονται σε δούλους υποτασσόμενοι στους νόμους της ζούγκλας. Να ενσωματώνονται, να προσαρμόζονται στη φρίκη και να μεταλλάσσονται. Να γίνονται «ρινόκεροι» ο ένας μετά τον άλλον, να ενστερνίζονται την «ασχήμια» και να παραιτούνται από κάθε διάθεση αντίστασης. Να αποδέχονται ότι θα ζήσουν με τα λίγα χωρίς να διεκδικούν ό,τι τους ανήκει. Να υποτάσσονται στο φόβο και στη «μοίρα». Να αρνούνται τη δυνατότητα να σηκώσουν ανάστημα απέναντι στο «ζωώδες», στο παράλογο, στο απεχθές, στο ψεύτικο, στο βάρβαρο.
*
«Ενάντια σε όλο τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σε όλον τον κόσμο δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος και μέχρι να 'ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Οχι δεν θα συνθηκολογήσω! Δεν θα γίνω σαν και σας!».
*
Δεν αποτελεί απονενοημένο διάβημα ή δήλωση μιας στενά ατομικής αξιοπρέπειας απέναντι στην κυρίαρχη ταξική «ρινοκεριάδα».
Εμείς θα μείνουμε όρθιοι, όχι μόνο ως υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας. Εμείς δε θα σταθούμε όρθιοι, επειδή θέλουμε να ξεχωρίσουμε βρισκόμενοι «απέναντι» από τον κόσμο.
Είμαστε και θα παραμείνουμε όρθιοι, δε θα συνθηκολογήσουμε - αυτός είναι ο πραγματικός μονόδρομος - γιατί πρέπει να σμίξουμε τον κόσμο, αφού μόνο έτσι ο λαός μας - και μεις μαζί - θα σηκωθεί στο μπόι των αναγκών και των δικαιωμάτων του.
Εστω και μόνοι, κόντρα στο ρεύμα της «νέας τάξης», θα μείνουμε όρθιοι, επειδή είμαστε «ένα» με τον κόσμο της δουλειάς. Και θα μείνουμε όρθιοι, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ενώσουμε τον κόσμο του μόχθου και της ανάγκης.
Θα μείνουμε όρθιοι και ανυποχώρητοι, γιατί μόνο έτσι - όρθιοι - δε θα αφήσουμε, δε θα επιτρέψουμε να υποταχθεί ο κόσμος σε εκείνους που θέλουν να τον μετατρέψουν σε «ρινόκερο».
Θα μείνουμε όρθιοι.
Γιατί αρνούμαστε - για εμάς, για τα παιδιά μας, για τους συντρόφους μας στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στη γειτονιά, στο σχολείο - να γίνουμε σκλάβοι μέσα από το συμβιβασμό με την κτηνωδία.
1969 Την αποχώρηση 350.000 μάχιμων από το Βιετνάμ μέχρι το τέλος του 1970, υπόσχεται ο Πρόεδρος Νίξον.
1970 Επιστρέφει στη Γη το «Σογιούζ 9», έχοντας παραμείνει στο Διάστημα 17 μέρες, 26 ώρες και 59 λεπτά, σπάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ, που είχαν οι Αμερικανοί, κατά 4 μέρες.
1971 Απειλητική επιστολή του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου προς τον Μακάριο, με την οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, τον προειδοποιεί ότι, αν δε συμμορφωθεί προς το σχέδιο ειρήνευσης που αυτός προτείνει, η Ελλάδα θα λάβει τα μέτρα της.
1980 Η Δ. Γερμανία αποφασίζει τη χορήγηση οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας ύψους 390 εκατομμυρίων μάρκων στην Τουρκία, ενώ η αντίστοιχη βοήθεια στην Ελλάδα φτάνει μόλις τα 30 εκατ. μάρκα.
1986 Με λουτρό αίματος καταστέλλεται εξέγερση πολιτικών κρατουμένων σε τρεις φυλακές του Περού. Σύμφωνα με την αντιπολίτευση, οι κρατούμενοι που δολοφονούνται εν ψυχρώ ξεπερνούν τους 300, ενώ η κυβέρνηση προσδιορίζει τον αριθμό τους σε 250.
«Θα σεβαστούμε, ασφαλώς, την υπογραφή και τις υποχρεώσεις της χώρας. Η Ελλάδα έχει συνέχεια, συνέπεια και αξιοπρέπεια...».
*
Το απόσπασμα είναι από την ...επινίκια δήλωση του Αντώνη Σαμαρά την Κυριακή το βράδυ.
Αυτά βρήκε να πει ο αρχηγός της ΝΔ στον ελληνικό λαό μετά το κλείσιμο της κάλπης.
Και ειλικρινά: Μετά από τα παραπάνω «σεβαστικά», «συνεπή» και «αξιοπρεπή», χρειάζεται, άραγε, καμία περαιτέρω απόδειξη για το τι σχεδιάζουν όσον αφορά το είδος εκείνο της «επαναδιαπραγμάτευσης» και της «τροποποίησης» του μνημονίου που με «συνέπεια», με «αξιοπρέπεια» και «σεβασμό» θα εφαρμόσουν;
«Ο κ. Κόινερ δεν το έκρινε απαραίτητο να ζει σε μια συγκεκριμένη χώρα.
Πάντοτε έλεγε: παντού μπορεί να πεινάσω.
Κάποτε όμως έτυχε να περνάει μέσα από μια πόλη που την είχε κυριέψει ο εχθρός της χώρας όπου ζούσε...
Τον πλησίασε τότε ένας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο.
Ο κος Κόινερ κατέβηκε και διαπίστωσε πως είχε αγανακτήσει ενάντια όχι μόνο σε αυτόν τον άνθρωπο, μα προπαντός ενάντια στη χώρα που ανήκε ο άνθρωπος αυτός, τόσο, που ευχήθηκε να γίνει ένας σεισμός και να την καταπιεί.
Γιατί, ρώτησε ο κος Κόινερ, έγινα εθνικιστής εκείνη τη στιγμή;
Γιατί συνάντησα έναν εθνικιστή...
Μα γι' αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύσουμε τη βλακεία - γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν...».
*
(Μπέρτολτ Μπρεχτ)