Ο πρώτος κύκλος της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας στο Ιράκ ολοκληρώθηκε. Αλλά μόνον ο πρώτος κύκλος. Γιατί παρά τα λεγόμενα του Ομπάμα, οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν αποχωρούν, αλλά

με τους 50.000 πεζοναύτες και με τους 7.000 περίπου «ιδιώτες» μισθοφόρους που συνεχίζουν να διατηρούν στη χώρα, καθώς και με τη δοσιλογική κυβέρνηση των μαριονετών τους,

είναι φανερό ότι σχεδιάζουν την επί μακρόν κατοχή του Ιράκ.

*

Με αφορμή, όμως, την ολοκλήρωση αυτής της πρώτης φάσης, που διήρκεσε πάνω από 7 χρόνια, είναι σκόπιμο να γίνει ένας απολογισμός.

Φυσικά, σε αυτές τις περιπτώσεις, οι αριθμοί μόνο ενδεικτικά μπορούν να δώσουν το μέγεθος του εγκλήματος. Αψυχοι καθώς είναι - ακόμα κι όταν μετρούν νεκρές ψυχές - οι αριθμοί δε γίνεται να αποτυπώσουν την ανθρώπινη τραγωδία και την ανθρωπιστική καταστροφή που έχουν προκαλέσει οι «εξαγωγείς της δημοκρατίας», υπό τον Μπους και τώρα υπό τον Ομπάμα.

*

Σε αυτά τα 7 χρόνια λοιπόν

(χωρίς να υπολογίζεται το μακελειό στον πρώτο πόλεμου του Κόλπου επί μπαμπά Μπους, ούτε η γενοκτονία που επέφερε το πολυετές εμπάργκο επί του «δημοκράτη» Κλίντον)

το Ιράκ υπέστη ένα ολοκαύτωμα.

Ακριβή στοιχεία για τον αριθμό των αμάχων Ιρακινών που βρήκαν το θάνατο λόγω της «σταυροφορίας» των ΗΠΑ και των πρόθυμων συμμάχων τους είναι αδύνατον να υπάρξουν.

Είτε, όμως, πρόκειται για 106.000 νεκρούς, όπως αναφέρει η οργάνωση «Iraq Body Count», είτε ισχύει αυτό που υποστήριζε τον Οκτώβρη του 2006 η έγκυρη ιατρική επιθεώρηση «Lancet», η οποία εκτιμούσε ότι (μόνο μέχρι εκείνη τη στιγμή) τα θύματα λόγω της εισβολής και της πολιτικής βίας στο Ιράκ ανέρχονταν στους 655.000 (!) νεκρούς, ένα είναι σίγουρο:

Οι δολοφονημένοι άμαχοι λόγω της επέμβασης των ΗΠΑ στο Ιράκ, αποτελούν το πλέον αποκρουστικό και κανιβαλικό σύμβολο της «νέας τάξης»:

Οταν το 1401 ο Ταμερλάνος κατέλαβε το Ιράκ, έστησε για πολεμικό τρόπαιο στη Βαγδάτη μια «πυραμίδα» με 20.000 και κατ' άλλους με 90.000 ανθρώπινα κεφάλια.

Τα κεφάλια των άμαχων Ιρακινών, το «πολεμικό τρόπαιο» στην «πυραμίδα» της βαρβαρότητας των Μπους - Ομπάμα, είναι περισσότερα κι από εκείνο του Ταμερλάνου...

***

Αν το αίμα, το αίμα των Ιρακινών και των 5.000 περίπου σκοτωμένων Αμερικανών στρατιωτών είναι η μία «μονάδα μέτρησης» της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας, η άλλη μονάδα μέτρησης είναι, φυσικά, τα δολάρια.

Το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ, ό,τι αφαιρεί από την ανθρωπότητα σε ζωές και σε πόρους, το προσπορίζεται σε χρήμα.

*

Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους:

Με τα χρήματα αυτά:

• Το αμερικανικό κράτος θα μπορούσε να εξασφαλίσει την προσχολική αγωγή σε... 108 εκατομμύρια παιδιά!
• Να ασφαλίσει για ένα χρόνο... 340 εκατομμύρια παιδιά.
• Να προσλάβει στα δημόσια σχολεία 15 εκατομμύρια εκπαιδευτικούς.
• Να παράσχει τετραετείς υποτροφίες σε 18 εκατομμύρια φοιτητές.
• Να χτίσει 12 εκατομμύρια καινούρια σχολεία.

Με τα χρήματα αυτά θα μπορούσε:

• Να χρηματοδοτηθεί και να λυθεί το παγκόσμιο πρόβλημα του υποσιτισμού για 30 χρόνια.
• Να χρηματοδοτηθούν οι έρευνες και τα προγράμματα κατά του Εϊτζ σε όλο τον κόσμο για 75 χρόνια.
• Να καλυφθούν οι ανάγκες σε εμβόλια του παγκόσμιου πληθυσμού για... 250 χρόνια!

*

Ολα αυτά, επιβεβαιώνονται από το ίδιο το Αμερικανικό Κογκρέσο, αφού από τη στιγμή που ξεκίνησε η επιδρομή, τον Μάρτη του 2003 έως και προχτές τα ξημερώματα που ο Ομπάμα προχώρησε στο διάγγελμα της «αποχώρησης» των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ,

ο πόλεμος (αναλυτικά στο http://nationalpriorities.org) είχε κοστίσει... 745 δισεκατομμύρια δολάρια!

Δηλαδή, επί 7 χρόνια, και κάθε ένα λεπτό της ώρας που περνούσε κατά τη διάρκεια της εισβολής και κατοχής, ο ιμπεριαλιστικός Μινώταυρος έφτασε να «ταΐζεται» με 110.000 δολάρια το λεπτό!

*

Αυτά συνέβαιναν κάθε ένα λεπτό της ώρας, επί 7 και πλέον χρόνια, στο Ιράκ.

Ο Μινώταυρος έπινε αίμα από τις σάρκες των χιλιάδων δολοφονημένων και τρεφόταν με δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων.

Αυτά μέχρι προχτές και υπό την κωδική ονομασία «Ιρακινή Ελευθερία»... Ετσι είχαν βαφτίσει οι Αμερικανοί την επιχείρησή τους. Μετά το διάγγελμα του Ομπάμα, το έγκλημα συνεχίζεται. Αλλά υπό νέο κωδικό. Η ονομασία της επιχείρησης είναι, πλέον, «Νέα Αυγή»...

«...πώς εξηγείται ότι ο υπουργός που συμβούλευσε την κυβέρνηση να μην κουνά το δάκτυλο στους εργαζόμενους έσπευσε πρώτος να ανοίξει τα πέντε δάκτυλα στους ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων;»,

αναρωτιόταν το «Βήμα» πριν ένα μήνα (1/8/2010), αναφερόμενο στην τακτική του αρμόδιου υπουργού Δ. Ρέππα.

*

Τώρα που ο κύριος υπουργός Μεταφορών (και φερόμενος ως ένας εκ των υποψηφίων «συντονιστών» του κυβερνητικού έργου) ξανανοίγει τα «πέντε του δάκτυλα» στους εργαζόμενους στον ΟΣΕ και γενικά στις συγκοινωνίες, θα αφήσουμε την φιλοκυβερνητική εφημερίδα να βρει μόνη της την εξήγηση στο... ανεξήγητο. Εμείς κρατάμε δύο πράγματα:

Πρώτον, την έμμεση ομολογία ότι στην κυβέρνηση, ανάλογα με τις περιστάσεις και τα θέματα, κάποιοι έχουν αναλάβει το ρόλο του «κακού» και άλλοι το ρόλο του «καλού».

Δεύτερον, την άμεση ομολογία ότι τόσο οι «κακοί» όσο και οι «καλοί» του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης, αντιμετωπίζουν την ελληνική κοινωνία με τον ίδιο τρόπο (σ.σ.: με τα πέντε δάκτυλα ανοικτά, δηλαδή)...

Ε, λοιπόν, το είπε και το έκανε ο κ. Σαμαράς: Τέλος στην οικογενειοκρατία! Τέρμα στις βαρωνίες! Τέρμα στα τσιφλίκια! Τέρμα στον νεποτισμό!

Ας τολμούσε ο Ψωμιάδης να επιμείνει στην υποψηφιότητα του αδερφού του και θα έβλεπε. Μόνο να, έχουμε μια απορία: Ο φέρελπις υποψήφιος δήμαρχος Μπακογιάννης, ή ο άλλος υποψήφιος δήμαρχος, ο Βαρβιτσιώτης, οι οποίοι τυγχάνουν του νεοδημοκρατικού χρίσματος, πώς και δεν έθεσαν σε συναγερμό τις εξαιρετικά ευερέθιστες αντιοικογενειοκρατικές χορδές του αρχηγού της ΝΔ;...