Το 1948 ο Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ έγραφε στο μεγάλο ποίημά του, την αποστροφή «...η άλλη μισή μου καρδιά στην Ελλάδα τουφεκίζεται». Ηταν η εποχή που οι μαζικές εκτελέσεις κομμουνιστών και μαχητών του ΕΛΑΣ σημάδευαν τον εμφύλιο πόλεμο. Από τότε αυτή η αποστροφή έμεινε ζωντανή στην ιστορική μνήμη να τραγουδιέται στις δύσκολες στιγμές κάθε λαού που πληρώνει με αίμα και δάκρυ το τίμημα του αγώνα για την ελευθερία του.
Αυτό έρχεται, τώρα, στη μνήμη, βλέποντας τα παιδιά της Παλαιστίνης να γίνονται το λίπασμα νέων αγώνων. Βλέποντας αυτά τα αμούστακα παιδιά της αντίστασης, έρχονται στη μνήμη κάποιες άλλες εικόνες, εξίσου τραγικές. Είναι τα σκελετωμένα Εβραιόπουλα στα ναζιστικά στρατόπεδα. Είναι τα παιδιά του Ισραήλ με τις πρησμένες κοιλιές και τα γουρλωμένα μάτια. Είναι τα παιδιά που έγιναν σαπούνι στους ναζιστικούς φούρνους γιατί έλαχε να είναι μακρινοί απόγονοι του Αβραάμ. Γεμίζει το στόμα με πίκρα αναλογιζόμενος αυτά τα δυο παιδιά, τα παιδιά του Ισραήλ και τα παιδιά της Παλαιστίνης, να εξακολουθούν να πληρώνουν με γενοκτονίες το τίμημα της ύπαρξής τους. Γεμίζουν τα μάτια με δάκρυ αναλογιζόμενος ότι γεννιούνται στην ίδια γη με τις ίδιες ιστορικές ρίζες, τις κακουχίες και τις στερήσεις. Αυτά τα παιδιά, τα παιδιά της Ελπίδας και της Ειρήνης, καταδικάζονται να ζουν υπό το καθεστώς του φόβου και της απειλής του θανάτου. Ενα καινούριο ολοκαύτωμα ξετυλίγεται. Μέσα στην κόλαση του μίσους, που γεννά ο φόβος και ο θάνατος, ακούγονται οι φωνές διαμαρτυρίας μέσα στην ίδια τη «φωλιά του φιδιού», στο Τελ Αβίβ.
Είναι οι φωνές των στρατιωτικών που αρνούνται να υπηρετήσουν στο στρατό κατοχής. Είναι η φωνή του ισραηλίτικου κινήματος ειρήνης, των Εβραίων ειρηνιστών, που τάσσεται στο πλευρό των καταπιεσμένων της Παλαιστίνης. Είναι η φωνή της ιστορίας ενός λαού που μάτωσε στα ναζιστικά στρατόπεδα και μπόρεσε και κράτησε την αξιοπρέπειά του. Αυτή η φωνή ενοχλεί, διότι είναι η φωνή της ιστορικής συνείδησης. Δείχνει την υπέρτατη αλήθεια, ότι, κι οι δυο λαοί μπορούν να ζήσουν ειρηνικά στην ίδια περιοχή, να ενώσουν τις φαμίλιες τους και να μοιραστούν τον ιδρώτα και το ψωμί των κόπων τους, στη γη των προγόνων τους. Προπάντων, ενοχλεί, διότι συντάσσεται στον καθολικό διεθνή αγώνα κατά της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας της Νέας Τάξης.
Εδώ, ακριβώς, βρίσκεται ο μίτος της αλήθειας. Η ισραηλίτικη βαρβαρότητα κατά των αμάχων της Παλαιστίνης δεν προέρχεται από τον εργαζόμενο εβραϊκό λαό. Προέρχεται από ένα σύμπλεγμα εξουσίας που κυριαρχεί πάνω στο λαό του Ισραήλ. Αυτός ο κατ' ουσία ανεξέλεγκτος εξουσιαστικός εσμός χρειάστηκε πρώτα να δολοφονήσει έναν ειρηνιστή Εβραίο πρωθυπουργό, να συσπειρώσει όλες τις οργανώσεις του και να επιβληθεί πάνω στην ισραηλίτικη κοινωνία. Οι Παλαιστίνιοι είναι, με αυτή την έννοια, το δεύτερο θύμα μιας οργανωμένης στην περιοχή διεθνούς τρομοκρατίας από τη Μαύρη Διεθνή, που απλώνεται μεθοδικά σε κάθε σημείο του πλανήτη ως το πλέον θανατηφόρο νόσημα.
Στο βάθος διακρίνεται η εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, στο φόντο μιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής που υλοποιεί ο σιδερόφραχτος μιλιταρισμός. Στο ματωμένο δράμα της Παλαιστίνης δε βρίσκεται ο καταπιεσμένος και φοβισμένος εργαζόμενος εβραϊκός λαός. Βρίσκεται το ισραηλινό σύμπλεγμα εξουσίας ως χωροφύλακας της Νέας Τάξης στη Μέση Ανατολή.
Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ
Κυρίως φύλλο 
Feeds
