Στις 14 Μάη τελείωσε το συνέδριο του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, που άρχισε στις 10 του ίδιου μήνα. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης (ΠΣΕ), σοβαρά λαβωμένο από τα γεγονότα της ανατροπής και διάλυσης της μήτρας του, της ΕΣΣΔ, υποχρεώθηκε να εισέλθει σε μία περίοδο επίπονης ανασυγκρότησης. Φάνηκε καθαρά ότι ορισμένα βασικά στελέχη του ακολούθησαν το πολιτικό παράδειγμα κορυφαίων κομματικών και κυβερνητικών στελεχών της ΕΣΣΔ και των Λαϊκών Δημοκρατιών, που μετατράπηκαν σε υπηρέτες του διεθνούς ιμπεριαλιστικού μιλιταριστικού καπιταλισμού. Το αρνητικό αυτό φαινόμενο σηματοδοτήθηκε από την έλλειψη κάθε σοβαρής κινητοποίησης κατά τη ΝΑΤΟική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, κυρίως στη Δυτική Ευρώπη. Τώρα, διακρίνεται μία προσπάθεια πολιτικής, αλλά και οργανωτικής ανασυγκρότησης δυνάμεων του ΠΣΕ στις βασικές αρχές, που, τουλάχιστον, δικαιολογούν ένα κοινωνικό κίνημα ως κίνημα ειρήνης και όχι πολέμου.

Φαίνεται ότι η συμβολή της Ελληνικής Επιτροπής Ειρήνης υπήρξε καθοριστική σ' αυτήν την προσπάθεια. Ομως, ο δρόμος θα είναι μακρύς και τραχύς. Στο εσωτερικό της Ελλάδας, οι συνθήκες φαίνονται, και εν μέρει είναι, πιο εύκολες. Αντίθετα, στα κράτη της δυτικο-ευρωπαϊκής υποκρισίας, τα πράγματα δυσκολεύουν. Στο προπύργιο της οικονομικής, πολιτικής και μιλιταριστικής εξουσίας, όλα φαίνονται υποταγμένα στο γερασμένο αστικό δημοκρατισμό. Ακόμη κι η δυτικοευρωπαϊκή θρησκευτική εξουσία του καθολικισμού και άλλων παραφυάδων συμφωνεί, κατ' ουσία, στην υπερεθνική υποταγή του πλανήτη στα κελεύσματα του παγκόσμιου υπερεθνικού κεφαλαίου. Φαίνεται ότι ο μικρομεσαίος δυτικο-ευρωπαϊκός συντηρητισμός, ένα από τα χειρότερα δείγματα της ευρωπαϊκής ιστορίας, εξακολουθεί να παραμένει δέσμιος στην από αιώνες χρόνια αντιδραστική του συνήθεια. Αυτή τού επιβάλλει να ανταλλάσσει τη σιωπή του με φανταστικά προνόμια που του προσφέρει η μεγαλοαστική τάξη από το πλιάτσικο στις πλουτοπαραγωγικές πηγές και αγορές καταπιεσμένων εθνών και λαών. Ο φυσικός μαζικός αποδέκτης των ιδεών του κινήματος ειρήνης της δεκαετίας του 1980, τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα, αναδεικνύεται ξανά ως το δεκανίκι, στήριγμα μιας πρωτόγνωρης καπιταλιστικής ολιγαρχίας. Το κίνημα ειρήνης υποχρεώνεται να περιοριστεί στο λιμάνι των εργαζομένων και να συναποτελέσει μαζί τους τη νέα κοινωνική πρωτοπορία. Η προσωρινή αυτή ανάγκη δημιουργεί συνθήκες αλληλο-μπολιασμού, ώστε αύριο να απευθυνθούν σαφέστεροι και δυνατότεροι στην κοινωνία.

Οι Επιτροπές Ειρήνης των δυτικο-ευρωπαϊκών κρατών υποχρεώνονται να αναθεωρήσουν τη μετασοβιετική προσωρινή πολιτική τους αδράνεια. Πρέπει να ξαναβρούν το χαμένο τους κύρος, χωρίς την παλιά δύναμη της ΕΣΣΔ. Πρέπει να οριοθετηθούν απέναντι σε έναν ψεύτικο ουμανιστικό (ανθρωπιστικό) οικουμενισμό, που είναι το οπισθόφυλλο της διεθνούς ολιγαρχίας. Πρέπει να επισημάνουν τα κύρια σημεία αντίθεσης του κινήματος ειρήνης, με τα κορυφαία σημεία λειτουργίας του οικονομικού καθεστώτος. Πρέπει να καθορίσουν τα κεντρικά σημεία ρήξεων, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Πρέπει να διαμορφώσουν το νέο επαναστατικό τους έρμα ως δύναμη διαρκούς αμφισβήτησης, άρνησης και επαναστατικής ρήξης με την επιδίωξη της παγκόσμιας ανεξέλεγκτης επιβολής της Νέας Τάξης. Πρέπει, τέλος, να σταθούν απέναντι στην, εν πολλοίς, εξεζητημένη, εγωιστική, νεόπλουτη και, ταυτόχρονα, ρακένδυτη κοινωνία τους, ως μια συνετή θαρραλέα άποψη ζωής, διαφορετικής από τον ελεγχόμενο μοντερνισμό της εξουσιαστικής κρεατομηχανής. Το κίνημα ειρήνης, ως ένα κατ' εξοχήν κοινωνικό κίνημα ελευθερίας, βρίσκεται σε συνεχή αντίθεση με την καθεστηκυία τρέχουσα αντίληψη. Σαν τέτοιο, βρίσκεται σε ανοιχτή ρήξη με τον κατεστημένο πολιτικό καθωσπρεπισμό. Επίσης, βρίσκεται σε ανοιχτή ρήξη και με τον χωρίς αρχές κοινωνικό αρνητισμό. Ειδικά, αυτός ο τελευταίος, παρουσιαζόμενος σαν «μοντέρνα» κοινωνική εμφάνιση, αποτελεί στην πραγματικότητα το πιο αντιδραστικό καλούπι της κομφορμιστικής εξουσιαστικής επιβολής του μιλιταρισμού. Το Συνέδριο του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης κατέληξε σε ένα θεσμικό σύμπλεγμα, με το ελληνικό κίνημα ειρήνης, ορίζοντας την Ελλάδα ως έδρα του και γραμματέα, Ελληνα. Εάν ληφθούν υπόψη οι λαϊκές αντιπολεμικές κινητοποιήσεις του τελευταίου χρόνου στην Ελλάδα, καθώς κι αυτές που έρχονται, τότε, αυτή η σύμπλεξη θα αποβεί υπέρ της ανάπτυξης του διεθνούς κινήματος ειρήνης. Αυτό είναι ενδεχόμενο, αλλά όχι μοιραίο. Θα χρειαστεί εντονότερη μελέτη των διεθνών προβλημάτων και διαπάλη στη διαμόρφωση των βασικών αρχών της πολιτικής τους αντιμετώπισης. Ειδικά στην Ελλάδα, η ανάπτυξη του ειρηνιστικού κινήματος πρέπει να διαχέεται σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής διαστρωμάτωσης, λόγω ειδικών συνθηκών. Αυτό, τουλάχιστον, έδειξε η εμπειρία του τελευταίου χρόνου, για ένα κίνημα άξιο να κινητοποιεί την πλειοψηφία των Ελλήνων.