Στις πρόσφατες πολεμικές δηλώσεις του περιέλαβε ανοιχτά την απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων. Εκείνο που δεν προσδιόρισε ήταν η συγκεκριμένη οπλική πυρηνική ισχύς, δηλ. η συγκεκριμένη οπλική κατηγορία. Αυτό υποδηλώνει ότι όλα είναι πιθανά στην εξέλιξη της τελειοποίησής τους. Η δοκιμή π.χ. μιας νέας γενιάς συμβατικών όπλων πυρηνικής ισχύος σε ζωντανό στόχο είναι μέσα στις επιδιώξεις. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν υπάρχει το προηγούμενο της διάχυσης του συμβατικού με το πυρηνικό στις πολεμικές επεμβάσεις στον Κόλπο και στη Γιουγκοσλαβία, που εκφράστηκε με το λεγόμενο «σύνδρομο».

Οι νεκροί δε μιλούν κι οι ζωντανοί φοβούνται. Επαναλαμβάνω ότι βρισκόμαστε στην αρχή αυτής της νέας βασανιστικής πορείας. Το φινάλε της είναι άδηλο εάν μπορέσει να υπάρξει σαν τέτοιο. Επισημαίνω αυτό το φαινόμενο σαν μια τάση διαμόρφωσης νέων δεδομένων, σαν κάτι εν τη γενέσει του. Η συνέχισή του κι η τελική του κατάληξη εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες. Η τάση, αυτή καθεαυτή, αγγίζει το όριο ενός ιστορικού εγκλήματος. Φέρνει στην επικαιρότητα για πολλοστή φορά το ιστορικό δίλημμα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Η τάση αυτή αυτοτροφοδοτείται μέσα από την εξέλιξη της εξοπλιστικής ολοκλήρωσης που πάντα επιδιώκεται και ποτέ δε σταματά. Οπως όλα τα ενεργά εμπορευματοποιημένα προϊόντα υπόκειται στη συνεχή διαδικασία τελειοποίησης. Το ξεχωριστό εδώ είναι ότι πρόκειται για τη ζωή και το θάνατο ως απόλυτο ζητούμενο της ανθρώπινης ύπαρξης. Τον καιρό του διπολισμού ΗΠΑ - ΕΣΣΔ, η τελειοποίηση των οπλικών συστημάτων περνούσε μέσα από τον ανταγωνισμό δυο περίπου ισοδύναμων πόλων ισχύος.