Ακόμη πιο πικρή η χτεσινή μέρα. Το ξάφνιασμα προετοιμάζει την «απόφαση». Δύσκολη στιγμή. Η μέρα του αποχωρισμού. Το τελευταίο «αντίο». Η συνοδεία στην τελευταία κατοικία. Ο πόνος «κρεμασμένος» λες στη φτερούγα ενός πουλιού που ξέφυγε για το αιώνιο και άγνωστο ταξίδι. Η ανθρωποσύναξη άρχισε. Στο Α` Νεκροταφείο. Η μνήμη παίρνει σειρά. Οι φίλοι έχουν μόνο γλυκές «κουβέντες» για εκείνον. Οχι γιατί έτσι συνηθίζεται, αλλά γιατί έτσι νιώθουν. Είναι και το βλέμμα της συντρόφισσάς του που σε λυγίζει. Πονάς, γι' αυτόν που φεύγει... κι αυτόν που μένει. Και ήρθε η στιγμή που ολοκληρώθηκε η νεκρώσιμη ακολουθία και το λόγο πήρε ο ανθρώπινος «λόγος». Ο «λόγος» της καρδιάς που αποχωρίζεται για πάντα τον εκλεκτό φίλο, σύντροφο, συνάδελφο, συναγωνιστή. Ο «λόγος» που προσπαθεί να σκαρφαλώσει ψηλά, όπου βρίσκεται ο αποκομμένος από την ύλη του άνθρωπος. Ο «λόγος» που τον συνοδεύει στο άγνωστο.

«Αγαπημένε μας, σύντροφε Τίτο. Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, σήμερα εδώ όλοι εμείς, φίλοι και σύντροφοι, ήρθαμε να σε αποχαιρετήσουμε», είπε ο Θόδωρος Τζιαντζής, μέλος του ΠΓ. «Ηρθαμε να εκφράσουμε την αγάπη μας στο πρόσωπό σου, την εκτίμηση στη ζωή και το έργο σου. Ηρθαμε να εκφράσουμε τη συμπαράστασή μας στην αγαπημένη σύντροφο Μπέτυ, όλη την οικογένειά σου. Ολοι ξέρουμε ότι μέχρι την τελευταία στιγμή της πολυκύμαντης ζωής σου έμεινες μάχιμος, πιστός σε υψηλές αξίες και ιδανικά. Για τον άνθρωπο. Σ' αγαπήσαμε και σε σεβόμαστε για την αγωνιστική σου συνέπεια. Για την αφοσίωσή σου στο Κόμμα, από τα πρώτα νεανικά σου χρόνια στην ΕΑΜική Αντίσταση, στην παρανομία, στη νομιμότητα μέχρι και χτες. Με το μυαλό ξυράφι, μας κράταγες συντροφιά κάθε βδομάδα από τη στήλη του "Ριζοσπάστη". Σ' αγαπήσαμε για το ήθος, τον πλούσιο συναισθηματικό σου κόσμο, την ευρύτητα των γνώσεών σου, το χιούμορ σου, τη συντροφικότητά σου, τη διαπαιδαγωγητική σου δύναμη. Σ' αγαπήσαμε και σε σεβόμαστε σαν ένα σταθερό εργάτη της Τέχνης για το λαό. Για τα χιλιάδες μερόνυχτα, για τα 70 τόσα χρόνια στο θεατρικό σανίδι και άλλα τόσα στην καθημερινή σκηνή, της ζωής, του αγώνα, σα λαϊκός διανοούμενος. Σ' εκτιμήσαμε, γιατί καμιά λαμπρή σκηνή, καμιά αυλαία ή χειροκρότημα δε θόλωσε τη ματιά σου... Σήμερα, πονάμε γιατί φεύγει ένας άξιος άνθρωπος. Που ήταν συνεπής στα λόγια και στα έργα, που ενδιαφερόταν για το κοινό καλό, για την εξύψωση και ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Ολοι ξέρουμε ότι ο Τίτος ήταν συνεπής, γιατί ενσάρκωνε στην πράξη με ευλάβεια τις επαναστατικές του ιδέες, αντλώντας ως μοναδική αμοιβή, πέρα από τα απολύτως αναγκαία για την επιβίωση, μια υψηλή συγκίνηση, μια εσωτερική πληρότητα. Γεια σου Τίτο. Η κουβέντα με τους φίλους σου δε σταματά σήμερα, εδώ. Θα τη συνεχίσουμε περήφανοι που το Κόμμα μας έχει στις γραμμές του τέτοιους εργάτες του πολιτισμού, που δίνουν ώθηση στην καθημερινή ανάταση του ανθρώπου στον αγώνα για μια άλλη καλύτερη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Με λόγια γεμάτα ευαισθησία, φιλία και ανθρωπιά, αποχαιρέτησε τον Τίτο Βανδή και ο οικογενειακός φίλος τους πατήρ Συμεών: «Ο πρίγκιπας έγειρε και αποκοιμήθηκε», είπε συγκινημένος, για να συνεχίσει «υπήρξε αντρειωμένος, δηλαδή φίλος, ηγέτης και καλλιτέχνης», για να επισημάνει και το «ήθος στα λόγια, στις ιδέες, στην καρδιά».

Με ένα τιμητικό στεφάνι δάφνης, από μέρους του ΣΕΗ, ο Φοίβος Ταξιάρχης αποχαιρέτησε τον «σεβαστό και τιμημένο φίλο», τον «διακεκριμένο συνάδελφο», τον «ασυνθηκολόγητο συναγωνιστή τους», εκφράζοντας το «βαρύ πένθος γι' αυτήν την αναχώρηση, για το αλλιώτικο, χωρίς γυρισμό ταξίδι». Ο Φοίβος Ταξιάρχης θυμήθηκε την αφιέρωση του βιβλίου του στο ΣΕΗ. «Θα ήθελα να ευχηθώ πολλά στο Σωματείο μας. Η μόνη ευχή που μου επιτρέπει ο χώρος είναι η πιο σημαντική: ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ. Ο διπλανός συνάδελφος να είμαστε ΕΜΕΙΣ». «Η ευχή» - είπε ο Φοίβος Ταξιάρχης - «του Τίτου Βανδή, που τη διακρίνει η ηθική του μακρυγιαννικού λόγου, βρισκόμαστε στο "Εμείς" και όχι στο "Εγώ", στάθηκε σε μεγάλο βαθμό κυρίαρχο αξίωμα, αμετακίνητη αξία στο βίο του, στον επαγγελματικό στίβο, όπου υπήρξε άκρως σημαίνουσα και σωρευτική η παρουσία του και στο πεδίο των κοινωνικών ή πολιτικών αγώνων».

Από το ΚΣ της ΚΝΕ, ο Γιώργος Καλύβας αποχαιρέτησε «τον αγωνιστή στην Τέχνη, στον πολιτισμό, στη ζωή... Τον σύντροφο που υπήρξε και θα συνεχίσει να είναι δάσκαλος για τους νεότερους, εμπνευστής για τους συντρόφους του. Θα συνεχίσουμε, σύντροφε, τον αγώνα σου. Θέλουμε η δράση μας, στους νέους δημιουργούς και καλλιτέχνες να έχει συνέχεια, συνέπεια και δημιουργικότητα, να ανοίγει δρόμους όπου το καλλιτεχνικό έργο των νέων, η ερασιτεχνική δημιουργία, όχι μόνο να αποκτήσουν χώρο προβολής και έκφρασης, αλλά να γίνουν και δύναμη διεκδίκησης και πάλης».

Και ο επίλογος «στρογγυλοκάθεται» στο χρόνο και χαράζει την περιοριστική γραμμή του. Τα πράγματα δυσκολεύουν. Η βουβή κραυγή του πόνου της Μπέτυς μετατρέπεται σε χείμαρρο και ξεσπάει. Η δυσκολότερη στιγμή. Η τελευταία στιγμή που το βλέμμα συναντά την εικόνα του αγαπημένου σου. Η «σκιά» ετοιμάζεται να σταθεί επιβλητική ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, να χωρίσει τις ζωές που αγαπήθηκαν. Ποιος μπορεί να μη σε νιώσει, Μπέτυ μας; Η στιγμή είναι δική σου. Ολοδική σου. Εμείς είμαστε απλά κι αθόρυβα δίπλα σου. Φώναξέ τον όσο πιο δυνατά μπορείς.