Ο αγώνας, λοιπόν, του αντι-ιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού μετώπου παίρνει, στις παρούσες συνθήκες, τη διάσταση σωτηρίας της ανθρωπότητας. Οι εσωτερικές αντιθέσεις του καπιταλισμού, που γεννούν τις κρίσεις και τους πολέμους, δεν άλλαξαν ποιότητα. Ομως, έγιναν οξύτερες και πλέον συσσωρευτικές. Μοιάζουν με εκρηκτική μάζα πολλαπλών τόνων ισχύος που γίνεται όλο και πιο απειλητική κι ανεξέλεγκτη ακόμη κι από εκείνους που τη δημιουργούν κι υποτίθεται ελέγχουν. Σε αυτές τις συνθήκες, το κίνημα ειρήνης υποχρεώνεται να πλατύνει τις δομές και τη δράση του σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Υποχρεώνεται να δημιουργήσει αντιπολεμικές ομάδες παντού. Οι αγωνιστές του καλούνται να ανταποκριθούν σε μια δύσκολη αποστολή, σε ένα ξεχωριστό ρόλο, που όμως γνωρίζουν καλά από εμπειρία και παράδοση.

Συνολικά, ένας επίκτητος δόλιος κι εκφυλιστικός ελευθερισμός επιβάλλεται στην κοινωνία ως ελευθεριάζουσα επίφαση. Η διαφθορά της παράνομης συναλλαγής και διαπλοκής έγινε το καθεστώς της αστικής δημοκρατίας. Μέσα από το δοσμένο κοινωνικό εκφυλισμό της καπιταλιστικής λουμπεναρίας ξεπροβάλλει το αχνό πρόσωπο των αιωνίως «κολασμένων της Γης», η μορφή των εργαζομένων με το επαναστατημένο, αλλά και κουρασμένο πρόσωπο. Πήραν ως δώρο της εργοδοτικής ευημερίας του κεφαλαίου το λιγότερο μεροκάματο και τις στερήσεις της ανεργίας. Τώρα ρίχνεται στο τραπέζι της ανασφάλειας και της επαγγελματικής αγωνίας για το μέλλον των παιδιών τους το επαίσχυντο δόλωμα του μισθοφορικού στρατού.

Αυτό είναι σε χοντρές πινελιές το πλαίσιο, μέσα στο οποίο καλούνται να ενεργήσουν οι μαχόμενοι αγωνιστές του κινήματος ειρήνης. Το περιβάλλον δύσκολο, αλλά γνώριμο. Η αντιπολεμική φωνή της ειρήνης καλείται να ακουστεί, για μια ακόμη φορά, στις γειτονιές της Ελλάδας, με το γνώριμο εκείνο ήρεμο κι επίμονο τρόπο που γνωρίζουν καλά οι ειρηνιστές. Το αντι-ιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό μέτωπο που πέφτει στη μερίδα τους σημαίνει πλήθος μικρών μετώπων, πλήθος μικρών και μεγάλων ομάδων πολιτών του λαού στους δρόμους, στα σοκάκια και τις πλατείες πόλεων και χωριών.