Υποτίμηση των μισθών.

Υποτίμηση των συντάξεων.

Υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης.

Υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Υποτίμηση των δημοσίων δαπανών.

Υποτίμηση των κοινωνικών δαπανών.

Υποτίμηση των λαϊκών δικαιωμάτων.

Υποτίμηση των πολιτικών ελευθεριών.

*

Αυτή είναι η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση μαζί με τους συμμάχους της στην ΕΕ και το ΔΝΤ εναντίον του ελληνικού λαού.

Η πτώχευση, που υποτίθεται ότι η ακολουθούμενη πολιτική στοχεύει στην αποτροπή της, έχει επέλθει.

Η πτώχευση εντείνεται και γενικεύεται: Ανεργία που υπολογίζεται σε πάνω από 20% στο τέλος του χρόνου. Λουκέτο στο 20% των μαγαζιών. Διεύρυνση της φτωχοποίησης. Επιβολή εργασιακού απαρτχάιντ.

Είναι μια πτώχευση που αφορά στο λαό.

Με ένα στόχο: Καθώς η υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης απαιτεί την καταστροφή μέρους του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, τα βάρη αυτής της καταστροφής τα φορτώνουν στις λαϊκές πλάτες, ώστε η άλλη πλευρά, οι υπεύθυνοι δηλαδή της κρίσης, οι κεφαλαιοκράτες, να υποστούν την όσο γίνεται μικρότερη επιβάρυνση.

*

Η πολιτική που υφίσταται ο ελληνικός λαός περιγράφεται με δύο λέξεις: «Ελεγχόμενη χρεοκοπία».

«Ελεγχόμενη χρεοκοπία», που, στην περίπτωση του λαού, όμως, είναι ανεξέλεγκτη. Ισοδυναμεί με ελεύθερη πτώση του βιοτικού του επιπέδου. Ελεγχόμενη, με την έννοια ότι παρέχει ασφαλιστικές δικλείδες και «μαξιλάρια ασφαλείας», είναι μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο.

*

Αυτή η πορεία δεν έχει τέρμα. Δεν υπάρχει όριο. Ακόμα κι αν ο ελληνικός καπιταλισμός ξεπεράσει την κρίση του, ακόμα κι αν «φυσήξει αέρας» στα πανιά του έπειτα από τη μετατροπή σε «Ιφιγένεια» γενεών Ελλήνων εργαζομένων, η όποια αναιμική «ανάπτυξη» επέλθει θα έχει θεμελιωθεί πάνω στις «ερήμους» και στα «νεκροταφεία» των λαϊκών δικαιωμάτων και κουβαλάει το σπέρμα της νέας κρίσης, που θα εκδηλωθεί με ακόμα δραματικότερες συνέπειες για το λαό κ.ο.κ.

Αυτή η πορεία έχει μία μόνο κατάληξη: Τη συμφορά και τον εξανδραποδισμό του λαού μέσα από την περιδίνησή του στο φαύλο κύκλο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

*

Απέναντι στη βαρβαρότητα, όμως, δε χωρούν «μισές λύσεις».

Η αντιστροφή αυτής της κατάστασης είτε θα είναι ριζική, είτε δεν θα υπάρξει.

Οι επιλογές είναι δύο: `Η θα πτωχεύσει ο λαός, ή θα πτωχεύσει η πλουτοκρατία. `Η, δηλαδή, η εξουσία θα παραμείνει στα χέρια των δημίων των λαϊκών συμφερόντων, ή θα περάσει στα χέρια του λαού.

«Λαϊκή εξουσία ή βαρβαρότητα» είναι το πλέον επίκαιρο δίλημμα, οι δύο δρόμοι, που αντικειμενικά καλείται να βαδίσει η Ελλάδα.

Κάθε άλλη «πρόταση», προσέγγιση, άποψη, απλώς εξωραΐζει τους «βαρβάρους».

Δεν θα μειωθούν περαιτέρω μισθοί και συντάξεις. Δεν θα επιβληθούν νέα μέτρα.

Είναι η 422η (ή μήπως η 423η;) στη σειρά σχετική δήλωση που έκανε ο Πεταλωτής. Κατορθώνοντας κατ' αυτό τον τρόπο να πει - επί του ιδίου θέματος - το 844ο (ή μήπως το 846ο;) κυβερνητικό ψέμα.

Βλέπετε, κάθε φορά που οι κυβερνώντες λένε ότι δεν θα πάρουν νέα μέτρα, τελικά «αποφασίζουν και διατάζουν» δυο φορές περισσότερα μέτρα από εκείνα που «δεν» θα έπαιρναν.

Καθιστώντας έτσι το ψέμα διπλάσιο. Και σε μέγεθος. Και σε γελοιότητα.

«Σφίγγει η θηλιά στην Πορτογαλία» η οποία «κινδυνεύει περισσότερο από ποτέ να ζητήσει βοήθεια από ΔΝΤ και ΕΕ», έγραφαν τα χτεσινά «Νέα».

*

Αλλά αφού η καλή εφημερίδα πιστεύει ότι η προσφυγή μιας χώρας, λόγου χάρη της Πορτογαλίας, στο ΔΝΤ και στην ΕΕ είναι «κίνδυνος», τότε γιατί εδώ και ένα χρόνο πουλάει φούμαρα στους (Ελληνες) αναγνώστες της;

Γιατί δηλαδή ισχυρίζεται ότι το ίδιο ακριβώς που για την Πορτογαλία είναι «θηλιά» και «κίνδυνος», όταν το κάνει η Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου είναι «σωτηρία»;

*

Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι βέβαιο:

Τα «Νέα», χωρίς καμία αμφιβολία, στα θέματα της Πορτογαλίας προσφέρουν αντικειμενική πληροφόρηση στους... Πορτογάλους αναγνώστες τους.

«...η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ' ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα»,

έγραφε ο Μαρξ στον πρόλογο του έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου του Βοναπάρτη».

*

Κι αλήθεια: Στα εκατόν πενήντα χρόνια που πέρασαν απ' όταν γράφτηκαν τα παραπάνω λόγια, και γράφτηκαν με αφορμή τη Γαλλία του 19ου αιώνα, πόσες και πόσες φορές δεν είδαμε να δημιουργούνται τέτοιες συνθήκες, στην Ελλάδα και στον κόσμο, που να επιβεβαιώνουν κατά γράμμα την παρατήρηση του Μαρξ...