Η εσπευσμένη ολιγόωρη επίσκεψη του Παλαιστίνιου ηγέτη εν μέσω μιας συνεχούς κι οξυνόμενης αιματηρής διαμάχης με το Ισραήλ θα μπορούσε σε αλλοτινούς καιρούς να αποτελέσει για πολλές μέρες πρώτη είδηση. Τα μόνα που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας είναι η απελπιστική κατάσταση του Γιάσερ Αραφάτ στην Παλαιστίνη και η έκκλησή του προς την Ευρωπαϊκή Ενωση για πολιτική και οικονομική βοήθεια. Στο βαθμό που αυτό είναι το μόνο αληθινό γεγονός στην επίσκεψή του, επισημαίνεται η προτίμησή του να επιλέξει ως μεσολαβητή την Ελλάδα, μια χώρα με περιορισμένες οικονομικές και πολιτικές δυνατότητες στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση και με ένα πολιτικό επιτελείο στη μεγάλη πλειοψηφία του προσκυνημένο εντολοδόχο των κελευσμάτων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Αραγε, ποια η αξία του γεγονότος ακόμη και εάν είναι μόνον αυτό; Η πρώτη σκέψη που 'ρθε αυθόρμητα όταν μαθεύτηκε το γεγονός της ξαφνικής επίσκεψης, ήταν οι επίσης αστραπιαίες επισκέψεις του Σέρβου ηγέτη Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στην Αθήνα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ολοι γνωρίζουμε το φινάλε εκείνων των επισκέψεων, την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας και την πραξικοπηματική ανατροπή του Σλ. Μιλόσεβιτς εν μέσω προεκλογικής, ουσιαστικά, περιόδου.

Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δε βοήθησε τον τότε Σέρβο Πρόεδρο, όχι μόνο συμμετείχε στην πολεμική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Σερβία, αλλά και βοήθησε στην οργάνωση της σερβικής αντιπολίτευσης στο μετέπειτα πραξικόπημά της για την κατάληψη της εξουσίας. Ανάλογες αυθόρμητες σκέψεις ήρθαν να θυμίσουν την τύχη του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν, αν και σε διαφορετικού χαρακτήρα γεγονότα. Ο κοινός παρονομαστής των τριών διαφορετικών περιπτώσεων ακούει στη λέξη που χρησιμοποιεί ευρέως ο κάθε κατεργάρης: «Εμπιστοσύνη». Εάν εξεταστούν - κι έχουν εξεταστεί - τα δύο πρώτα γεγονότα, Μιλόσεβιτς-Οτσαλάν, προοιωνίζονται κακά μαντάτα και για το τρίτο, του Αραφάτ.

Ολα δείχνουν ότι οι Ισραηλίτες με την πρόκλησή τους στο ιερό τέμενος των Παλαιστινίων, τους ανάγκασαν σε μια νέα εξέγερση χωρίς φινάλε και δυνατότητα επιστροφής σε καλύτερες συνθήκες. Ολα, επίσης, δείχνουν ότι οι Ισραηλίτες, πέραν όλων των άλλων, δε θέλουν να εγκαταλείψουν τη ναζιστική θεωρία του «ζωτικού χώρου». Η έστω και περιορισμένη παρουσία Παλαιστινίων σε δικά τους αυτοδιοικούμενα εδάφη δυνάμει αμφισβητεί αυτή την κατακτητική θεωρία. Οι συνεχείς υπαναχωρήσεις από υπογεγραμμένες συμφωνίες εκ μέρους των Ισραηλιτών, ακόμη κι αν αυτές καταδικάζουν ουσιαστικά τους Παλαιστίνιους σε μόνιμη υποταγή, οφείλονται σε αυτό το γεγονός.