«η Ελλάδα έχει απαιτήσεις κατά της Γερμανίας από ζημιές που υπέστη στο διάστημα της γερμανικής κατοχής ύψους 7,5 δισ. δολαρίων».

*

Καταρχάς είναι πολύ... ενθαρρυντικό ότι ο νυν υπουργός βρήκε, τελικά, τους φακέλους της υπόθεσης «Γερμανικές αποζημιώσεις»...

Και τούτο διότι ο προκάτοχός του, ο Σαχινίδης, είχε δηλώσει, αφήνοντας άφωνο το πανελλήνιο, ότι τους φακέλους

«τους έχασαν» (!),

«δεν τους έβρισκαν» (!),

«τους έψαχναν αλλά δεν ήξεραν πού είναι»!

Ομως, απ' ό,τι φαίνεται, δυσκολεύεται να καταλήξει κανείς, τι είναι... χειρότερο; Οτι τους είχαν «χάσει» ή ότι τους... βρήκαν τους φακέλους;

Εξηγούμαστε:

*

η Γερμανία μάς οφείλει:

1) 7,160 δισ. δολάρια που επιδίκασε υπέρ της Ελλάδας η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) για τις καταστροφές που προξένησαν τα γερμανικά στρατεύματα στην οικονομική υποδομή της χώρας

2) 3,5 δισ. δολάρια από το δάνειο που οι κατοχικές δυνάμεις υποχρέωσαν την Ελλάδα να τους παράσχει, πέραν των εξόδων συντήρησης των κατοχικών στρατευμάτων.

*

Επιπλέον, οφείλουν στην Ελλάδα:

α) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που αφαίρεσαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής από τα μουσεία της χώρας και από τους αρχαιολογικούς χώρους καθώς και

β) τις αποζημιώσεις προς τα θύματα των θηριωδιών των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής σε βάρος των κατοίκων 100 περίπου ολοκαυτωμάτων (πόλεων και χωριών) αλλά και γενικότερα σε βάρος του άμαχου πληθυσμού.

*

(που ως σήμερα δεν έχει καταβάλει παρά ένα αστείο ποσό το οποίο δεν ξεπερνά τα 150 εκατομμύρια δολάρια)

κατάφερε επί δεκαετίες να αναβάλλει την εκπλήρωση αυτών των υποχρεώσεών της μέχρι που φτάσαμε στην υπογραφή από την επανενωμένη Γερμανία της οριστικής συνθήκης ειρήνης στη Μόσχα το 1990, της λεγόμενης συμφωνίας «2+4».

Και πάλι, όμως, από τότε πέρασαν 22 χρόνια με τη μεν Γερμανία να μην εννοεί να εξοφλήσει το χρέος της, τις δε ελληνικές κυβερνήσεις να μην τολμούν να θέσουν ούτε καν ως νύξη το θέμα.

Σημείωση: Πρόκειται για τις κυβερνήσεις που παραλαμβάνουν «υποβρύχια που γέρνουν», κουκουλώνουν την υπόθεση με τη «Ζήμενς», συναλλάσσονται με τη «Χόχτιφ», την «Ντόιτσε Τέλεκομ», την «Ντόιτσε Μπανκ» κ.ο.κ.

*

οπότε χρειάζεται και η μέγιστη

*

ΠΡΟΣΟΧΗ:

*

Οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, όσον αφορά στις καταστροφές στην οικονομική υποδομή της χώρας και το κατοχικό δάνειο, επιδικάστηκαν και προσδιορίστηκαν - επαναλαμβάνουμε - το έτος 1946.

Μάλιστα, οι οφειλές αυτές έχουν υπολογιστεί με αγοραστική αξία δολαρίου του... 1938.

Τι σημαίνουν αυτά;

Πολύ απλά, ότι το πραγματικό μέγεθος των οφειλών,

σε σημερινές τιμές,

όπως επανειλημμένως έχει τονίσει το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», και όπως μπορεί να γνωρίζει ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής (πόσο μάλλον ένας κοτζάμ αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών),

ξεπερνά τα 162 δισ. ευρώ,

χωρίς, μάλιστα, στο ποσό αυτό να υπολογίζονται οι τόκοι.

*

Αν, δε, οι οφειλές

(που επιδικάστηκαν το 1946 με την αξία που είχε το δολάριο το 1938)

υπολογιστούν με το κατώτατο επιτόκιο 3% που ορίζουν τα διεθνή δικαστήρια,

τότε το μέγεθος της οφειλής - προσδιοριστικό της καταστροφής που προκάλεσε τότε η ναζιστική Γερμανία στην Ελλάδα - ανέρχεται στο 1,5 τρισ. ευρώ!

*

Τόσο ιστορικά όσο και οικονομικά.

Αρα, τίθεται το εξής ερώτημα:

Από πού κι ως πού οι αποζημιώσεις των 162 δισ. δολαρίων, χωρίς τους τόκους, που διεκδικεί η Ελλάδα (σ.σ.: ο λαός το διεκδικεί και όχι φυσικά οι κυβερνήσεις που δε βγάζουν «κιχ» για το θέμα)

υποτιμολογούνται - μέχρις εξαφανισμού τους - στο αστείο ποσό των 7,5 δισ.;

Τι είδους... «μαθηματικά» είναι αυτά από τον κ. Σταϊκούρα και την κυβέρνηση, τα οποία μάλιστα διατυπώθηκαν από βήματος Βουλής

και τι είδους «δωράκι» είναι αυτό που εξυφαίνεται (;) προς τη Γερμανία;

Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» το ποσό που έβγαλαν οι (προφανώς αναξιοπαθούντες) κεφαλαιοκράτες προς διάφορους φορολογικούς «παραδείσους» από την Ελλάδα το διάστημα 2003 - 2011,

δηλαδή τόσο την περίοδο της «ισχυρής Ελλάδας», όσο και κατά την περίοδο του «Τιτανικού»,

ξεπερνά τα 260 δισ. ευρώ.

*

Παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα για λόγους εντυπωσιασμού και αποπροσανατολισμού,

πρόκειται για εντελώς «νόμιμη και ηθική» διαδικασία, αφού οι νόμοι του Μάαστριχτ, της ελεύθερης εξαγωγής κεφαλαίου και της καπιταλιστικής οικονομίας στηρίζονται ακριβώς στην αρχή ότι το «κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα».

Ως εκ τούτου ούτε η φοροδιαφυγή, ούτε το ξέπλυμα χρήματος, ούτε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο έχουν πατρίδα.

*

Κατά τα λοιπά, εκείνο που απομένει είναι,

μετά το «όλοι μαζί τα φάγαμε»,

να ακούσουμε κάποια στιγμή και ότι «όλοι μαζί τα φυγαδεύσαμε»!

Το αποκλείετε;...

1861 Ο Ηπειρώτης φοιτητής Αριστείδης Δόσιος αποτυγχάνει στην απόπειρα δολοφονίας της βασίλισσας Αμαλίας. Συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Στην εξέγερση του 1862 απελευθερώθηκε.

1955 Πογκρόμ κατά των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη. Η κυβέρνηση του τότε πρωθυπουργού Αντνάν Μεντερές θέτει σε εφαρμογή το καλομελετημένο σχέδιο. Εναυσμα η προβοκατόρικη ενέργεια της τοποθέτησης βόμβας στο σπίτι όπου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο Κεμάλ Ατατούρκ. Το γεγονός διατυμπανίστηκε από τις τουρκικές εφημερίδες της Κωνσταντινούπολης με έκτακτες εκδόσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι η «Ιστανμπούλ Εξπρές», από την ανυπομονησία της, έθεσε σε κυκλοφορία το παράρτημά της μισή ώρα νωρίτερα από την έκρηξη της βόμβας στη Θεσσαλονίκη! Οργανωμένες ομάδες τραμπούκων με λοστούς, ρόπαλα, με στρατιωτική πειθαρχία, υπό την παρότρυνση της αστυνομίας, ισοπέδωσαν και λεηλάτησαν καθετί το ελληνικό στην Κωνσταντινούπολη. Αποτέλεσμα ήταν ο θάνατος 10 Ελλήνων, ο τραυματισμός εκατοντάδων, η λεηλάτηση 4.384 ελληνικών καταστημάτων, η καταστροφή 3.000 ελληνικών κατοικιών, ο βιασμός 200 Ελληνίδων, η πυρπόληση 59 εκκλησιών, η σύληση τάφων, μέχρι και η εκταφή πτωμάτων στα ελληνικά νεκροταφεία...

1966 Ο αρχιτέκτονας του απαρτχάιντ, ρατσιστής πρωθυπουργός της Νότιας Αφρικής, Χέντρικ Φέρβουρντ, δολοφονείται από τον ελληνικής καταγωγής Δημήτρη Τσαφέντα.

1972 Η Ολυμπιάδα του Μονάχου πνίγεται στο αίμα. Κομάντος της παλαιστινιακής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» εκτελούν δύο Ισραηλινούς αθλητές και συλλαμβάνουν εννέα ως ομήρους. Η σπασμωδική παρέμβαση της γερμανικής αστυνομίας καταλήγει σε τραγωδία, καθώς οι Ισραηλινοί αθλητές, οι πέντε κομάντος, ένας αστυνομικός και ένας πιλότος σκοτώνονται.

«Η διάσωση κρατών - μελών όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία κατέστη δυνατή χάρη στη δημιουργία σε χρόνο ρεκόρ ενός αδιανόητου μέχρι τότε μηχανισμού στήριξης...».

*

Από την παραπάνω φράση προκύπτει σαφώς ότι κατά τον ομιλούντα (ή την ομιλούσα)

αφ' ενός, αυτό που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια σε Ιρλανδία, Πορτογαλία, αλλά και Ελλάδα (!) είναι «διάσωση» (!!)

αφ' ετέρου, ότι οι λαοί της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, αλλά και της Ελλάδας, οφείλουν τουλάχιστον ευγνωμοσύνη (!!!) στην ΕΕ, που έσπευσε να φτιάξει σε «χρόνο ρεκόρ» ένα μηχανισμό τοκογλυφίας (συγγνώμη: «στήριξης» θέλαμε να πούμε) και έτσι η ΕΕ τους ...έσωσε τους λαούς!!!

*

Η φράση, από την οποία προκύπτουν τα παραπάνω αξιοθρήνητα, ανήκει -για να ξέρετε- στην κυρία επίτροπο της Κομισιόν, την Μαρία Δαμανάκη, και περιέχεται σε συνέντευξή της στην «Καθημερινή».

Συνεπώς, με δεδομένο σε ποιαν ανήκει η φράση, είναι απολύτως αντιληπτοί όλοι οι λόγοι για τους οποίους δεν αξίζει να χαραμιστεί κανένα περαιτέρω σχόλιο...