Εμελλε να γίνει κι αυτό! Ενας ηγέτης αρχηγός κράτους, της Γιουγκοσλαβίας, να σύρεται κατηγορούμενος σε ένα κακοφτιαγμένο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο των βρικολάκων. Κατηγορείται ότι διέπραξε το αδίκημα να υπερασπιστεί την πατρίδα του από τη βουλιμία διεθνών χρηματιστικών κέντρων. Είναι αυτά τα κέντρα που κήρυξαν τον πλανήτη ως ελεύθερη ζώνη διακίνησης όπλων, πορνείας και ναρκωτικών. Είναι αυτά που εγγυώνται την αξιοπιστία τους με τη δύναμη που τους δίνει η ισχυρότερη μιλιταριστική μηχανή, το ΝΑΤΟ. Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς είναι ένα από τα θύματα αυτής της μηχανής, ανεξάρτητα από την ορθότητα της κυβερνητικής του πολιτείας. Υπήρξε ο ηγέτης του λαού της Γιουγκοσλαβίας εκλεγμένος με κάθε λογής εκλογικές δημοκρατικές διαδικασίες. Η προεδρική του υπόσταση ήταν τόσο... σιδερένια και... δικτατορική ώστε αρκούσε η έξοδος μερικών χιλιάδων αλητών τύπου Γιέλτσιν στους δρόμους του Βελιγραδίου κι η λεηλασία μερικών δημόσιων καταστημάτων να τον υποχρεώσουν σε παραίτηση μεσούσης της εκλογικής περιόδου στο δεύτερο γύρο.
Στο δράμα αυτού του ηγέτη ζωντανεύουν οι μνήμες θυμάτων του διεθνούς εργατολαϊκού κινήματος. Αναβλύζει από τη γη το αίμα μαρτύρων που έπεσαν για μια πίστη, για κάποια ιδανικά. Δεν είναι μόνο η τελική αντίσταση του Γιουγκοσλάβου ηγέτη στα Ευρωατλαντικά συμφέροντα. Δεν είναι ότι εκ των πραγμάτων αντιστάθηκε στη Νέα Τάξη ούτε ότι υπερασπίστηκε την πατρίδα του. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ότι δε δέχτηκε να συμπράξει στη νέα θέληση της Ευρωατλαντικής κοσμοκρατορίας που λέει ότι «δεν αρκεί να υποκύπτεις στη θέλησή μου. Πρέπει αυτό που θέλω να το προσφέρεις εσύ, να το παρουσιάζεις ως δική σου θέληση, να ανοίγεις θεληματικά τις κερκόπορτες».
Η τραγωδία του Σλ. Μιλόσεβιτς αποκαλύπτεται και στη δήλωση του αντικαταστάτη του Κοστούνιτσα, όταν δηλώνει ότι δε γνώριζε για τη βίαιη απαγωγή του. Περισσότερο, όμως, αποκαλύπτεται στην ανήθικη δήλωση του πρωθυπουργού Τζίντζιτς, όταν δηλώνει ότι τα δισ. δολαρίων είναι καλύτερα από την παρουσία του Σλ. Μιλόσεβιτς. Η κυνική αυτή δήλωση υποδηλώνει ότι εισήλθαμε στην εποχή της ανταλλαγής των ανθρώπων με το χρήμα, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται. Η ιδεολογία αυτής της εποχής χαρακτηρίζει την ποιότητα των νέων Γιουγκοσλάβων ηγετών και μαζί τους όλη τη λεγόμενη Δημοκρατική Αντιπολίτευση που κυβερνά σήμερα τη Γιουγκοσλαβία. Υπήρχαν διαπιστώσεις από τον καιρό της προεδρίας του Σλ. Μιλόσεβιτς ότι όλος ο εσμός της λεγόμενης Δημοκρατικής Αντιπολίτευσης χρηματοδοτούνταν μέχρι και οι οπαδοί της από δυτικο-ευρωπαϊκές δυνάμεις. Αυτό τότε πνιγόταν στον κουρνιαχτό των κραυγών της αντιπολιτευτικής, τότε, αλητείας.
Τώρα που η ηθική τους υπόσταση αποκαλύπτεται είναι πλέον αργά όπως ήταν αργά και στην περίπτωση της Σοβιετικής Ενωσης με τον Γιέλτσιν τον Μπόμπα. Η αλήθεια αυτή πρέπει να αποτελέσει πολύτιμη εμπειρία για το εργατολαϊκό κίνημα. Παρά το ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της δυτικής συμμαχίας που βλάπτεται από αυτές τις εξελίξεις, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τις χειροκροτούν. Πρόκειται για τον γνώριμο εσμό της ελληνικής πολιτικής και δημοσιογραφικής αλητείας, που επιμένει, ως γνήσια πέμπτη φάλαγγα, να λοιδορεί κάθε πατριωτική αντίσταση στην έλευση της Νέας Τάξης, που την ονομάζει «εκσυγχρονισμό». Πρόκειται για τη νέα γενιά των Πηλιογούσηδων που βλέπει τους Ελληνες μικρούς για τα μεγάλα. Ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης Σλ. Μιλόσεβιτς δόθηκε στους τυράννους της Ιεράς Εξέτασης. Μαζί του δόθηκε κι η τελευταία στάλα ανθρώπινου δημοκρατικού προσχήματος. Η μαύρη διεθνής υπάρχει ανοιχτή και ομολογημένη κοσμοκρατόρισσα μαζί με τους κατά τόπους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς λακέδες.
Κάποτε η ματωμένη καρδιά του εργατικού κινήματος βρισκόταν στους σφαγμένους της Παρισινής Κομμούνας. Κάποτε βρέθηκε στους εκτελεσμένους εργάτες στο Σικάγο και κάποτε στους ηρωικούς προλετάριους της Καντώνας. Κάποτε στα ναζιστικά στρατόπεδα του Τρίτου Ράιχ και στην ηρωική εξέγερση της ξακουστής επαναστατικής Ισπανικής Δημοκρατίας. Περπάτησε η επανάσταση στα σοκάκια της Ελλάδας των φτωχών και οσμίστηκε το αίμα και τον ιδρώτα της Κοκκινιάς και της Καισαριανής. Τραγούδησε με τους κολασμένους τραγούδια του πόνου, της χαράς και της δημιουργίας. Προπάντων αγκάλιασε και φίλησε τα παιδιά της.
Αυτή η ίδια η διεθνής επανάσταση, αυτή η ίδια η επαναστατική αξιοπρέπεια των ανθρώπων αισθάνεται ντροπή όταν βλέπει προδότες να παραδίδουν ηγέτες στους δήμιους τυράννους, επειδή τόλμησαν το αυτονόητο, να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Η υπόθεση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς δε θα περάσει απαρατήρητη. Αντίθετα, θα ανάψει φωτιά στα Βαλκάνια. Τότε η εργατολαϊκή συνείδηση θα κληθεί να αναμετρηθεί με τους φορείς του χρηματιστικού κεφαλαίου και τα κάθε λογής όργανά του. Ο αγώνας θα είναι σκληρός και άνισος.
Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ
Κυρίως φύλλο 
Feeds
