Το θέμα έχει πάψει πλέον να τίθεται από την πλευρά της ελευθερίας του λόγου. Αν ποτέ είχε νόημα να τεθεί με αυτό τον τρόπο. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν τη δημοσίευση των σκίτσων για τον Μωάμεθ ξεπερνούν την όποια τέτοια προσέγγιση. Εντούτοις, κάποιοι επιμένουν να κάνουν συγκρίσεις της «ανεκτικότητας» των δυτικών κοινωνιών με τη «μονολιθικότητα» και το «φανατισμό» του μουσουλμανικού κόσμου, εισάγοντας από το παράθυρο τη θεωρία του «πολιτιστικού χάσματος» και εν τέλει του «πολέμου των πολιτισμών».

*

Μια πρώτη - απλοϊκή είναι αλήθεια - ερώτηση προς τους υπέρμαχους της «ανωτερότητας» της Δύσης για τα όρια της ευρυχωρίας της θα ήταν: Πώς θα αντιδρούσαν αυτές οι κοινωνίες αν κάποιοι σκιτσάριζαν την Παναγία να ερωτοτροπεί με τον Μιχαήλ Αγγελο... Μη σπεύσει κανείς να μιλήσει για ανόμοια πράγματα. Αλλωστε η δανέζικη εφημερίδα που πρωτοδημοσίευσε τα σκίτσα για τον Μωάμεθ, είχε αρνηθεί προ τριετίας να δημοσιεύσει σκίτσα για τον Χριστό, καθώς θα προκαλούσε - όπως ομολογούσε - την «κατακραυγή».

*

Επιπλέον: Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει τα δικά του όρια στον τρόπο που θα περιφρουρεί κάποιος τρίτος τα δικά του «ιερά και όσια». Αλλά εδώ πράγματι οδηγούμαστε σε αδιέξοδο. Διότι σε αυτή την περίπτωση κανένας δε θα μπορούσε να πει τίποτα για κανέναν, αν ο τελευταίος αντιδρούσε σε οποιαδήποτε εναντίον του κριτική με την επίκληση των «ιερών και οσίων» του. Υπάρχει λύση σε αυτό το γρίφο; Πιθανώς η ομαλή συμβίωση της ανθρωπότητας (έστω και στα διαλείμματα των πολέμων) με σεβασμό της διαφορετικότητας του ενός από τον άλλο είναι ένα αντικειμενικό μέτρο. ΄Η όπως το γράφει η αριστερή «Information» της Δανίας, σχολιάζοντας την επιλογή της δημοσίευσης των σκίτσων στο όνομα, τάχα μου, της ελευθερίας της έκφρασης: «Η ελευθερία της έκφρασης συμπεριλαμβάνει και την ελευθερία τού να βγάλεις το σκασμό»...

*

Από κει και πέρα οι υπέρμαχοι της «δυτικής ανεκτικότητας» δεν μπορούν να αποφύγουν τις υποκριτικές αντιφάσεις όσον αφορά τη στάση τους απέναντι στο «διαφορετικό». Για παράδειγμα, στη Γαλλία του διαφωτισμού το 70% του πληθυσμού υποστηρίζει τον Σαρκοζί και την πολιτική των γκέτο για τους μετανάστες... Στην «ανεκτική» Δύση καίγονται ζωντανοί μετανάστες από εμπρησμούς στα καταλύματά τους... Μεμονωμένες αντιδράσεις, θα πουν κάποιοι. Ισως, αλλά που δε βρίσκουν τη δέουσα απάντηση από σύσσωμη την υπόλοιπη «ανεκτική» κοινωνία...

*

Η υποκρισία της «ανωτερότητας» της Δύσης σε θέματα ελευθερίας του Τύπου και του λόγου είναι επίσης καταφανής.

Ρωτήστε τους σκιτσογράφους που απολύθηκαν και προπηλακίστηκαν γιατί τα σκίτσα τους για τις ΗΠΑ δεν ήταν αρεστά μετά τις 11 Σεπτέμβρη.

Ρωτήστε τους καλλιτέχνες που είδαν να βρίσκονται στη λίστα με τα χίλια κομμένα τραγούδια από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ μετά τους Δίδυμους Πύργους.

Ρωτήστε τον Γαβρά που είδε την ταινία του, το «Αμήν», για τις σχέσεις Βατικανό - ναζί, να «εξαφανίζεται» από τις κινηματογραφικές αίθουσες.

Ρωτήστε, επίσης, τον 13χρονο που επειδή έγραψε έκθεση κατά του Μπους έχει τεθεί υπό παρακολούθηση από το FBI...

*

Η προπαγάνδα για την «ευρυχωρία» της Δύσης έναντι του μουσουλμανικού κόσμου κρύβει την προσπάθεια να εμφανιστεί σαν «ελευθερία» ένα ανελεύθερο καθεστώς (πιθανώς με άλλους όρους και άλλους τρόπους απ' ό,τι στον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά επίσης ανελεύθερο) που επιβάλλει η «νέα τάξη» από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό. Κρύβει, παραπέρα, την προσπάθεια των ιθυνόντων της «νέας τάξης» να επιβάλει στο υποσυνείδητο των λαών της Δύσης τη συλλογική του «πολιτιστικού χάσματος», που εξυπηρετεί ιδεολογικά όσους προβαίνουν σε «σταυροφορίες».

*

Από κει και πέρα, σε αυτή καθ' αυτή την υπόθεση των σκίτσων, τα πράγματα δε μοιάζουν αθώα.

Πρώτον, ότι δημοσιεύτηκαν το Σεπτέμβρη, αλλά έπρεπε να περάσουν πέντε μήνες για να προκληθεί έκρηξη, δηλώνει μια αντίδραση τόσο βραδυφλεγή, που δεν αποκλείει το ενδεχόμενο κάποιοι να εκκόλαψαν αυτή την αντίδραση στον μουσουλμανικό κόσμο.

Δεύτερον, είναι πια πρόδηλο και από την αρχική στάση του Ρασμούσεν, αλλά κυρίως από τη συνεχιζόμενη αναδημοσίευση αυτών των σκίτσων στη Δύση, ότι έχει σαφή στόχο να προκαλέσει περαιτέρω και να συντηρήσει την αντίδραση των μουσουλμάνων.

*

Σε ό,τι αφορά στην αντίδραση των μουσουλμάνων, δεν έχει τόση σημασία να την περιγράψει, να τη δικαιολογήσει ή να την επικρίνει κανείς, αλλά να μπει στον κόπο να την εξηγήσει. Εδώ καταθέτουμε μια σκέψη, που φυσικά δε συνιστά το άπαν, αλλά μόνο μια πτυχή, ελπίζουμε ενδιαφέρουσα:

Οι ιθύνοντες ελίτ της Δύσης δεν έχουν σχέση με αυτό που αποκαλούν «θρησκευτικό φανατισμό» στο μουσουλμανικό κόσμο; Μήπως η ενίσχυση του θρησκευτικού συναισθήματος είναι, τελικά, μια παράπλευρη «δοκιμασία» που καλείται να πληρώσει η Δύση, στην προσπάθειά της να ξεστρατίσει πολιτικά σε ανώδυνα γι' αυτή μονοπάτια την οργή του μουσουλμανικού κόσμου;

*

Ας δούμε τις χώρες όπου εκδηλώθηκε η οργή των μουσουλμάνων.

Η ιστορία λέει ότι στο Ιράκ, στη θέση του πιο κοσμικού κράτους στον αραβικό κόσμο, η κατοχή των Δυτικών έχει φέρει στην επιφάνεια τη θεοκρατία.

Στο Αφγανιστάν, στη θέση των κομμουνιστών που κατάργησαν την μπούργκα, η Δύση έφερε τους Ταλιμπάν.

Στο Πακιστάν, από τον Ζία Ουλ Χακ μέχρι τον Μουσάραφ, και στην Ινδονησία του Σουχάρτο οι δικτάτορες - μαριονέτες των ΗΠΑ φρόντισαν να στρέψουν το λαό στον Μωάμεθ, αφού πρώτα έσφαξαν εκατομμύρια κομμουνιστές.

Στη Σαουδική Αραβία είναι η κλίκα των ΗΠΑ που κυβερνάει και αυτή που πρώτη (!) ενοχλήθηκε από τα σκίτσα.

Στη Σομαλία η «ειρηνική επέμβαση» των ΗΠΑ αντί για καταλλαγή επέφερε περισσότερο φανατισμό περί το Ισλάμ.

Στην Παλαιστίνη ένα πολιτικό κίνημα δεκαετιών κάνουν οι Δυτικοί τα πάντα να πάρει θρησκευτικά χαρακτηριστικά.

*

Οι παραπάνω επισημάνσεις δεν κλείνουν το θέμα. Θέτουν έναν προβληματισμό: Οι Δυτικοί, αφού πέρασαν από φωτιά και σίδερο τις ταξικές δυνάμεις, είδαν στο Ισλάμ την ανέξοδη γι' αυτούς εκδήλωση της οργής του μουσουλμανικού κόσμου. Οργή που και δίκαιη είναι και τροφοδοτούμενη από την πολιτική της Δύσης, η οποία έχει κάθε όφελος να την ξεστρατίζει στη μορφή του θρησκευτικού «φονταμενταλισμού».