Από την ιδρυτική σύσκεψη της Γραμματείας

Οπως αναφέρθηκε εισηγητικά από τη Λέττα Μεθωνιού, στέλεχος του ΠΑΜΕ στον κλάδο, η συγκρότηση της Πανελλαδικής Γραμματείας, μεταξύ άλλων, έχει στόχο να «οργανώνει την πάλη με τέτοιο τρόπο, ώστε να οικοδομείται η ταξική ενότητα, η συμμαχία και η κοινή δράση με τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα, υπερασπίζοντας το λαϊκό δικαίωμα στην Υγεία - Πρόνοια. Θα παίρνει πρωτοβουλίες που θα ανοίγουν δρόμο στην κοινή δράση των πρωτοβάθμιων σωματείων, θα στηρίζουν την αυτοτελή δράση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στα πρωτοβάθμια σωματεία, ώστε να λειτουργούμε ως πλειοψηφία εκεί που είμαστε μειοψηφία». Τονίστηκε ακόμα πως «είναι κεντρικό ζήτημα να επιταχυνθεί η συγκρότηση πυρήνων του ΠΑΜΕ σε κάθε χώρο, να μαζικοποιηθούν τα κλαδικά σωματεία, να αποκτήσουν "πόδια" στους μεγάλους ομίλους». Βασικό καθήκον της Γραμματείας θα είναι και η οργάνωση της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του κυβερνητικού κι εργοδοτικού συνδικαλισμού, αλλά και του οπορτουνισμού.

Στη μάχη που έχουν δώσει οι ταξικές δυνάμεις στον «Ευαγγελισμό» για να γραφτούν στο σωματείο όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από σχέση εργασίας και ειδικότητα αναφέρθηκε ο πρόεδρος του σωματείου, Ηλίας Σιώρας, ενώ βρίσκονται σε δικαστική διαμάχη με την ΠΑΣΚΕ γι' αυτό το θέμα. Τώρα στο νοσοκομείο, όλες οι παρατάξεις (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έχουν συστήσει μια «διαπαραταξιακή επιτροπή αγώνα» και αναφέρθηκε στην ανάγκη να ανοιχτεί μέτωπο απέναντι στις επικίνδυνες απόψεις που εκφράζουν, όπως «έξω τα κόμματα από τα σωματεία», «διαρκείς - καθημερινές γενικές συνελεύσεις στα νοσοκομεία», «να κλείσει η γενική εφημερία των νοσοκομείων» κ.ά.

Οι επιτροπές αγώνα του ΠΑΜΕ στους χώρους όπου επικρατεί ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός αποτελούν στήριγμα για τους εργαζόμενους. Αυτό μεταφέρθηκε από μια σειρά εργασιακούς χώρους. Στο νοσοκομείο του Ρίου, η επιτροπή αγώνα συστάθηκε απέναντι στις συνδικαλιστικές δυνάμεις που με ρουσφέτια (σ.σ. ακόμη και κατάλογο "εξαίρεσης" από την εφεδρεία ετοίμαζαν!) και εφησυχασμό εγκλώβιζαν τους εργαζόμενους. «Δεν αφήσαμε πλυντήριο, μαγειρείο, ιδιωτικά συνεργεία, χώρο του νοσοκομείου που δεν πήγαμε να βρούμε τους εργαζόμενους, μαζέψαμε τα χαράτσια της ΔΕΗ, κλείσαμε μαζί τα ταμεία του νοσοκομείου. Σήμερα είμαστε το "αποκούμπι" των εργαζομένων και έχουμε υπερδιπλασιάσει τις δυνάμεις μας», είπε ο Γιώργος Τιγγινάγκας. Επίσης, αναφέρθηκε στις δυνάμεις που υποστηρίζουν μορφές «πάλης», όπως «να κλείσουμε το νοσοκομείο», λέγοντας: «Αν περάσει τέτοια προβοκάτσια, θα γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω».

Αντιμέτωποι με τα μεγαθήρια της ιδιωτικής Υγείας είναι χιλιάδες εργαζόμενοι. Στη Λάρισα στο ΙΑΣΩ στήθηκε εργοδοτικό σωματείο μέσα σε μια νύχτα και μειώθηκαν οι μισθοί κατά 25%. Ούτε με τις μειώσεις, ούτε με τις 20 ώρες παραπάνω απλήρωτης εργασίας το μήνα «υπόσχεται» η εργοδοσία ότι δεν θα γίνουν απολύσεις! Στο κέντρο αποκατάστασης ANIMUS οι εργαζόμενοι δουλεύουν με χρονόμετρα, κάτω από κάμερες, απλήρωτοι, ελέγχονται αυστηρά για τα υλικά που χρησιμοποιούν. Στην «Αρωγή» οι εργαζόμενοι είναι 4 μήνες απλήρωτοι και η εργοδοσία τους λέει πως θα πληρωθούν αν η χώρα πάρει την επόμενη δόση! Στις ιδιωτικές κλινικές της Θεσσαλονίκης, οι εργαζόμενοι υπογράφουν επιχειρησιακές συμβάσεις με το «πιστόλι στον κρόταφο», όπως στο κέντρο αποκατάστασης «Αναγέννηση» που έγινε μείωση μισθού μέχρι 15% ανάλογα με την παραγωγικότητα των εργαζομένων. Αντίστοιχα και στις δομές της Ειδικής Αγωγής όλης της χώρας οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι έως και 1 χρόνο, οι εργαζόμενοι αποχωρούν και η έλλειψη προσωπικού και δομών έχουν καταντήσει αυτές τις δομές σε υποβαθμισμένα «παιδοφυλακτήρια».

«Δράσαμε σαν πλειοψηφία του σωματείου, κόντρα στις δυνάμεις του οπορτουνισμού που καλλιεργούσαν την αδράνεια και την πολιτική σύγχυση. Κάναμε παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς, στην Επιθεώρηση μαζί με τους εργαζόμενους, οργανώσαμε συσκέψεις, κουβεντιάσαμε για το χαρακτήρα και την ουσία της καπιταλιστικής κρίσης», υπογράμμισε η Στέλλα Μπαρδούνια, πρόεδρος του κλαδικού σωματείου ιδιωτικών κλινικών Πειραιά, όπου πρόσφατα αναδείχθηκαν πρώτη δύναμη οι ταξικές δυνάμεις.

H κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ., με την τρόικα, έδωσαν τα πάντα στο κεφάλαιο, στέλνοντας την εργατική τάξη στην απόλυτη εξαθλίωση, στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Επιβάλλουν ολοκληρωτική καταστροφή όλων των εργασιακών δικαιωμάτων, για να σώσουν τα κέρδη μιας χούφτας κηφήνων που ζουν από τη «νόμιμη» κλοπή της δουλειάς των εργατών. Αυτό είναι ρεαλιστικό σήμερα, λένε. Πράγματι είναι ρεαλισμός για να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση. Για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ρεαλιστικό είναι να έχουν μόνιμη, σταθερή δουλειά, μισθό και σύνταξη, εισόδημα, για να ζουν ικανοποιώντας όλες τις σύγχρονες ανάγκες των οικογενειών τους. Ρεαλισμός είναι ο πλούτος της χώρας να ανήκει στον λαό. Το ΚΚΕ έγκαιρα εκτίμησε και προειδοποίησε ότι δεν υπάρχει σωτηρία για τον λαό με την πολιτική των μνημονίων, ότι τα μνημόνια δεν έχουν τέλος. Αυτή η πολιτική είναι πολιτική σωτηρίας μόνο του κεφαλαίου. Συγκυβέρνηση-τρόικα με φερέφωνο τα αστικά ΜΜΕ έλεγαν ότι αυτή η πολιτική θα οδηγήσει σε ανάπτυξη. Λένε ότι δεν υπάρχει ανάπτυξη γιατί υπάρχουν παράλογοι μισθοί και επιδόματα, οι ωριμάνσεις, οι κλαδικές συμβάσεις. Ταυτόχρονα λένε ότι χρειάζεται ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την ανάπτυξη. Αυτή η ανάπτυξη θα είναι του κεφαλαίου, των κερδών και όχι για την εργατική τάξη, το λαό. Για να υπάρξει ανάπτυξη σε όφελος της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων πρέπει να παλέψουν για την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, για να μετατραπεί κάθε μορφή πλούτου που έγινε από την καπιταλιστική εκμετάλλευση σε λαϊκή περιουσία.

Τώρα πια είναι κατανοητό ότι οι εργάτες, ο λαός, δεν έχουν να χάσουν τίποτα, γιατί τα έχασαν όλα, τους έχουν χρεοκοπήσει, τους θυσιάζουν στο βωμό του κέρδους. Τώρα πια με πάλη για την εργατική εξουσία θα χάσουν τη θυσία τους από το κεφάλαιο. Θα κερδίσουν τη ζωή τους. Παίρνοντας η εργατική τάξη την εξουσία, με τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο κατευθύνει την ανάπτυξη στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας έτσι που να ικανοποιούνται οι λαϊκές ανάγκες. Αναπτύσσει και κατανέμει τα μέσα παραγωγής, την εργατική δύναμη με βάση αυτές τις ανάγκες. Η Ελλάδα διαθέτει, ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής μέσων παραγωγής, εμπορικού δικτύου και ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης σύγχρονης τεχνολογίας. Διαθέτει έμπειρο και πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση, πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό. Διαθέτει αξιόλογες πλουτοπαραγωγικές πηγές, σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου (πετρέλαιο, λιγνίτης, ουράνιο, χρυσός, νικέλιο, αλουμίνιο, άλλα μέταλλα κ.λπ.), που είναι σημαντικό πλεονέκτημα για την παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων. Διαθέτει δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών και αγροτικών προϊόντων. Σήμερα, για παράδειγμα, η βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας και ιματισμού φθίνει στην Ελλάδα, ενώ είναι αναγκαία για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Φθίνει, γιατί ο ανταγωνισμός με Κίνα, Ινδία κ.λπ., που έχουν τέτοια παραγωγή αλλά με μεροκάματα εξαθλίωσης, δίνει πολύ φθηνότερα τέτοια εμπορεύματα. Επομένως, από την άποψη αποκόμισης κερδών, συμφέρει τους καπιταλιστές να επενδύσουν παραγωγικά σε άλλους κλάδους και να εισάγονται στην Ελλάδα τέτοια εμπορεύματα. Στο σοσιαλισμό αυτός ο κλάδος θα αναπτύσσεται γιατί καλύπτει λαϊκές ανάγκες. Θα είναι ενταγμένος στον κεντρικό σχεδιασμό, που θα ξεκινά από την παραγωγή βαμβακιού, μαλλιού από την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, άρα θα έχουν δουλειά και εισόδημα οι σημερινοί φτωχοί αγρότες και θα οργανώνει την παραγωγή νήματος, υφάσματος και έτοιμων ενδυμάτων. Το ίδιο ισχύει για παράδειγμα και για τα εργοστάσια μετάλλου. Στην Ελλάδα υπήρχε μέχρι τη 10ετία του '80, αναπτυγμένη αμαξοβιομηχανία, αλλά και κατασκευή πετρελαιοκινητήρων. Δε συνέφερε τους καπιταλιστές και τις έκλεισαν. Τα καράβια θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία. Η κατασκευή και η επισκευή τους θα δώσουν ώθηση και ανάπτυξη στα ναυπηγεία που επίσης θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία.

Στην αγροτική οικονομία, η αστική προπαγάνδα που στήριξε την κοινή αγροτική πολιτική, τώρα μιλά για το έλλειμμα από τις εισαγωγές αγροτικών εμπορευμάτων. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα παραγωγής βαμβακιού στην ΕΕ. Οι καλλιέργειες μειώθηκαν δραστικά. Τώρα π.χ. μπορούμε να παράγουμε ζάχαρη που να καλύπτει όλες τις ανάγκες αλλά εισάγουμε ζάχαρη. Στο σοσιαλισμό θα αναπτύσσεται και η αγροτική παραγωγή τεύτλου και η βιομηχανία ζάχαρης. Η κρατική βιομηχανία παραγωγής καλλιεργητικών εφοδίων, μηχανών, λιπασμάτων, αρδευτικών και άλλων υποδομών, θα προμηθεύει τους αγρότες με λιπάσματα, σπόρους και άλλα εφόδια που τώρα εισάγονται και τα πληρώνουν πανάκριβα. Οι αγρότες θα παράγουν προϊόντα που θα εξασφαλίζουν φτηνή και ποιοτική διατροφή, θα έχουν ικανοποιητικό εισόδημα, ενώ αυτά τα προϊόντα θα αξιοποιούνται στην κοινωνικοποιημένη μεταποιητική βιομηχανία.

Αυτή η ανάπτυξη θα εξαλείψει την ανεργία. Και σε τομείς υπηρεσιών, όπως π.χ. η Υγεία που σήμερα οι λαϊκές ανάγκες απαιτούν πολλαπλάσιο από το υπάρχον υγειονομικό δυναμικό, ή στον τομέα της Παιδείας, μειώνοντας π.χ. τους μαθητές στις τάξεις, που χρειάζεται για να παρέχεται ολοκληρωμένη μόρφωση, ενώ σήμερα γιατροί, υγειονομικοί, δάσκαλοι και καθηγητές είναι άνεργοι, ή θεωρούνται πλεονάζον προσωπικό. Βεβαίως, αυτή η ανάπτυξη δε χωρά στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, άρα αποδέσμευση. Τότε θα αναπτύσσονται επωφελείς για το λαό σχέσεις με άλλες χώρες. Να γιατί λέμε, «κλειδί» είναι να πάρει η εργατική τάξη την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής στα χέρια της.