Το έμβλημα της ΓΛΔ

Πρώτος πρόεδρος της ΓΛΔ ήταν το ιστορικό στέλεχος του γερμανικού κομμουνιστικού κινήματος Βίλχελμ Πικ - σύντροφος της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ από την «Ενωση Σπάρτακος» και κατόπιν μέλος της ΚΕ του ΚΚ Γερμανίας, από τη στιγμή της ίδρυσής του.

Με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου και την κατοχή της Γερμανίας, με την καθοριστική συμβολή του Κόκκινου Στρατού και την υπογραφή της συμφωνίας της Διάσκεψης του Πότσνταμ τον Αύγουστο του 1945 οι δυνάμεις του αντιχιτλερικού συνασπισμού (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία) συμφώνησαν στη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού, αποστρατιωτικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου, δημοκρατικά οργανωμένου κράτους.

Ωστόσο οι δυτικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία) από την πρώτη στιγμή προώθησαν την ανασύνταξη της αστικής τάξης στο δυτικό τομέα που έλεγχαν (και με μεγάλη ανοχή σε πρώην φασίστες) προχώρησαν στη δημιουργία της ΟΔΓ. Παραβιάζοντας τα συμφωνηθέντα στο Πότσνταμ προχώρησαν εκ νέου στον εξοπλισμό αυτού του κράτους και άρχισαν από νωρίς τις υπονομευτικές προσπάθειες και στον τομέα που έλεγχε η ΕΣΣΔ. Ηταν αυτές οι κινήσεις που έκαναν τη ΓΛΔ να αρχίσει να οργανώνει την άμυνά της. Οι κομμουνιστές στη ΓΛΔ και άλλοι αγωνιστές άρχισαν να οικοδομούν τη δική τους σοσιαλιστική κοινωνία, με τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Παρά τα εμπόδια, τις αδυναμίες και τα λάθη, η χώρα αυτή κατάφερε να πετύχει σημαντικά και πρωτόγνωρα επιτεύγματα για το λαό της, λύνοντας τις βασικότερες ανάγκες του.

Από την πλευρά τους οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές άρχισαν πλέον τις επιθετικές ενέργειες. Η πρώτη σημειώθηκε τον Ιούνη του 1953 και αναχαιτίστηκε από τις αμυντικές δυνάμεις της ΓΛΔ. Θα ακολουθήσουν και άλλες με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών. Το καλοκαίρι του 1961 είναι φανερό ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός (η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας) ετοιμάζεται για την τελική αναμέτρηση.

Τη νύχτα της 12ης προς 13η Αυγούστου, η εργατοαγροτική εξουσία στη ΓΛΔ αναγκάστηκε, για την υπεράσπισή της από την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, να κλείσει τα έως τότε ανοιχτά σύνορα με το Δυτικό Βερολίνο και την ΟΔΓ. Αποφασίζεται η ανύψωση του «Τείχους του Βερολίνου».

Φέτος και συγκεκριμένα στις 9 Νοέμβρη ετοιμάζονται από τους «νικητές», αυτούς που κατάφεραν να ανατρέψουν το σοσιαλισμό στη ΓΛΔ, μεγάλες φιέστες, για τα 20 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Επίσης γιορτάστηκαν στις 3 Οκτώβρη τα 19 χρόνια από την επανένωση της Γερμανίας, στην πραγματικότητα την προσάρτηση της ΓΛΔ. Ωστόσο το μόνο σίγουρο είναι ότι 20 χρόνια μετά, μπορεί να μην υπάρχει το Τείχος, υπάρχουν όμως τεράστια τείχη για τα λαϊκά στρώματα όλης της Γερμανίας, των οποίων τα δικαιώματα συνθλίβονται από την επίθεση του κεφαλαίου, που και σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης - για να διατηρήσει και να αυξήσει την κερδοφορία του - παίρνει πίσω δικαιώματα και κατακτήσεις. Η ανεργία στην πρώην ΓΛΔ φτάνει σήμερα επίσημα το 17%, έναντι 8,9% στη Δυτική Γερμανία, ενώ με συντηρητικούς υπολογισμούς πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους. Διαψεύστηκαν έτσι οι αυταπάτες που καλλιεργούσαν τόσο οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, όσο και οι ...μετανιωμένοι «κομμουνιστές», όπως αυτοί που για παράδειγμα συγκροτούν τη σημερινή «Αριστερά» (Die Likne) στη Γερμανία, που έβλεπαν στην πτώση του Τείχους και την ανατροπή του σοσιαλισμού, τις ανοιχτές λεωφόρους της... ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Η όξυνση των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, για τον έλεγχο των αγορών αλλά και της γεωστρατηγικής ισχύος τους, εκδηλώνεται στον Καύκασο και στην ευρύτερη περιοχή, πλούσια σε ενεργειακά αποθέματα. Ταυτόχρονα η τελευταία εξέλιξη στην γειτονική περιοχή της Υπερδνειστερίας, με την πρόθεση της κυβέρνησής της να ενταχθεί στην σύνθεση της Ρωσίας, χωρίς ούτε καν να έχουν σύνορα, δημιουργεί ερωτηματικά και ανοίγει το «παιχνίδι». Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένης και της καπιταλιστικής Ρωσίας) είναι φανερό ότι θέλουν «ανοιχτά» ζητήματα στην περιοχή, ώστε πάντα να υπάρχουν προσχήματα για επεμβάσεις.

Η Υπερδνειστερία είναι περιοχή στο βόρειο άκρο της Μολδαβίας, περίπου 500.000 κατοίκων, δίπλα στην Ουκρανία που δεν συνορεύει με την Ρωσία, που από το 1992 έχει ανακηρύξει την «ανεξαρτησία» της από την Μολδαβία και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο την αναγνωρίζει ως μια περιοχή «παγωμένης διαμάχης». Ο ηγέτης της Υπερδνειστερίας, Ιγκορ Σμιρνόφ μετά την επίσκεψή του στο Τσχινβάλι, πρωτεύουσα της Νότιας Οσετίας, με αφορμή την επέτειο ίδρυσής της, δήλωσε την επιθυμία της χώρας του να ενωθεί με την Ρωσία. Επικαλέστηκε μάλιστα τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος που έγινε στις 17 Σεπτέμβρη του 2006 όπου το 96% των κατοίκων τάχθηκε υπέρ της ανεξαρτησίας και της ακόλουθης ενσωμάτωσης στη Ρωσία. Συνέδεσε την ετοιμότητα της Υπερδνειστερίας να ενταχθεί στη Ρωσία με τα αποτελέσματα των πρόσφατων κοινοβουλευτικών εκλογών στην Μολδαβία όπου νίκησαν οι αντιδραστικές δυνάμεις, που σε μεγάλο βαθμό τάσσονται υπέρ της ενσωμάτωσης της Μολδαβίας στη Ρουμανία.

Η πρώτη αντίδραση της Ρωσίας στις δηλώσεις αυτές ήρθαν διά του εκπροσώπου του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, ο οποίος δήλωσε πως η Μόσχα αναγνωρίζει την εδαφική ακεραιότητα της Μολδαβίας και τάσσεται υπέρ της επίλυσης του καθεστώτος της Υπερδνειστερίας, μέσω διαπραγματεύσεων με τη Μολδαβία.

Υπενθυμίζεται πως η υπόθεση της αναγνώρισης της «ανεξαρτησίας» του Κοσσυφοπεδίου, του ευρωΝΑΤΟικού προτεκτοράτου, είχε προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις της Ρωσίας η οποία είχε δηλώσει πως συνδέει την όποια λύση δινόταν στο Κοσσυφοπέδιο με αντίστοιχα ζητήματα που υπάρχουν στην Υπερδνειστερία, την Αμπχαζία και την Νότια Οσετία.

Μετά τον ολιγοήμερο πόλεμο του Αυγούστου του 2008 ανάμεσα στη Ρωσία και τη Γεωργία, η μεν πρώτη ισχυριζόταν πως έσπευσε στο πλευρό των λαών της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, η δε Γεωργία κινητοποιήθηκε για να διαφυλάξει την εδαφική της κυριαρχία και η Μόσχα έσπευσε να αναγνωρίσει την «ανεξαρτησία» τόσο της Αμπχαζίας όσο και της Νότιας Οσετίας. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις τόσο από την ίδια την Γεωργία, όσο και από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, καθώς έβλεπαν την επέκταση της σημερινής ιμπεριαλιστικής Ρωσίας, αλλά και φοβήθηκαν πως θα χάσουν τον έλεγχό τους στην περιοχή. Μοναδικές χώρες που αναγνωρίζουν (ως συμπαράσταση στο στρατηγικό τους σύμμαχο, την καπιταλιστική Ρωσία) τις «ανεξαρτητοποιημένες» γεωργιανές επαρχίες είναι η Νικαράγουα και η Βενεζουέλα.

Η στάση της Ρωσίας δεν προέρχεται από κάποια ανθρωπιστικά κίνητρα ή από φιλειρηνικά αισθήματα. Επιχειρεί να προασπίσει τα συμφέροντα των ρωσικών μονοπωλίων, στο σκληρό ανταγωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για τον έλεγχο αυτής της περιοχής, το αδυνάτισμα των αντιπάλων της στην περιοχή. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια κινείται και ο άξονας Κίνας - Ρωσίας (με κοινά στρατιωτικά γυμνάσια τον Ιούλη του 2009) που ισχυροποιείται σταδιακά μέσω του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης και της οργάνωσης BRIC, συμμαχίας των Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας και Κίνας.

Για τα συμφέροντα των δικών τους πολυεθνικών δουλεύουν και οι υπόλοιπες δυνάμεις. Η Ευρωπαϊκή Ενωση - με τις όποιες διαφορετικές προσεγγίσεις εξαιτίας των εσωτερικών ανταγωνισμών - επιδιώκει να κάνει πιο αισθητή την παρουσία του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου στην περιοχή. Σε ό,τι αφορά το ΝΑΤΟ, είναι γνωστές οι επιδιώξεις της Συμμαχίας για εξάπλωσή της προς την Ανατολή με πρωταρχικό της μέλημα την ένταξη στο ΝΑΤΟ τόσο της Ουκρανίας όσο και της Γεωργίας για την εξασφάλιση των γεωστρατηγικών τους σχεδίων, παρά τις αντιδράσεις της Ρωσίας. Σημείο τριβής - μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον - εμφανιζόταν και η σχεδιαζόμενη εγκατάσταση της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας» των ΗΠΑ σε Τσεχία και Πολωνία. Ωστόσο, μετά την εξαγγελία του Αμερικανού προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, ότι εγκαταλείπει την συγκεκριμένη μορφή της «ασπίδας» για να εφαρμόσει μια πιο «αποτελεσματική και ευέλικτη», το Κρεμλίνο έσπευσε να χαρακτηρίσει την ενέργεια ως «υπεύθυνη κίνηση». Η «νέα ασπίδα» θα αποτελείται από πολεμικά πλοία τύπου «Aegis» που θα βρίσκονται πιθανά στη Μεσόγειο και θα είναι εξοπλισμένα με πυραύλους ανάσχεσης για να υπερασπιστούν τους Ευρωπαίους συμμάχους και τις αμερικανικές δυνάμεις.

Το ποιος τελικά θα ελέγξει οικονομικά και στρατιωτικά τα ενεργειακά αποθέματα, τους αγωγούς και τους δρόμους μεταφοράς τους, είναι ένα ζήτημα που οξύνει επιπλέον τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Και εξαιτίας αυτών, οι πιθανότητες μεγαλύτερων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και περιφερειακών στρατιωτικών αναμετρήσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι ορατές, σηματοδοτώντας σημαντικούς κινδύνους για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής.