Και ξανά προς τη δόξα τραβά. Ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος κ. Ε. Βενιζέλος ( ή Βενιζέλος ο μικρός σύμφωνα με τον επιτυχημένο χαρακτηρισμό του περιοδικού ΑΝΤΙ, χωρίς να πιστεύουμε ότι ο άλλος ήταν μεγάλος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) φαίνεται ότι δεν έμεινε καθόλου τυχαία εκτός του κυβερνητικού σχήματος. Του ανατέθηκε ένας σημαντικός ρόλος. Ο «εκσυγχρονισμός» του Συντάγματος (συνταγματολόγος γαρ), μια και η παρούσα Βουλή είναι αναθεωρητική και με δεδομένο ότι έχει άποψη περί πολλών και το θάρρος (ή μήπως το θράσος) να τις διατυμπανίζει προφορικώς και γραπτώς καθημερινά ήταν το καταλληλότερο πρόσωπο στην καταλληλότερη θέση. Με δεδομένες τις πλάτες που του παρέχει η ΝΔ, εκτός από μικροενστάσεις σε τριτεύουσας σημασίας θέματα, για το θεαθήναι, μπορεί να δρέψει δάφνες και να κάνει μια θεαματική επάνοδο σε υψηλούς θώκους, θέτοντας παράλληλα σοβαρή υποψηφιότητα στην κούρσα διαδοχής του «κινήματος» που με μαθηματική ακρίβεια οδεύει σε φούντο, εκτός αν έρθουν τα πάνω κάτω.

Είναι γνωστό ότι για πρώτη φορά η βλαστική κατάσταση της χώρας αποτυπώθηκε το 1945. Τριάντα χρόνια μετά, το έτος 1975, το Σύνταγμα που ψηφίστηκε από την πρώτημεταδικτατορική βουλή με το άρθρο 24, σε συνδυασμό με σειρά νομολογιών του Συμβουλίου Επικρατείας, πολλές από τις οποίες ήταν μέσα στα αστικά πλαίσια- πρωτοποριακές, προσπάθησαν να θωρακίσουν το δάσος ως φυσικό αγαθό για την κοινωνία, όπως συνέβαινε και με άλλα συντάγματα ευρωπαϊκών χωρών. Φυσικά αυτό δεν απέτρεψε, ούτε τις καταπατήσεις, ούτε τις αυθαιρεσίες οργανωμένων συμφερόντων. Ετσι άρχισε ένα ατέλειωτο αλισβερίσι μεταξύ κυβερνήσεων και αυθαιρετούχων, που όσο αυξανόταν (οι δεύτεροι) πίεζαν για νομιμοποιήσεις, που επιτύγχαναν, μια και η ψήφος ήταν πολύτιμη για τους διαχειριστές του δικομματισμού. Της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα το 1979 ψηφίστηκε ο νόμος989/79 «περί προστασίας των δασών και των δασικών εκτάσεων» που προϋπέθετε την ύπαρξη δασικών χαρτών, που δεν έγιναν ποτέ. Οχι τυχαία φυσικά.

25 χρόνια μετά, με τη «σοσιαλιστική» διακυβέρνηση μιας δεκαπενταετίας η κατάσταση χειροτερεύει δραματικά. Οι «εκσυγχρονιστές» πιο απροκάλυπτοι και αλαζόνες, με την πλήρη στήριξη του κεφαλαίου και με την επικρότηση της ΕΕ για κάθε τους σκέψη και απόπειρα που στοχεύει στη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα υπέρ της αγοράς. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από το βίο και την πολιτεία τους; Το νομοσχέδιο «περί βοσκότοπων», που ευτυχώς κρίθηκε αντισυνταγματικό το 1987 (νόμος 1734) και δεν εφαρμόστηκε; Τότε με την αιτιολογία ότι η κτηνοτροφία πρέπει να αναπτυχθεί έπρεπε να αποχαρακτηριστούν χιλιάδες στρέμματα από δασικές εκτάσεις. Την ίδια στιγμή βέβαια οι ίδιοι υπουργοί έβαζαν τις υπογραφές τους για τη συρρίκνωση του πρωτογενή τομέα της χώρας υπακούοντας στις επιθυμίες των Βρυξελλών! Το 1997 ο μετανάστης (μη εκλεγείς στις τελευταίες εκλογές) Σ.Τζουμάκας έφερε το νομοσχέδιο περί « διάκρισης δασικής ιδιοκτησίας, ρύθμιση εμπράγματων δικαιωμάτων επί δασών και δασικών εν γένει εκτάσεων και άλλες διατάξεις». Στόχευση; η νομιμοποίηση δασικών εκτάσεων από καταπατητές και η εκταμίευση κάποιων πόρων. Και αυτό το νομοσχέδιο αποσύρθηκε μετά τη γενική κατακραυγή και φυσικά την απόφαση 2818/1997 του ΣΕ με σκεπτικό ότι έπρεπε να είχε προηγηθεί η κατάρτιση του Δασολογίου. Ενα χρόνο μετά οι «οικολόγοι» του «Κινήματος» επανέφεραν το Ν/Σ, βελτιώνοντας τις διατυπώσεις, αλλά και πάλι οι προσπάθειές τους έπεσαν στο κενό μια και η παραβίαση των προϋποθέσεων του Συντάγματος ήταν κραυγαλέα. Φυσικά τα αυθαίρετα κατά κύματα νομιμοποιούνται και μάλιστα πάντα προεκλογικά. Εδώ είχαμε και μια πρωτοτυπία. Βαφτίστηκαν σε γενιές (σ.σ τα αυθαίρετα) και μπήκαν σε ...επετηρίδα νομιμοποίησης.

Στο άρθρο 24 του Συντάγματος υπάρχει η διατύπωση « νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία των δασών και γενικά των δασικών εκτάσεων», ενώ σήμερα διά χειρός κ. Βενιζέλου προτείνεται «νόμος ορίζει τα σχετικά με την έννοια και την προστασία των δασών και γενικά των δασικών εκτάσεων». Θα πει κάποιος η μόνη διαφορά είναι η «αθώα» λέξη έννοια. Αλλά δεν είναι καθόλου αθώα μια και ουσιαστικά υπάρχει η πρόθεση του εισηγητή να οριστεί εκ νέου η έννοια του δάσους και της δασικής έκτασης με στόχο τον αποχαρακτηρισμό των δεύτερων!

Η έννοια όμως τόσο του δάσους, όσο και της δασικής έκτασης είναι επακριβώς προσδιορισμένη με το νόμο 998/79 και αποδεκτή από το Συμβούλιο της Επικρατείας, σύμφωνα με γνωμοδότησή του αρ.27/1999. Παρ' όλα αυτά τον Αύγουστο του 1999 το Υπουργείο της Γεωργίας έστειλε έγγραφο στις κατά τόπους διευθύνσεις του ζητώντας να εξειδικεύσουν τον ορισμό των δυο εννοιών! Κι ο λόγος απλός. Οι δασικές εκτάσεις που προστατεύονται, όπως τα δάση, καλύπτουν μια έκταση που ξεπερνά τα 80 εκατομμύρια στρέμματα. Τι θα απομείνει αν επιτευχθεί το πασοκονεοδημοκρατικόεγχείρημα; Περίπου 30-35 εκατ. στρέμματα?

Ο εκσυγχρονισμός του ΠΑΣΟΚ προχωρά και παρακάτω. Η ισχύουσα παράγραφος « απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την εθνική οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση που επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον», συμπληρώνεται τώρα « ο χωροταξικός πολεοδομικός και οικιστικός σχεδιασμός γίνεται από το νόμο και έχει ως σκοπό τη διασφάλιση του δικαιώματος στην κατοικία και τις αναγκαίες υποδομές». Αλλά για ποια κατοικία και ποιες αναγκαίες υποδομές κάνουν λόγο οι θιασώτες της αγοράς; Για εξοχικές κατοικίες αστών και ξενοδοχεία γίνεται η όλη φασαρία. Τουλάχιστον ας είχαν την τόλμη να το ομολογήσουν. «Ξεπουλάμε τα πάντα γιατί αυτή είναι η ιδεολογία μας». Ετσι απλά κι όχι να παίζουν τις κυρά- κουμπάρες σαν μαθητριούλες των πρώτων σχολικών τάξεων. Και μαζί μ' αυτά αποψιλώνουν τις αρμοδιότητες του ΣΕ για να μην έχουν στα πόδια τους ορισμένους ενοχλητικούς που τους χαλάνε τον τραχανά. Οχι πως το τελευταίο δεν έχει διαπράξει πολλά φάουλ ( βλ. Σπάτα, Ολυμπιακό Χωριό, Σχοινιάς, Μέγαρο Μουσικής), αλλά σε κάποιες περιπτώσεις ειδικά το Ε` Τμήμα- μπλόκαρε αρκετές καραμπινάτες περιβαλλοντοκτόνες δραστηριότητες της κυβέρνησης. Το άρθρο 24 και η επιχειρούμενη τροποποίησή του είναι άλλο ένα δείγμα των οικολογικών ευαισθησιών της κυβέρνησης και των λογής-λογής εταίρων της. Οπως λέει κι ο ποιητής «ό,τι και να πούμε κάτι περισσεύει».