ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στις συμπληγάδες των Βρυξελλών βρίσκεται η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης είπαν στις TV...

***

Γιατί; Μήπως είχε διαφωνήσει στη στρατηγική της Λισαβόνας;

***

Τώρα με την ευκαιρία της κρίσης οι των Βρυξελλών σού λένε πάρε φόρα και ρήμαξε τους εργαζόμενους, όπως έχουμε συμφωνήσει...

***

Τώρα, αν εσύ έχεις τον καημό σου με δημοσκοπήσεις και ψηφοθηρία... σημασία έχουν αυτά που συμφωνήσαμε...

***

ΠΑΣΟΚ: Εσύ διαφώνησες με τη στρατηγική της Λισαβόνας;;;

***

Συμφώνησες με τα μπούνια και δε βλέπεις την ώρα να αποδείξεις πως κρατάς το λόγο σου... Στο κεφάλαιο...

***

ΣΥΝ:Να αλλάξουμε τη στρατηγική της Λισαβόνας και να την κάνουμε πιο φιλολαϊκή...

***

Αναλαμβάνετε εσείς να πείσετε τα μονοπώλια να το ρίξουν στο πιο ....φιλολαϊκό;;;

***

Μάλλον, έχετε αναλάβει εργολαβικά να πείθετε τους εργαζόμενους ότι είναι δυνατόν να γίνουν αυτά που λέτε την ώρα που ξέρετε πως θα γίνει ...των μονοπωλίων...

***

Γιώργος (ΠΑΣΟΚ): Η χώρα είναι απούσα από τις περιφερειακές εξελίξεις...

***

Για να το λες εσύ κάτι θα ξέρεις... Υπάρχει πείρα (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Μέση Ανατολή κ.λπ.)... Χώρια τα ζεϊμπέκικα...

***

Ο Σημίτης (ΠΑΣΟΚ) έλαβε τηλεφώνημα... Νέοι άνθρωποι, νέες ιδέες...

***

Δε μας έλεγαν πως εκείνος ο αντιπρόεδρος που είχε βάλει ο Ομπάμας είναι φιλέλληνας και όλα τώρα θα πάνε ρολόι με Κυπριακό, Αιγαίο κλπ;;;

***

Ε, ε, αυτό (το ρολόι) γίνεται τώρα...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ανοιξη...

Μην περιμένεις απ' τα λικνίσματα του κορμιού της Πετρούλας, στην τηλεόραση, να μάθεις για την αλλαγή των εποχών. Κοίτα. Τον αδύναμο μίσχο του λουλουδιού που διασχίζει, με δύναμη, το χώμα, βγαίνει στην επιφάνεια και, με τα φυλλαράκια του να παίζουν στο ανέμισμα του αγέρα, χαιρετάει τον ήλιο. Ακου. Το γλυκό κελάηδημα των αηδονιών στη μεγάλη συναυλία του δάσους. Το απαλό θρόισμα στα φτερά των χελιδονιών. Τον ελαφρύ ήχο της περπατησιάς των πελαργών, όταν ρίχνουν το μετέωρο βήμα τους. Το βουητό των μελισσών στους γύρους τους για τη γύρη των αγριολούλουδων. Το κελάρυσμα των νερών που κατεβαίνουν από τα χιονισμένα βουνά στον διψασμένο κάμπο. Μύρισε. Την ευωδιά της ανθισμένης αμυγδαλιάς. Γεύσου. Τη νοστιμιά των άγριων χόρτων του αγρού. Αγγιξε. Τα μπουμπούκια της τριανταφυλλιάς. Και θα καταλάβεις πως ήρθε η Ανοιξη.

Η Ανοιξη είναι η εποχή της ομορφιάς. Αλλά για να απολαύσεις, με όλες τις αισθήσεις σου, την ομορφιά της Φύσης, πρέπει να τη συνδέσεις με την ωραιότητα της ζωής. Με άλλα λόγια, ν' αλλάξεις τρόπο ζωής. Κι αυτό για να γίνει χρειάζεται να επιστρέψεις στην εποχή της αθωότητας. Να γυρίσεις, δηλαδή, στις ρίζες της ύπαρξής σου. Δύσκολη πολύ η επιστροφή. Σε κρατούν δεμένο οι «ανάγκες» και οι «υποχρεώσεις», σε τραβούν από το μανίκι τα «πρέπει» και τα «δήθεν». Η «αραχνόφρακτη φυλακή» που έχει χτίσει γύρω από την κοινωνία, αλλά και μέσα στο μυαλό σου, η κυρίαρχη ιδεολογία, η οποία έχει καταστεί «ισχύουσα αντίληψη» και ωθεί σε «υποχρεωτική συμπεριφορά», δε σου αφήνει πολλά περιθώρια δραπέτευσης. Αν το επιχειρήσεις, θα συγκρουστείς με τα κάθε λογής «κατεστημένα» και θα πληρώσεις τίμημα βαρύ.

Αλλά, ποιο τίμημα είναι τόσο βαρύ που μπορεί να αντισταθμιστεί με την αδυναμία να χαρείς την ομορφιά της Φύσης και να 'χεις την ωραιότητα της ζωής; Ποια «ιδεολογική φυλακή» είναι ικανή να σε κρατήσει μακριά, όταν αποφασίσεις να βαδίσεις στο δρόμο του προορισμού του. Κι όπως στη Φύση όλα εξελίσσονται και όλα αλλάζουν - το σκληρό χώμα της γης δεν μπορεί να συγκρατήσει την ορμή του ισχνού μίσχου του λουλουδιού στην προγραμματισμένη πορεία του προς το φως του ήλιου - έτσι εξελίσσονται κι αλλάζουν όλα και στην κοινωνία. Μόνο που στην κοινωνία οι εξελίξεις και οι αλλαγές δεν έρχονται από μόνες τους, αλλά με την παρέμβαση των ανθρώπων.

Η νέα, σοσιαλιστική κοινωνία, που οραματιζόμαστε και για την οποία παλεύουμε οι κομμουνιστές, θα δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να χαίρεται τις ομορφιές της Φύσης και να δημιουργεί τις χαρές της ζωής. Ο δρόμος για το χτίσιμο αυτής της κοινωνίας - το ξέρουμε - είναι μακρύς και δύσκολος. Αξίζει, όμως, να τον πορευτεί κάθε άνθρωπος που ονειρεύεται καλύτερη ζωή. Κι όσοι από τους συμπορευόμενους δε φτάσουμε στην Ιθάκη, θα έχουμε νιώσει τη χαρά της προσμονής και την ικανοποίηση της συμβολής στην ανίχνευση του δρόμου που θ' ακολουθήσουν οι κατοπινοί...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ