Η έκπληξη που προκάλεσε διεθνώς η αιφνιδιαστική ανακοίνωση του Αριέλ Σαρόν περί της πρόθεσής του να προχωρήσει σε μονομερή εκκένωση της πλειοψηφίας των εποικισμών στη Λωρίδα της Γάζας, πρέπει, μάλλον, να έχει υποχωρήσει ολοσχερώς μετά τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών στην περιοχή. Και αν κάποιοι έσπευσαν να εκτιμήσουν ότι στα γεράματα ο Ισραηλινός πρωθυπουργός αποφάσισε να «μεταλλαχτεί» ως προσωπικότητα, θα πρέπει, μάλλον, να ανασκευάζουν τις απόψεις τους άρον άρον.

Οπως έγινε σαφές από τις διαρρέουσες πληροφορίες των τελευταίων ημερών, η απόφαση του Αριέλ Σαρόν να εκκενώσει 17 από τους 21 εποικισμούς της Δυτικής Οχθης κρύβει και πολλά άλλα επίπεδα. Καταρχάς, έγινε γνωστό ότι η σκέψη είναι να μεταφερθούν οι, περίπου, 7.500 εν λόγω έποικοι στα μεγαλύτερα εποικιστικά συγκροτήματα της Δ. Οχθης, τα οποία, φυσικά, θα ασφαλιστούν μέσα στο διαχωριστικό τείχος και θα παραμείνουν υπό ισραηλινή κυριαρχία. Με τον τρόπο αυτό, το Ισραήλ θα απαλλαγεί από ένα δυσβάσταχτο στρατιωτικό και οικονομικό βάρος, το οποίο έχει αρχίσει να ενοχλεί πάρα πολύ την ισραηλινή κοινή γνώμη, όπως δείχνουν και οι αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις, που αποδεικνύουν ότι η πλειοψηφία των Ισραηλινών επιθυμεί την απομάκρυνση των εποίκων από τη Γάζα.

Μια τέτοια κίνηση, όμως, δε συνεπάγεται απαραίτητα και την απομάκρυνση του ισραηλινού στρατού από τα συγκεκριμένα παλαιστινιακά εδάφη, όπως έσπευσε να διευκρινίσει το υπουργείο Αμυνας. Παράλληλα, μπορεί να εξετάζεται το ενδεχόμενο εκκένωσης των πλέον απομακρυσμένων εποικισμών της Δυτικής Οχθης, όμως τα μεγάλα εποικιστικά συγκροτήματα θα παραμείνουν ως έχουν. Το τείχος θα ανεγερθεί μέχρι τέλους, ίσως με ορισμένες μικροαλλαγές στη χάραξή του, με αποτέλεσμα να καταπατείται επιπλέον ποσοστό των, ήδη, συρρικνωμένων εδαφών της Δυτικής Οχθης, η οποία, πλέον, μετατρέπεται σε μια σειρά από γκέτο κατοικημένων περιοχών χωρίς, μεταξύ τους, σύνδεση, γεγονός που καθιστά εντελώς αδύνατη κάθε προοπτική ίδρυσης ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους. Πόσο μάλλον, αν ο Αριέλ Σαρόν υλοποιήσει και την έταιρη «ιδέα» του για μεταφορά ορισμένων εδαφών στους Παλαιστινίους, στα οποία κατοικούν, κατά κύριο λόγο, Ισραηλινοί Αραβες.

Εάν η ισραηλινή ηγεσία προχωρήσει στις κινήσεις αυτές, με δεδομένο ότι θα έχει διασφαλίσει και την υποστήριξη της Ουάσιγκτον, πετυχαίνει πολλαπλούς στόχους: να απαλλαγεί από το κόστος της κατοχής στην απομακρυσμένη και απομονωμένη Λωρίδα της Γάζας, ενώ ταυτοχρόνως θα απαλλαγεί και από τη δημογραφική απειλή που παρουσιάζει η ταχύτατη αύξηση του παλαιστινιακού πληθυσμού τόσο στα Κατεχόμενα όσο και εντός Ισραήλ. Και όλα αυτά, κάτω από το μανδύα των «ειρηνευτικών κινήσεων» που χρησιμοποιεί ο Σαρόν υπό την εκκωφαντική σιωπή της διεθνούς κοινότητας και των, ανά τον κόσμο, επίδοξων «απελευθερωτών και κομιστών του εκδημοκρατισμού», οι οποίοι αρκούνται σε ευχολόγια και μισόλογα περί της αναγκαιότητας «περιορισμού της χρήσης βίας κατά των Παλαιστινίων» σχολιάζοντας πολύνεκρες, αναίτιες ισραηλινές εισβολές, σαν αυτήν της περασμένης Τετάρτης, στην πόλη της Γάζας.