ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το ΠΑΣΟΚ δίνει επίδομα! Αλληλεγγύης! Βρε το ΠΑΣΟΚ!...

***

Κάτι μπαγιάτικα ψίχουλα δηλαδή, κι αυτά σε μερικούς, όχι όλους! Κι είναι στην αντιπολίτευση! Σκεφτείτε να ήταν στην κυβέρνηση...

***

Ερχεται ο Αλμούνια!

***

Ο Παναγιωτόπουλος (ΝΔ) τα έβαλε (λένε) με τα golden boys!!!

***

Το ίδιο κι οι άλλοι της «λαϊκής» Δεξιάς!!...

***

Το τρένο της δεξιάς πάτησε την αστυνομία, είπε ο Καστανίδης (ΠΑΣΟΚ)!...

***

Και τώρα, ποιος θα μας... φυλάξει;

***

Ο κύριος Τσίπρας είπε στο ΜΕΓΚΑ ότι τα βάλαμε με την ΑΥΓΗ, ενώ δεν τολμάμε να τα βάλουμε με την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ κι άλλες, που έχουν μεγάλη κυκλοφορία!!...

***

Ασχετος ή ψεύτης; Ας επιλέξει ο ίδιος! Κι αν αμφιβάλλει, ας δει το «Ριζοσπάστη»! Τι να πεις όμως...

***

Και στη λαθροχειρία καλός! Το ΚΚΕ, είπε, χτυπάει τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή τάσσεται (το ΚΚΕ) κατά του κινήματος της νεολαίας! Οχι κατά των κουκουλοφόρων, αλλά της νεολαίας!!!

***

Εμφανίστηκε ο Μπιν! Τον εμφάνισαν αμερικανικά δίχτυα! Βρε, τα δίχτυα!!...

***

Και κάλεσε σε γενικό ξεσηκωμό! Ο Μπιν!...

***

Πού εμφανίστηκε; Ποιος ξέρει...

***

Ο ΓΓ του ΟΗΕ θύμωσε (!!!) λέει όταν άκουσε πως οι ισραηλινοί βομβάρδισαν κτίριο του ΟΗΕ...

***

Εκείνη την ώρα είχε συνάντηση με τον υπουργό άμυνας του Ισραήλ... Δηλαδή αυτόν που βομβάρδισε... Και τότε θύμωσε...

***

Ακου «λαϊκή Δεξιά»!...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πίσω απ' τον καπνό

Τα μάτια τους είχαν κοκκινίσει απ' την καπνιά. Σχεδόν δεν έβλεπαν μπροστά τους. Περπατούσαν ή σέρνονταν; Ούτε τα ίδια καταλάβαιναν. Παιδάκια ήταν - όχι πάνω από δέκα - κι έπαιζαν όλη τη μέρα μες στους δρόμους. Κουρασμένα, πια, με τα πόδια βαριά και τα μάτια σχεδόν πρησμένα, κοίταξαν στον ορίζοντα την κάπνα τ' ουρανού. Κοιτούσαν, μα δεν έβλεπαν. Αν έβλεπαν, δε θα περπατούσαν. Με τα πρόσωπα τυλιγμένα σ' ένα μαύρο σύννεφο, έπαιζαν όλη μέρα. Επαιζαν με το θάνατο.

Μα, κύριοι, σ' αυτήν τη γειτονιά, έχει χώρο η θλίψη και η οργή; Εχει χώρο ο πόνος; Εχει χώρο το δάκρυ; Εδώ, σ' αυτήν τη γειτονιά - έτσι, καθώς κοιτάμε - τι είναι αυτό που μετρά; Είναι ο θάνατος; Είναι το αίμα; Είναι όλα μαζί; `Η μήπως - λέω, μήπως - είναι κάτι πάνω απ' όλα αυτά; Κάτι που ίσως και να ξεκινά απ' τα ματωμένα χώματα κι απλώνεται σ' ολόκληρη τη γη; Είναι μήπως - λέω, μήπως - η ανάγκη να μιλήσεις και να κλάψεις ή η ανάγκη να αλλάξεις, πιότερο σημαντική;

Μπροστά τους, ίσα που ξεπρόβαλλαν οι στρατιώτες. Δεν τους έβλεπαν. Αν τους έβλεπαν, δε θα προχωρούσαν. Οι άντρες με τα γυαλισμένα άρβυλα δεν περπατούσαν, έτρεχαν. Ετρεχαν, χωρίς να μιλούν αναμεταξύ τους, χωρίς ν' αλλάζουν βλέμματα, χωρίς να τους θαμπώνει η καπνιά, έτρεχαν όλη μέρα. Καμιά φορά, μπορεί και να κοιτούσαν δεξιά ή αριστερά, πιο πολύ για να δουν τα συντρίμμια, παρά για τίποτε άλλο. Τώρα, έτρεχαν γιατί είδαν τα παιδιά.

Κύριοι, μπορεί να κοιτάτε τώρα τους άντρες με τα γυαλισμένα άρβυλα, μα, αλήθεια, βλέπετε ποιοι τους οπλίζουν το χέρι; Φονιάδες είναι μόνον αυτοί που πατάνε τη σκανδάλη; `Η μήπως - λέω, μήπως - και αυτοί που βάζουν τις σφαίρες στα όπλα τους; Αλήθεια, όμως, φονιάδες είναι μόνον αυτοί που βάζουν τις σφαίρες στα όπλα τους; Μήπως - λέω, μήπως - είναι και αυτοί που σκύβουν μπροστά στο φονικό το ίδιο ευλαβικά, λέγοντας πως δεν μπορούν τίποτα να κάνουν; `Η, μήπως, είναι κι αυτοί που αρμονικά με τους φονιάδες συνεργάζονται;

Ο Ακίμ, το μεγαλύτερο παιδί, κοίταξε προς τα πάνω και ήταν σα να ήθελε να δει, πάνω κι απ' την καπνιά πάνω κι απ' τα σύννεφα, το λαμπερό μας ήλιο. Κοίταξε, επίπονα κι επίμονα, ώρα πολύ, μέχρι που τα πρησμένα μάτια του παραλίγο να σπάσουν. Οταν κατέβασε το βλέμμα του στο χώμα, είδε τα καλογυαλισμένα άρβυλα. Μετά απ' αυτό, δεν είδε τίποτε άλλο. Πίσω, τ' άλλα παιδιά άρχισαν να τρέχουν. Ετρεξαν σαν τρελά. Δεν ξανάτρεξαν. Οι άντρες με τα γυαλισμένα άρβυλα άρχισαν και πάλι να τρέχουν, χωρίς να μιλούν αναμεταξύ τους, χωρίς ν' αλλάζουν βλέμματα, χωρίς να τους θαμπώνει η καπνιά.

Κύριοι, βλέπετε το φονικό, ναι, σίγουρα, το βλέπετε. Μα, τον «Αστακό», τον βλέπετε; Κι αν τον βλέπετε, τους οπλισμένους από τον ιμπεριαλισμό «αστακούς» όλου του κόσμου, τους βλέπετε;

Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑΣ