Η πρώτη εντύπωση που σου δημιουργεί ο χώρος της Δεξαμενής, είναι ότι όλα σ' αυτό το τετράγωνο της Αθήνας λειτουργούν με τους δικούς τους ρυθμούς. Οι ξέφρενοι ρυθμοί της αφιλόξενης πόλης δεν έχουν καταφέρει να παρασύρουν τη Δεξαμενή, ούτε και τους θαμώνες του καφενείου του κυρ-Γιώργου. Γιατί στο χώρο της πλατείας μπορεί ακόμη κανείς να περπατήσει κάτω από τα δέντρα και ν' απολαύσει στο καφενείο το γλυκύ βραστό που ετοιμάζεται στο μπρίκι και όχι στο μηχάνημα.

Κι όμως, αυτό το ιστορικό καφενεδάκι της Δεξαμενής κινδυνεύει να εξαφανιστεί, ένας απ' τους τελευταίους χώρους πρασίνου της πρωτεύουσας - οι κάτοικοι της περιοχής τον χαρακτηρίζουν "η αυλή του σπιτιού μας" - αναμένεται να θυσιαστεί στο βωμό του κέρδους και του ...εκσυγχρονισμού.

Το ιστορικό του "εκσυγχρονισμού" και της καταστροφής του χώρου ξεκινάει από το 1985, όπου ο τότε δήμαρχος Αθήνας, Δημήτρης Μπέης, είχε τη φιλοδοξία να "αναμορφώσει" την πλατεία Δεξαμενής με τη δημιουργία κέντρου πολυτελείας. Οι κάτοικοι εναντιώθηκαν και με γενική συνέλευση, με πολύ μεγάλη συμμετοχή, ανέτρεψαν τα σχέδια του τότε δημάρχου.

Το θέμα επαναφέρει πάλι τώρα αθόρυβα ο Δήμος Αθηναίων, αφού έχει τροποποιήσει το σχέδιο πόλεως στην πλατεία Δεξαμενής και έχει ετοιμάσει μελέτες και αρχιτεκτονικά σχέδια για την κατασκευή αιθουσών αναψυχής στο χώρο της πλατείας, θυσιάζοντας φυσικά τα τελευταία αιωνόβια πλατάνια και τις πικροδάφνες. Παράλληλα, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος προσανατολίζεται στο να "αποβάλει" από το χώρο του καφενείου τον σημερινό ιδιοκτήτη, Γιώργο Κουτρουλιά.

"Για μας το καφενεδάκι στην πλατεία Δεξαμενής το νιώθουμε σαν την αυλή του σπιτιού μας", είπε στο "Ρ" ο παλιός πρόεδρος της Επιτροπής κατοίκων, Νίκος Κουμάτος."Ζω στην περιοχή από το 1945. Ερχομαι κάθε μέρα στην πλατεία, αφού είναι ο μοναδικός χώρος στον οποίο έχει διατηρηθεί η επικοινωνία μεταξύ νέων και μεγαλύτερων. Οταν καθόμαστε εδώ, στο καφενείο, είμαστε όλοι μια παρέα. Ακόμα και τα πιτσιρίκια που παίζουν στην πλατεία...", λέει χαρακτηριστικά.

"Η πλατεία Δεξαμενής είναι η μοναδική εστία πρασίνου στο Κολωνάκι του μπετόν. Το καφενεδάκι είναι ακόμη το μοναδικό στέκι φαγητού και ποτού, με τιμές καφενείου προσιτές σε όλους, τη στιγμή που τα γύρω μαγαζιά είναι πανάκριβα", μας είπε ένας άλλος θαμώνας του καφενείου.

Ετσι, ο χώρος που δέχτηκε και φιλοξένησε απ' το 1911 τους μεγαλύτερους πνευματικούς ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Ο χώρος που κρατάει ακόμα ζωντανές τις μνήμες του Νίκου Καζαντζάκη, του Κώστα Βάρναλη, του Μάρκου Αυγέρη και τις ενώνει με την παρουσία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μετά από πρόταση της δημοτικής αρχής ίσως πάψει πια να είναι ο παραδοσιακός τόπος συνάντησης των μεγάλων, αλλά και ο μοναδικός χώρος παιχνιδιού για τα παιδιά της περιοχής.

Υπέρ της διατήρησης των παραδοσιακών, ήπιων χρήσεων στις πλατείες και τους χώρους αναψυχής, έχει ταχθεί ο επικεφαλής της "Αγωνιστικής Συνεργασίας για την Αθήνα" Λεων. Αυδής.Οπως ο ίδιος έχει υπογραμμίσει επανειλημμένα, εντός και εκτός του Δημοτικού Συμβουλίου, οι οικοδομικές επεκτάσεις με πρωτοβουλία του Δήμου και μάλιστα σε πλατείες είναι απαράδεκτες, ενώ η αύξηση των τραπεζοκαθισμάτων και η μετατροπή των παραδοσιακών χώρων σημαίνει αυτόματα αναπροσαρμογή των τιμολογίων και κατά συνέπεια απομάκρυνση των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων και από αυτούς τους χώρους, οι οποίοι... ανακαινισμένοι παραδίδονται προς χρήση στους εύπορους καταναλωτές!

Πόσο μου θύμισε αυτή η μνήμη ένα σύντομο και απλό ποίημα του Κωστή Παλαμά! Σ' αυτό μας λέει ο ποιητής, ότι πέρασε μια σκληρή βαρυχειμωνιά και μια από τις πρώτες μέρες του Μάρτη βγήκε έναν περίπατο στ' αρχαία μονοπάτια. Κι εκεί, καθώς του ήρθε το πρώτο μοσκοβόλημα ενός ρόδου μακρινού, του δάκρυσαν τα μάτια.

Αυτό μας συνέβη με την ανάμνηση του αγώνα και της θυσίας του Τσε. Από την απόσταση των τριάντα ετών μάς ήρθε το μοσχοβόλημα αυτού του αμάραντου ρόδου του ανθρώπινου είδους και μας δάκρυσαν τα μάτια.

Δάκρυσαν τα μάτια αναρίθμητων ανθρώπων σ' όλο τον πλανήτη. Αυτών, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αυτών, που ζουν στη στέρηση και στη μιζέρια, αυτών, που πέφτουν στην ανεργία και στερούνται το πρώτο και ιερό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου, το δικαίωμα στη δουλιά.

Αλλά θα υγράνθηκαν και τα μάτια πολλών, που είχαν ενταχθεί στις φάλαγγες των αγωνιζόμενων για μια ανθρωπινότερη ζωή, και ύστερα απ' όσα συνέβησαν τα τελευταία λίγα χρόνια εγκατέλειψαν τους συναγωνιστές τους. Τους εγκατέλειψαν, είτε για να βολευτούν στο επικρατήσαν σύστημα - για την ακρίβεια να καλοβολευτούν - είτε γιατί η πίστη τους ήταν αδύνατη και εκάμφθη.

Και οι καταδυναστευόμενοι στα πέρατα της Γης του απαντούν: "Ναι, θα επιτύχει".

Μίλησα για τον τάφο του Τσε. Μα τι τάφος ήταν; Εψαχναν χρόνια, να τον βρουν, και λένε, ότι τον βρήκαν. Και λοιπόν; Τι ήταν σ' αυτόν τον ελάχιστο χώρο της γης, μας το λέει ένας Νοτιοαμερικάνος ποιητής, αναφερόμενος σ' έναν άλλον αγωνιστή της πατρίδας του:

Σε σκότωσαν και δεν είπαν/ που έθαψαν το σώμα σου./ Αλλά όλη η χώρα μας/ είναι ο τάφος σου.../ Η καλύτερα εσύ αναστήθηκες./

Πίστεψαν, πως σε σκότωσαν,/ με το παράγγελμα: Πυρ! Πίστεψαν, πως σε θάψανε,/ κι' εκείνο, που έκαμαν,/ ήταν, να θάψουν ένα σπόρο.

Στο σκοτεινό μεσαίωνα, τη μακρά περίοδο της παπαδοκρατίας, εμφανίστηκε στη Σαξωνία ένας νέος, ωραιότατος, και φύλαγε ένα κοπάδι βόδια. Επαιζε θαυμάσια ένα μουσικό όργανο, λύρα, αν θυμάμαι καλά.

Η ομορφιά του και η μουσική δεξιοτεχνία του είχαν γοητεύσει τους κατοίκους της περιοχής. Ιδίως τους νέους και τις νέες. Προ παντός τις νέες. Αρχισε, να διαδίδεται η φήμη, ότι ήταν ένας αρχαίος ελληνικός θεός, που βρήκε άσυλο στη Σαξωνία. Η φήμη έφθασε και τους παπάδες της περιοχής, που ανησύχησαν σφόδρα. Συνέλαβαν το νέο, τον καταδίκασαν σε θάνατο, τον εκτελέσανε και τον έθαψαν.

Πέρασαν λίγες μέρες και κάποιοι είπαν, ότι ξανάκουσαν τη λύρα του νέου. Ανυσύχησαν πάλι οι παπάδες, έσπευσαν στον τάφο, τον άνοιξαν και τον βρήκαν κενό... Κι εκείνη τη στιγμή ακούστηκε από το απέναντι βουνό η λύρα του αναστημένου αρχαίου θεού. Ετσι ξανακούστηκε και θ' ακούγεται στα πέρατα του πλανήτη η φωνή του Τσε Γκεβάρα, που έχει περάσει στη χορεία των αθανάτων...Ασημάκης ΓΙΑΛΑΜΑΣ