Αυτά συνέβαιναν τότε. Ξαφνικά τον έχασα. Δε φαινόταν στις πορείες και στις συγκεντρώσεις. Εμαθα, από κοινούς γνωστούς, ότι διορίστηκε σε κάποια ΔΕΚΟ, σε καλή μάλιστα θέση και με καλό μισθό. Το πώς πήρε αυτή τη θέση, αυτός μόνο το ξέρει, μου είπαν. Αλλαξε και σπίτι, έφυγε από τη συνοικία και μένει στα βόρεια προάστια.

Πικράθηκα, γιατί ήταν ηθικός άνθρωπος και καλός επιστήμονας. Σπουδές στο Πολυτεχνείο του ανατολικού Βερολίνου, χωρίς να δώσει ούτε μια δεκάρα. Το Λαϊκό Κράτος τα πλήρωνε όλα, στέγη, τροφή, βιβλία, τα πάντα...

Πόσο μικρός, αλήθεια, είναι ο κόσμος! Στάθηκα τυχερός. Τυχερός κι ο φίλος μου. Τον ξανάδα, στο δρόμο πάλι. Αυτή τη φορά, τον φώναξα με τ' όνομά του. Τον αγκάλιασα, τον φίλησα. Κι είδα τα μάτια του να βουρκώνουν. Και το καρύδι του λαιμού του ν' ανεβοκατεβαίνει.

Γιατί μας έφυγε; Κουράστηκε; Απογοητεύτηκε; Απόμακρος ο φίλος, όχι όμως χαλαρωμένος. Δε θέλησα να τον ρωτήσω για την αιτία της ...λιποταξίας του. Μόνο λίγες λέξεις του 'πα: Ελα, σε περιμένουμε, εδώ είναι η θέση σου, ο χώρος τούτος μόνο σου ταιριάζει, το ΚΚΕ μόνο σε εκφράζει. Μ' άκουγε χωρίς να με κοιτάζει.

- Ασε με να το ξανασκεφτώ, μου ψέλλισε. Δεν ήθελα να του ξύσω τις πληγές. Το σεβάστηκα. Σε λίγο θα χωρίζαμε κι ενώ τα χέρια μας εξακολουθούσαν να 'ναι ενωμένα και σφιγμένα, του λέω: Θυμήθηκα ένα ποίημα που θα ταίριαζε σε τούτη τη στιγμή. Θα στο πω πριν αποχωριστούμε.

Να φχαριστάς το Κόμμα,

που σ' άνοιξε πλατιά

τη στράτα της ζωής,

πανώρια, φωτεινή.

Να φχαριστάς το Κόμμα,

που σου 'δωσε τη δύναμη

να υψώνεις τη γροθιά σου,

για την αλήθεια.

Να φχαριστάς το Κόμμα,

που σ' αξίωσε ταμπούρια να πυργώνεις,

και να υψώνεις άπαρτα κάστρα

- κάστρα του δίκιου.

...Να φχαριστάς το Κόμμα,

που σ' έμαθε Βαστίλλες να γκρεμίζεις,

και ν' αγαπάς τους σκλάβους αδερφούς,

κι όλης της γης τους δουλευτές.

Να φχαριστάς το Κόμμα,

που σ' έμαθε τον ήλιο ν' αγαπάς

και τα λουλούδια.

Το Κόμμα, που σου 'δωσε

της πάλης τη χαρά,

και της ζωής τον τόνο,

για να χτυπάς με το σφυρί

στ' αμόνι της ειρήνης.

Να φχαριστάς το Κόμμα,

που γαλουχεί και βγάζει Μπελογιάννηδες,

για την παγκόσμια πανανθρώπινη ευτυχία!

Σημείωση: Το ποίημα γράφτηκε τον Αύγουστο του 1953 από τον Βόσκο Καράτζο και δημοσιεύτηκε στη φιλολογική σελίδα της εφημερίδας «ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ», που έβγαζαν οι πολιτικοί πρόσφυγες στη μακρινή Τασκένδη.

Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Γιατί; Είσαι υπέρ της ...ανθρώπινης ΟΝΕ; Οπως ο ΣΥΝ;

***

Είσαι και υπέρ του αμερικανοευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού!!! Οπως ο Σημίτης...

***

Τέρμα η τρομοκρατία!!!

***

Ομως, αναζητούνται άλλα 7 μέλη της «17 Ν»! Προεκλογικώς...

***

Τσακαλίας: Στα μέσα και στα έξω των TV και πάλι! Καθότι είναι της εγκύρου απόψεως...

***

Κι ας ζήτησε συγχώρεση ο Σάββας από τον θεό!!!!!!!

***

Τι σου είναι αυτοί οι επαναστάτες...

***

Τσάκαλο (παπά): Τι ανοησίες είπατε για το ΚΚΕ; Διέγραψε 50.000 μέλη; («ΣΤΑΡ»).

***

Κι αυτή την ...εξυπνάδα την είπατε σε συζήτηση για τη «17 Ν»!!! Ψάχνουμε να δούμε, πώς επικοινωνείτε...

***

Βούτση (ΣΥΝ): Για τα προβλήματα φταίει ο τρόπος που μπήκε το ΕΥΡΩ στη ζωή μας; Αξιος!.. Ο τρόπος...

***

Τέλειωσε και το 2.558ο επεισόδιο στον «ΑΝΤΕΝΝΑ»! Τώρα πάμε για τα επόμενα 2.558!... Η ανοησία δεν έχει τέλος...

***

Οχι εκείνων που κατασκευάζουν τις ανοησίες, αλλά εκείνων που τις παρακολουθούν...

***

Ακου τρόπος...

Παπαγεωργίου Βασίλης