ΔΙΕΘΝΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΔΙΕΘΝΗ

"Τα τύμπανα της κοιλιάς"

"Είναι φοβερός

ο σιγανός κρότος του σφικτού αυγού που σπάζει

πάνω στον πάγκο του μπαρ

όταν σαλεύει μέσα στη μνήμη του πεινασμένου ανθρώπου

είναι ακόμα φοβερό το σάλεμα στο πρόσωπο του ανθρώπου

του πεινασμένου ανθρώπου..."

Ζακ Πρεβέρ

Στέκεται στην ουρά για τη συγκομιδή του λαϊκού συσσιτίου. Τα μάτια του τυφλώνονται από το νέον - σαρδόνια επιγραφή - του απέναντι εστιατορίου και το χάμπουργκερ που ξεπροβάλλει λαχταριστό και αχνιστό. Εχει και μια υγρασία, που του περονιάζει τη σπονδυλική στήλη, που μαζί με την πείνα τού έχει αλώσει το κορμί και τον λυγίζει. Νιώθει να καταρρέει ήσυχα σε ένα γκρίζο, μουντό, χωρίς αμφιβολία, όμως, δραστικότατο και επιτακτικότατο "παρών". Βουλιάζει στην πενία και τη μιζέρια, ανάμεσα στο "τότε" και το ανεξιχνίαστα δυσοίωνο αύριο, που, όμως, έχει ακυρώσει το μέλλον.

Κάποτε ζούσε μέσα στα πλαίσια του συστήματος, πλουτισμένο από την "ευωδία" του αμερικανικού ονείρου. Πάλευε μέρα τη μέρα να κατορθώσει μόνος του αυτό που του είχαν μάθει. "Μπορείς να κάνεις τα πάντα μόνος, αρκεί να προσπαθήσεις. Ολα είναι δυνατά". Δειλά - δειλά, μάζεψε κάποια χρηματάκια και τα έδωσε προκαταβολή για ένα σπίτι σε μία σχετικά καλή περιοχή. Δούλευε όλη τη μέρα, να πληρώνει τους οφειλέτες και τις τράπεζες. Δεν υπήρχε χρόνος ούτε για να ονειρευτεί. Πώς, λοιπόν, να συνειδητοποιήσει αυτή την κατρακύλα; Ολα ξεκίνησαν, μειώνοντάς του τις ώρες εργασίας. Κάποιο μηχάνημα έκανε καλύτερη δουλιά από τον ίδιο. Τώρα μόνο περιστασιακά βρίσκει δουλιά, που δεν του φτάνει να πληρώσει ούτε τη δόση για το σπίτι. Φοβάται μην το χάσει, γιατί δε θα έχει πια ούτε μια στέγη πάνω από το κεφάλι του, αν και η γειτονιά φαντάζει πια μία εύρωστη επιβίωση άλλων εποχών ή, καλύτερα, μοιραία οδός για τη χρεοκοπία. Τώρα πια δεν υπάρχουν πιστοποιητικά ευημερίας στις γειτονιές της ανάγκης. Εκεί δε φτάνει ο ρηξικέλευθος ζήλος του "αναμορφωτή" Προέδρου.

Δίπλα του κοιμάται ένας άστεγος, σκεπασμένος με εφημερίδες. Διαβάζει πάνω του ότι ακόμα 30 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται περίπου στην ίδια θέση με τον ίδιο. Μα, άλλα άκουγε στην τηλεόραση τις προάλλες, κάτι για το "αμερικανικό οικονομικό θαύμα" και κάτι για τους δείκτες της οικονομίας που ευημερούν. Μα, πού χωράνε οι 30 εκατομμύρια πενίες της πλουσιότερης χώρας του κόσμου; Πού χωρά ο ίδιος σε όλα αυτά; Πού χωράν όλοι αυτοί, που είναι στην ίδια ουρά μαζί του, με πρόσωπο σταχτί και ποτισμένο από την ντροπή; Πού χωράν οι κλοσάρντ, οι άστεγοι, τα μικρά αγγελούδια που κοιμούνται κάτω από γέφυρες και σταθμούς; Πού είναι αυτές οι εικόνες στα ρεπορτάζ των "δημοσιογραφίσκων", που κατασκευάζουν ποταμούς εικόνων, που τίποτα δεν έχεις να δεις, εικόνες δίχως ίχνη, δίχως συνέπειες;

Παλιά, νόμιζε ότι μόνο ο Τρίτος Κόσμος υποφέρει από πείνα και οι ελεήμονες του "Πρώτου Κόσμου" προσέτρεχαν, για χάρη των δημοσίων σχέσεων και της πολιτικής, να γίνουν αρωγοί. Τώρα, τι γίνεται με τους πεινασμένους του "Πρώτου Κόσμου"; Τώρα, που οι ελεήμονες αποδείχτηκαν αναλφάβητοι στην πολιτική ανάγνωση της πείνας, που τη φρικιάζει η σωματική κατάπτωση και το φάσμα του θανάτου που δε γελά, ΠΟΥ ΔΕ ΓΕΛΑ, ΠΟΥ ΔΕ ΓΕΛΑ;..

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ