Για τις εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής» «3η Συνδιάσκεψη της ΚΕ του ΚΚΕ», «6η Ολομέλεια της ΚΕ» και «12η Ολομέλεια της ΚΕ», μίλησε στην Κρήτη ο Διονύσης Αρβανιτάκης, μέλος της ΚΕ του Κόμματος και του Τμήματος Ιστορίας
Μεταξύ άλλων, ο ομιλητής σημείωσε για τις εκδόσεις των κομματικών ντοκουμέντων:
«Μέσα απ' αυτές τις εκδόσεις μπορεί ο αναγνώστης να γνωρίζει πώς η καθοδήγηση του Κόμματος αποτιμά τη δράση του τη δεκαετία του 1940 και χαράζει την πολιτική του για το επόμενο διάστημα. Το ΚΚΕ εξετάζει σε συνθήκες οξυμένης διαπάλης τη δράση του, ως ηγετική δύναμη στον αγώνα του ΕΑΜ ΕΛΑΣ και στην ένοπλη πάλη του ΔΣΕ, με τον βρετανικό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την εγχώρια αστική τάξη.
Μετά από τις μάχες του ΔΣΕ στο Γράμμο και το Βίτσι και την υποχώρηση των δυνάμεών του στην Αλβανία, το Κόμμα μας μπήκε σε μια νέα φάση της Ιστορίας του. Σ' αυτές τις συνθήκες, επιχείρησε να προσαρμόσει τη δράση του στο νέο αρνητικό συσχετισμό που είχε διαμορφωθεί, να χαράξει την τακτική και τη στρατηγική του. Εκ των πραγμάτων, ήταν υποχρεωμένο να μελετήσει τη δεκάχρονη δράση του και να βγάλει συμπεράσματα από αυτή.
Με την 3η Συνδιάσκεψη, προσπαθεί να οργανώσει μια πρώτη γραμμή άμυνας στον οπορτουνισμό, να επεξεργαστεί τη στρατηγική του στις νέες συνθήκες. Αυτή η προσπάθεια ανακόπηκε το 1956, με την επιβολή της δεξιάς οπορτουνιστικής στροφής, με την 6η Ολομέλεια που συγκάλεσαν τα αδελφά ΚΚ. Από κει και πέρα, οι δυνάμεις που κυριάρχησαν, αφού πρώτα προχώρησαν στη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων και την ένταξη των κομματικών μελών στην ΕΔΑ, οδήγησαν το ΚΚΕ στο 8ο Συνέδριο, που επικύρωσε αυτήν τη στροφή, το 1961.
Σε μια εποχή που εξαπλώνεται η αντεπανάσταση, εμείς, το ΚΚΕ, δείχνουμε μια επαναστατική αντοχή που δεν είναι καθόλου τυχαία. Το ΚΚΕ σφυρηλατήθηκε με ιστορικούς δεσμούς αίματος με την εργατική τάξη και τη φτωχή αγροτιά, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του. Με τον ένοπλο αγώνα ενάντια στην ξένη κατοχή, συγκρούστηκε άμεσα 2 φορές με την αστική εξουσία. Η μελέτη αυτών των συγκρούσεων αποτελεί μεγάλη συμβολή και για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και τη δράση του τον προηγούμενο αιώνα.
Προσφορά μεγάλου μεγέθους συνιστά η ηρωική πάλη του ΚΚΕ πριν και μετά το 1949 στους τόπους μαρτυρίου (εκτελέσεων - φυλακών - εξορίας) και σε συνθήκες ανείπωτων διωγμών, όπου διατήρησε ζωντανούς πάντα δεσμούς με τον εργάτη, τον φτωχό αγρότη για τα καθημερινά προβλήματά του. Παρά τη δεξιά παρέκκλιση της περιόδου 1956-1968, βρήκε τη δύναμη να μην υποκύψει στον ευρωκομμουνισμό, να ανοίξει μέτωπο μαζί του.
Η διαπάλη κρίθηκε αποφασιστικά στο διαχωρισμό του από τις ευρωκομμουνιστικές δυνάμεις του λεγόμενου "ΚΚΕ εσωτερικού", ιδρύοντας την ΚΝΕ και συγκροτώντας παράνομες οργανώσεις κατά τη στρατιωτική δικτατορία 1967-1974 για να δράσει ενάντια σ' αυτή.
Μ' αυτές τις βαθιές ρίζες μπόρεσε στην κρίση το 1991 να εξασφαλίσει την ιστορική του συνέχεια, να σταθεί όρθιο, παρά την κορύφωση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, να βρίσκεται σταθερά στην πλευρά της ταξικής πάλης σήμερα. Να βγάλει το συμπέρασμα ότι η στρατηγική του δεν καθορίζεται από τον κάθε φορά συσχετισμό δύναμης, αλλά από τη στιγμή που η εργατική τάξη, στο πρόσωπο του κόμματός της, αποκτά συνείδηση της ιστορικής της αποστολής, για κατάργηση της εκμετάλλευσής της, και σα συνέπεια κάθε ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, τότε δεν υπάρχουν στάδια και μορφές ενδιάμεσης εξουσίας.
Η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα και κάθε μορφή που πολιτικά εκφράζει αυτήν τη συμμαχία, πρέπει να εξυπηρετεί την προσέγγιση του στόχου της εργατικής λαϊκής εξουσίας. Μ' αυτήν την έννοια διερευνούμε την Ιστορία του Κόμματός μας, αναδεικνύοντας διαχρονικά συμπεράσματα που θα μας κάνουν πιο ικανούς σε πείρα και γνώση για την προσέγγιση του στόχου της πολιτικής εξουσίας και της ανάπτυξης της ταξικής πάλης στη χώρα μας και σε διεθνές επίπεδο».
Αύριο Κυριακή, στις 11 π.μ., τα εγκαίνια. Θα μιλήσει ο Κ. Αβραμόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
«Με το ένα τρίτο του προσωπικού λειτουργούν τις τελευταίες δύο εβδομάδες οι παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί της Αθήνας, καθώς οι περισσότεροι συμβασιούχοι του Δημοτικού Βρεφοκομείου συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις και συγκεκριμένα στην κατάληψη του Δημαρχείου της Αθήνας», η οποία «έχει προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στους παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς».
Τα παραπάνω αναφέρει σε χτεσινό άρθρο της η «Καθημερινή», η οποία ευθέως κατηγορεί τους εργαζόμενους στους βρεφονηπιακούς σταθμούς διότι, όπως υποστηρίζει, αντί να πηγαίνουν στη δουλειά τους... διεκδικούν μόνιμη και σταθερή δουλειά (!) πραγματοποιώντας κατάληψη στο Δημαρχείο. Και δε μένει μόνο σ' αυτό. Αφού αφήνει να εννοηθεί ότι λόγω της «κατάστασης» 6 παιδικοί σταθμοί έκλεισαν, ενώ το 40% υπολειτουργεί -βάζει μαξιλαράκι- ακριβώς για να στηρίξει τον ισχυρισμό της, τη θέση της διοίκησης του βρεφοκομείου ότι «δεν μπορεί να στείλει τα παιδιά που έμειναν εκτός σε άλλο παιδικό σταθμό, καθώς για παιδαγωγικούς και ψυχολογικούς λόγους δεν είναι ωφέλιμο να βρεθούν με ανθρώπους που δεν έχουν ξαναδεί»...
Το ότι στην πραγματικότητα ακυρώνεται ο παιδαγωγικός χαρακτήρας των παιδικών σταθμών, δεν έχει να κάνει με το ότι εκατοντάδες εργαζόμενοι αυτή τη στιγμή παλεύουν και διεκδικούν το δικαίωμά τους για σταθερή και μόνιμη δουλειά, αλλά με το ότι χιλιάδες συμβασιούχοι σε όλη τη χώρα θα πεταχτούν στο δρόμο εξαιτίας της επίθεσης που έχει συνολικά εξαπολύσει το κεφάλαιο στις εργατικές λαϊκές οικογένειες. Και η τοπική διοίκηση έχει γίνει εργαλείο για να πάρει σάρκα και οστά αυτό το διαχρονικό έγκλημα που συντελείται.
Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, την περσινή χρονιά στο Δήμο της Αθήνας (δημοτική αρχή Κακλαμάνη) 3.300 παιδιά έμειναν εκτός παιδικών σταθμών, καθώς από τις 8.816 αιτήσεις που έγιναν εγκρίθηκαν μόλις 5.465, ενώ 8 παιδικοί δημοτικοί παιδικοί σταθμοί έκλεισαν... λόγω ακαταλληλότητας κτιριακών υποδομών, τη στιγμή που χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονταν στο κατώφλι της ανεργίας. Για όλ' αυτά η «Καθημερινή» δε λέει κουβέντα. Και πώς να πει άλλωστε, όταν είναι υπέρμαχη των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, της δραστικής μείωσης των εργαζομένων στο Δημόσιο και στους Δήμους, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, των φτηνών εργαζομένων χωρίς δικαιώματα, στο όνομα μείωσης των ελλειμμάτων και των χρεών;
Ετσι, υπάρχουν εργαζόμενοι που για 8 - 10 χρόνια δουλεύουν στις υπηρεσίες του Δήμου, με μπλοκάκι, δίχως εργασιακά δικαιώματα (κοινωνική ασφάλιση, άδειες κλπ), που δεν προβλέπεται γι' αυτούς χορήγηση επιδόματος ανεργίας όταν λήξει η σύμβαση έργου με την οποία δουλεύουν. Που σημαίνει ακόμη περισσότεροι παιδικοί σταθμοί θα υποβαθμιστούν ή θα κλείσουν, ακόμη περισσότερες λαϊκές οικογένειες δε θα έχουν ανάλογες τέτοιες υπηρεσίες για τα παιδιά τους (γεγονός που δυσκολεύει ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους, τα νέα ζευγάρια να κάνουν οικογένεια).
Για την κάλυψη αυτών των αναγκών των λαϊκών οικογενειών η πάλη είναι μονόδρομος. Που σημαίνει, ο λαός να αντισταθεί στην πολιτική που του στερεί τη ζωή, να εγκαταλείψει τα αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που την εφαρμόζουν, να οργανωθεί στο δικό του μέτωπο, να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, στη ρότα ρήξης και ανατροπής.