«Πρώτη προτεραιότητα είναι η ανάπτυξη. Με διαφορετικά όμως χαρακτηριστικά από το παρελθόν. (...) Που να δίνει έμφαση στη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων:στη σύγκλιση των μισθών και κυρίως στη στήριξη των χαμηλών μισθών. Η αντιμετώπιση των ανισοτήτων που νομοτελειακά παράγει ο καπιταλισμός, αποτελεί τη μεγάλη πρόκληση για όλα τα κόμματα τα οποία αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικά και θέλουν να καλύπτουν τον μεσαίο χώρο...».

Αν υπήρχε ένα κουίζ για το ποιος είπε τα παραπάνω λόγια, λίγοι θα απαντούσαν ότι πρόκειται για απαντήσεις του Κυρ. Μητσοτάκη στην τελευταία του συνέντευξη στα «Νέα», με την οποία ξεκαθάριζε ότι η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ «θα τρέξει ακόμα πιο γρήγορα» για τη δημιουργία ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος.

Πρόκειται για διατυπώσεις που θα μπορούσαν άνετα να ακούγονται από στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας όπως ο Αλ. Τσίπρας και ο Ν. Ανδρουλάκης. Αλλωστε, όπως και ο ίδιος ο Μητσοτάκης αναφέρει, πάει να κλέψει τη «δόξα» από τη σοσιαλδημοκρατία, τη δόξα της γνωστής απάτης, που εδώ και δεκαετίες διακινούν πότε το ΠΑΣΟΚ και πότε ο ΣΥΡΙΖΑ: Οτι υπάρχει και «κοινωνικό πρόσημο» στη βαρβαρότητα, ότι μπορεί να υπάρξει «φιλολαϊκή» στήριξη στο κεφάλαιο, ότι υπάρχει καπιταλισμός χωρίς «ανισότητες», μέσα από τις «επενδύσεις και την εξωστρέφεια». Οτι μπορεί εντός ΝΑΤΟ και ΕΕ ο λαός να ζήσει καλύτερα, με «σταθερότητα και ασφάλεια».

Τι δεν λέει όμως ο Κυρ. Μητσοτάκης; Αυτά που δεν λένε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε και το ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα που είναι οι βασικοί φορείς της λογικής ότι η «στρατηγική των επενδύσεων» είναι ο δρόμος επίλυσης των λαϊκών προβλημάτων.

Η ίδια η πραγματικότητα «φωνάζει» για το αντίθετο: Οτι ακριβώς αυτός ο δρόμος είναι η αιτία που οξύνονται τα προβλήματα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Δεν λένε ότι πρώτον οι επενδύσεις από τους επιχειρηματικούς ομίλους δεν γίνονται από κάποιο «φιλανθρωπικό αίσθημα», αλλά για να αποφέρουν κέρδη στους μετόχους τους.

Και ότι αυτά τα κέρδη προϋποθέτουν να είναι όσο γίνεται πιο φθηνή η εργατική δύναμη, να συμπιέζεται το λεγόμενο «μισθολογικό κόστος». Προϋποθέτουν ο εργαζόμενος να είναι όσο γίνεται πιο ευέλικτος και όσο γίνεται περισσότερες ώρες στη διάθεση του εργοδότη, ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής, γι' αυτό και γενικεύονται οι εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, οι δουλειές με ημερομηνία λήξης που οδήγησαν σε 6.000 απολύσεις τη μέρα μέσα στο 2022.

Επενδύσεις επίσης δεν έρχονται αν δεν υπάρχει φοροασυλία στο κεφάλαιο, να ξέρει δηλαδή ο επενδυτής ότι τα έσοδά του, επομένως και τα κέρδη του θα μεγαλώσουν επειδή δεν θα έχει υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος. Προϋποθέτουν δηλαδή να συνεχίζεται το αίσχος της «εθελοντικής φορολογίας» για τους εφοπλιστές, του «αναβαλλόμενου φόρου» για τους τραπεζίτες, της προκλητικής μη φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου, που έχουν οδηγήσει στο να πληρώνουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα το 95% των φορολογικών εσόδων, σε αντίθεση με τους ομίλους που πληρώνουν μόλις το 5%.

Προϋποθέτουν επίσης την περαιτέρω εμπορευματοποίηση βασικών αναγκών των εργαζομένων, όπως η Παιδεία, η Υγεία, οι συγκοινωνίες και οι μεταφορές, η ενεργειακή επάρκεια, ακόμα και το νερό. Γεγονός που από την άλλη σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, με αποτέλεσμα να εξανεμίζεται και ο ...«αυξημένος» μισθός τους.

Αυτό επιβεβαιώνεται από το ίδιο το Ταμείο Ανάκαμψης και τα εκατοντάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα που το συνοδεύουν, για τα οποία υπάρχει «ομερτά» ανάμεσα σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, με τον καβγά τους να περιορίζεται στο ποιος όμιλος θα πάρει πόσα από το πακέτο των δεκάδων δισ. ευρώ.

Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης, εξηγώντας το πώς θα γίνει πράξη η «δέσμευση» για μέσο μισθό 1.500 ευρώ μέχρι το 2027, ξεκαθαρίζει ότι αυτό δεν γίνεται με «ντιρεκτίβες», αλλά με ...συστάσεις στους εργοδότες. Προσθέτει μάλιστα ότι «πιστεύει στις συλλογικές διαπραγματεύσεις», την ίδια στιγμή που η κυβέρνησή του εφάρμοσε τον μνημονιακό νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού, ενώ κάθε εργατική διεκδίκηση για ΣΣΕ βρίσκει απέναντί της το αντιαπεργιακό νομικό οπλοστάσιο που έχουν διαμορφώσει ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ για λογαριασμό της εργοδοσίας.

Ακόμα κι αυτές οι «αυξήσεις» για τις οποίες δεσμεύεται η ΝΔ, συνδέονται απευθείας με τις «αντοχές της οικονομίας», ενώ ενδεικτικό είναι το πού πήγαν οι δύο τελευταίες αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, καταγράφοντας τελικά μείωση του πραγματικού μισθού κατά 7,2% λόγω του πληθωρισμού.

Αυτό που δεν αλλάζει λοιπόν είναι ο απαράβατος νόμος της αγοράς, είτε κυβερνούν οι φιλελεύθεροι της ΝΔ είτε οι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ είτε τα «μείγματά» τους: Οτι θα συνεχίσει να ανοίγει η ψαλίδα ανάμεσα στο εισόδημα των εργαζομένων και τον πλούτο που παράγουν, ο οποίος καταλήγει και πάλι στους επενδυτές και τα χρυσοφόρα σχέδιά τους.

Εξάλλου το νόημα τέτοιων συστάσεων προς τον λαό συμπυκνώνεται στο εξής: «Αποδεχτείτε την πολιτική που σας τσακίζει και στην άκρη του τούνελ ίσως δείτε κάποιες αυξήσεις...», σε ένα περιβάλλον ζούγκλας που οι εργαζόμενοι «θα παίρνουν ένα και θα χάνουν δέκα».

Το συμπέρασμα για τον λαό δεν μπορεί να είναι άλλο από το εξής, που μόνο το ΚΚΕ προβάλλει: Οτι δεν γίνεται και το κεφάλαιο να είναι κερδισμένο και ο λαός να ζει καλύτερα. Οτι για να κερδίσουν πραγματικά οι εργαζόμενοι, πρέπει να χάσει το κεφάλαιο, να πληγούν τα κέρδη των επενδυτών, να δυσκολευτούν να εφαρμόσουν τους αντεργατικούς νόμους.

Αν έχει μια αξία η συνέντευξη Μητσοτάκη, είναι να επιβεβαιώσει ότι είναι εύκολο στις σημερινές συνθήκες το «αφήγημα της σοσιαλδημοκρατίας» να το οικειοποιείται και η λεγόμενη «κεντροδεξιά», επιβεβαιώνοντας δηλαδή την πλήρη στρατηγική τους σύγκλιση.

Στις 25 Ιούνη, με ισχυρό το ΚΚΕ, μπορεί και πρέπει να δεχθεί ένα ισχυρό πλήγμα τόσο το κάλεσμα υποταγής των εργαζομένων στη βαρβαρότητα όσο και η προσπάθεια εξωραϊσμού της.

Με ψήφο στο ΚΚΕ να δοθεί μια «πρόγευση» στην επόμενη κυβέρνηση για τη μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση που θα οργανωθεί από την επόμενη μέρα.