***
Δηλαδή, ότι, αν δε βρίσκει αντίσταση, θα περνάει με άλλοθι την κρίση όλο και σκληρότερα μέτρα...
***
Μέτρα, που, έτσι κι αλλιώς, βρίσκονται στη στρατηγική του κεφαλαίου και τώρα ...βρήκε παπά να θάψει καμιά δεκαριά...
***
ΠΑΣΟΚ: Η κυβέρνηση πήγε στις Βρυξέλλες απροετοίμαστη και χωρίς σχέδιο...
***
Δηλαδή, εσείς έχετε διαβάσει καλύτερα τη στρατηγική της Λισαβόνας, την καμουφλάρετε με δικά σας (σοσιαλδημοκρατικά) λόγια και θα ήσασταν πιο προετοιμασμένοι...
***
Τσίπρας (ΣΥΝ): Παράλογα τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης...
***
Δηλαδή, δεν έχουν τη λογική του κεφαλαίου;;; Δεν περπατάνε σωστά στον ευρωμονόδρομο;;;
***
Για τις κάμερες, που έβαλε το ΠΑΣΟΚ και διατήρησε η ΝΔ, δεν παραμύθιαζαν τον τηλέπαθο πως είναι μόνο για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας;;;
***
Καλαντζάκου (ΝΔ): Εμείς σας καταλαβαίνουμε, που μιλήσατε σαν γραφείο Τύπου της «Αλουμίλ» για το θέμα του μειωμένου ωραρίου και μειωμένων αποδοχών...
***
Δεν το κάνατε μόνο για την «Αλουμίλ», αλλά συνολικά για την τάξη που εκπροσωπείτε...
***
Μεγάλο το βάρος και μεγάλη η ευθύνη, μπας και μειωθούν τα κέρδη τους...
***
Προσαρμογές και αναπροσαρμογές...
«Οσο κι αν βρέχει το χέρι του μες στο σκοτάδι, / το χέρι του δε μαυρίζει ποτέ. Το χέρι του είναι αδιάβροχο στη νύχτα».
(Γιάννης Ρίτσος: «Ο ποιητής»)
«Ω άνθρωποι, κόσμοι, έθνη, ακούστε. / Εισακούστε την αιμόφυρτη φωνή μου, / της θλίψης για μαζέψτε τους παλμούς μου / στις φαρδιές τις καρδιές σας· / σαν τραγουδώ χερακώνω την ψυχή μου. Υπερασπίζομαι τραγουδώντας το λαό μου / τον παραστέκω γιατί πάνω του χαράζουνε / το πέταλό τους της σχλοβοής και της σκόνης / οι Βάρβαροι εγκληματίες που τον σπαράζουν./ Αυτά είναι τα έργα τους, είναι αυτά, / σαν σίφουνας τα ισοπεδώνουν όλα αυτά ως περνούνε/ άρματα οι ορίζοντες, θάνατοι οι δρόμοι μπρος στον απαίσιο θυμό τους αντηχούνε», έλεγε για τη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού...
«Το γρήγορο βλέφαρο / κι η ζωή λαμπρόχρωμη / που έτσι ποτέ δεν ήταν./ Πόσες καρδερίνες / φτερουγίζουν και πετούνε / απ' το σώμα σου./ Από παιδί ξαγρυπνούσα, / εσύ δεν ξαγρυπνάς ποτέ./ Το στόμα μου είναι θλιβερό / μα εσύ γελάς πάντα,/ πάντα μέσα στην κούνια / το γέλιο σου προστατεύοντας / φτερό φτερό.
Ω, εσύ η ύπαρξη που πετάς / τόσο ψηλά, τόσο πέρα, / που η σάρκα σου, νεογέννητος / είν' ουρανός. / Ποτέ μη λυγίσεις!».
(«Το νανούρισμα του κρεμμυδιού»)