Οπως και να το κάνεις, και μόνο η εμφάνιση του διοικητή της ΤτΕ και όλων των διοικητών των λεγόμενων συστημικών τραπεζών από κοινού, για να διαβεβαιώσουν με αρθρογραφία τους ότι «δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας» για το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, κάθε άλλο παρά «καθησυχάζει» πως «κανένας λόγος ανησυχίας δεν συντρέχει».

Το πιο βασικό όμως είναι πως όλα τα επιχειρήματα που επικαλούνται σύσσωμα τα αστικά επιτελεία δείχνουν ακριβώς ότι κανένας εφησυχασμός δεν χωράει για τον λαό, για το ενδεχόμενο τις όποιες «αναταράξεις» στην καπιταλιστική οικονομία να τις φορτώσουν ξανά στον ίδιο.

Τι λένε; Οτι «η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών είναι διασφαλισμένη». Ομως το πρόβλημα στο οποίο «σκοντάφτει» συνεχώς το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι η «ανεπάρκεια» κεφαλαίων αλλά το ακριβώς αντίθετο, η υπερσυσσώρευσή τους και ότι δεν βρίσκουν κερδοφόρες διεξόδους.

Αυτό είναι στον «πυρήνα» του το πρόβλημα, που εκδηλώνεται ξανά και ξανά και συμπτώματά του - με τις όποιες «ιδιομορφίες» τις οποίες επικαλούνται - είναι και οι καταρρεύσεις των τραπεζών της Σίλικον Βάλεϊ (που αποτυπώνει ακριβώς προβλήματα υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου στον τόσο διαφημισμένο τομέα των νέων τεχνολογιών), στην Credit Suisse κ.ο.κ.

Λένε πως οι τράπεζες έχουν «ισχυρή ρευστότητα» και «υψηλή κερδοφορία». Αλλά δεν λένε πως αυτή οφείλεται και στις επαναλαμβανόμενες ανακεφαλαιοποιήσεις με δισ. ευρώ που φορτώθηκαν στις πλάτες του λαού, αλλά και σε αντίστοιχες «εγγυήσεις» και «μηχανισμούς» του κράτους και της ΕΕ, που «εγγυώνται» ότι τις όποιες αναταράξεις θα τις πληρώσει ξανά ο λαός.

Οπως επίσης δεν λένε πως όλες οι αυξήσεις των επιτοκίων που έχουν αποφασίσει οι κεντρικές τράπεζες, και η ΕΚΤ, εξασφαλίζουν προσώρας τεράστια κέρδη στους τραπεζίτες αλλά την ίδια ώρα - σύμφωνα με τα λεγόμενα στον οικονομικό Τύπο - έχουν «παγώσει την πιστωτική επέκταση στις ελληνικές τράπεζες».

Δηλαδή το «ακριβό χρήμα» «παγώνει» τον παραπέρα δανεισμό και αφήνει ακριβώς «αναξιοποίητα» (για τους καπιταλιστές και τα κέρδη τους) τα μεγάλα διαθέσιμα κεφάλαια που υπάρχουν.

Αυτό λοιπόν που για το ένα πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος θεωρείται «φάρμακο» (π.χ. τα υψηλά επιτόκια για να αντιμετωπίσουν τον πληθωρισμό που προκάλεσε και ο προηγούμενος γύρος «πιστωτικής επέκτασης») αποδεικνύεται τελικά «φαρμάκι» για τα υπόλοιπα προβλήματα.

Λένε ότι «οι τράπεζες έχουν πλέον μονοψήφια μη εξυπηρετούμενα δάνεια».

Για τον λαό όμως αυτό μεταφράζεται σε πογκρόμ ενάντια στη λαϊκή κατοικία, το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη, και εκβιασμούς που θα ενταθούν το επόμενο διάστημα. Πόσο μάλλον που η αύξηση των επιτοκίων ήδη μεταφράζεται σε περίπου τρεις δόσεις παραπάνω κάθε χρόνο για τους δανειολήπτες, κάτι που οδηγεί σε «κοκκίνισμα» χιλιάδων δανείων. Αυτό μάλιστα θα βρεθεί όπως λένε και στο «μικροσκόπιο» των «θεσμών» που θα βρεθούν την άλλη βδομάδα στην Ελλάδα.

Λένε ότι «εδώ οι καταθέσεις είναι διασφαλισμένες».

Ακόμα όμως κι αν προσπεράσει κανείς ότι ...εδώ γελάνε (οι δικές τους έρευνες άλλωστε την ίδια στιγμή λένε ότι η μεγάλη πλειοψηφία δεν μπορεί να αντεπεξέλθει ούτε σε στοιχειώδη «μη προβλέψιμα» έξοδα, π.χ. ένα πρόβλημα υγείας, ενώ χιλιάδες άλλα νοικοκυριά «τρώνε απ' τα έτοιμα» ακόμα και για στοιχειώδη έξοδα, λόγω της εκτίναξης της ακρίβειας, των λογαριασμών ρεύματος, των ενοικίων), τα «μαθηματικά» κάθε άλλο παρά βγαίνουν. Για παράδειγμα, το «Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων» έχει αποθεματικά 4 δισ. την ώρα που οι καταθέσεις ξεπερνάνε ...τα 200 δισ. «Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται» για το σε ποιον θα φορτωθούν τα βάρη στην πρώτη δυσκολία...

Βέβαια, τα αστικά επιτελεία δεν μιλάνε για τα ελάχιστα που μπορεί να έχουν στην άκρη μισθωτοί και λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, το ζήτημα - όπως οι ίδιοι γράφουν - είναι ότι «η επίδραση δεν εξαντλείται στις καταθέσεις» αλλά «μπορεί να αγγίξει τη χρηματοδότηση της εθνικής οικονομίας και την ανάπτυξη». Μπορεί δηλαδή να επηρεάσει τα κονδύλια, τα δάνεια και λοιπές «εγγυήσεις» που έχουν στα χέρια τους οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Γι' αυτό εξάλλου και ο διοικητής της ΤτΕ στο άρθρο του επισημαίνει ότι «υπάρχει εδώ και καιρό σοβαρή καθυστέρηση στην οριστικοποίηση του ευρωπαϊκού συστήματος εγγύησης καταθέσεων», αφού όπως λέει υπάρχουν «οι επιφυλάξεις μιας σειράς χωρών» που λένε ότι θα πρέπει να προηγηθεί η «μείωση του κινδύνου» «και να ακολουθήσει ο επιμερισμός του κινδύνου».

Μια ...ευγενική διατύπωση για να περιγράψει κανείς το «μακελειό» των αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ, με καπιταλιστικά κράτη όπως η Γερμανία και άλλα να αρνούνται να πληρώσουν τα «σπασμένα» άλλων καπιταλιστικών κρατών, τουλάχιστον όσο αυτό δεν αγγίζει την ίδια τη συνοχή της ιμπεριαλιστικής Ενωσης. Και με τους λαούς να πληρώνουν σε κάθε περίπτωση και τους σφοδρούς ανταγωνισμούς και τους όποιους προσωρινούς συμβιβασμούς, που μεταφράζονται σε μνημόνια διαρκείας.

Λένε, τέλος, ότι οι εγχώριες τράπεζες «δεν έχουν την ίδια έκθεση στις διεθνείς αγορές», ότι έχουν «διαφοροποίηση χαρτοφυλακίου» και άλλα τέτοια.

Την ίδια ώρα όμως καμαρώνουν για την ένταξη στο τραπεζικό σύστημα της ΕΕ, για τα «ρεκόρ» εξαγωγών και «εξωστρέφειας» της ελληνικής οικονομίας, και βάζουν έναν μεγάλο «αστερίσκο» λέγοντας πως «αν η κρίση διεθνώς βαθύνει κι άλλο, ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να επηρεάσει και την εγχώρια τραπεζική δραστηριότητα». Περιγράφουν δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς ότι όχι μόνο δεν χωρίζουν «σινικά τείχη» την εγχώρια καπιταλιστική οικονομία από αυτή της Ευρωζώνης, αλλά αντίθετα ότι τα περιβόητα «ατού» της, όπως η ένταξη στην Ευρωζώνη ή η «εξωστρέφεια» και η αύξηση των ξένων επενδύσεων, την αφήνουν ακόμα πιο εκτεθειμένη...

Οπως και να 'χει, όσο νωρίς κι αν είναι για να εκτιμήσει κανείς την πορεία των όσων βρίσκονται σε εξέλιξη και τον ακριβή αντίκτυπό τους και στο εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα το μόνο σίγουρο είναι ότι οι «μάγοι του Οζ» των αστικών επιτελείων ένα πράγμα δεν μπορούν να εξαφανίσουν: Τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις που βρίσκονται στο ίδιο το DNA του καπιταλιστικού συστήματος, όπως και το γεγονός ότι οι αλχημείες τους οξύνουν και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδα αυτά. Ισα ίσα, θα τα φορτώνουν συνεχώς στον λαό, όπως τα φορτώνουν και τώρα με τις ανακεφαλαιοποιήσεις, με τη φοροληστεία για να πληρώνονται οι «αναβαλλόμενοι φόροι» και λοιπές φοροαπαλλαγές των τραπεζών, με τις αυξήσεις των επιτοκίων κ.ο.κ.

Γι' αυτό και η μόνη σίγουρη «επένδυση» για τον λαό είναι ο αγώνας του που θα βάζει στο επίκεντρο το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και όσους το υπηρετούν. Μόνο αυτός μπορεί να κόψει τον «γόρδιο δεσμό».