Την αγωνιστική προσφορά και το επιστημονικό έργο του Πέτρου Κόκκαλη στον αγώνα του λαού μας θα τιμήσει η ΚΕ του ΚΚΕ σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 23 Σεπτέμβρη και ώρα 11.30 π.μ. στο χωριό Βροντερό του Δήμου Πρεσπών, όπου και θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Πέτρου Κόκκαλη. Για το έργο του και τις υγειονομικές υπηρεσίες του ΔΣΕ θα μιλήσει ο καθηγητής Ιστορίας Γιώργος Μαργαρίτης. Στην περιοχή αυτή βρίσκεται ένα από τα κεντρικά νοσοκομεία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, όπου ο Πέτρος Κόκκαλης πρόσφερε τις πολύτιμες υπηρεσίες του ως κορυφαίος γιατρός του ΔΣΕ.

Η οργάνωση και η εξέλιξη της υγειονομικής υπηρεσίας του ΔΣΕ στην περιοχή του Βίτσι ήταν άμεσα συνδεδεμένες με την ανάπτυξή του, με τη δραστηριότητά του που όλο και μεγάλωνε καθώς και με τις πολύπλευρες μάχες που έδινε. Στις αρχές του 1946 γιατροί και νοσοκόμοι δεν υπήρχαν. Με την ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, 28 Οκτώβρη του 1946, η υγειονομική υπηρεσία αρχίζει να παίρνει κάποια ενιαία κατεύθυνση και ασχολείται με θέματα οργάνωσης νοσοκομείων, αναρρωτηρίων, εκπαίδευσης, μεταφοράς τραυματιών. Τον Απρίλη του 1947 άρχισε να λειτουργεί στο Βίτσι σχολή νοσοκόμων ενώ το Αρχηγείο Βίτσι του ΔΣΕ διέθετε μόνο ένα γιατρό. Τους τελευταίους μήνες του 1947 η κατάσταση βελτιώνεται, υπάρχουν περισσότεροι γιατροί, ανάμεσά τους και χειρουργοί. Στα χωριά μέσα στα σπίτια δημιουργούνται αναρρωτήρια, σε ένα από αυτά, στο χωριό Πιξός, εγκαταστάθηκε το αναρρωτήριο του Αρχηγείου Βίτσι.

Στις 23 Δεκέμβρη του 1947 με τη συγκρότηση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, οι υγειονομικές υπηρεσίες ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο. Υπουργός της Υγιεινής και Πρόνοιας ανέλαβε ο καθηγητής χειρουργικής Πέτρος Κόκκαλης. Στα τέλη του 1947, τμήμα του νοσοκομείου του Γράμμου με το ανάλογο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό μετακινήθηκε στις Πρέσπες και εγκαταστάθηκε στα καλύτερα σπίτια του χωριού Ψαράδες. Το νοσοκομείο δεχόταν τραυματίες και άρρωστους από την περιοχή Βίτσι - Σινιάτσικο. Η πρόσβαση όμως στους Ψαράδες ήταν πολύ δύσκολη, μιας και δεν υπήρχαν δημόσιοι δρόμοι και η μεταφορά των τραυματιών γινόταν από κατσικόδρομους. Το γεγονός αυτό έκανε αναγκαία τη μετακίνηση του νοσοκομείου στα χωριά Πιξός και Βροντερό, που πραγματοποιήθηκε το Μάη του 1948. Επειδή οι βομβαρδισμοί ήταν συχνοί και υπήρχε κίνδυνος να χτυπηθεί το νοσοκομείο, την άνοιξη του 1949 σκαφτήκανε αίθουσες, αμπριά έξω από το Βροντερό και εκεί μεταφέρθηκε για μικρό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια μετακινήθηκε για μεγαλύτερη ασφάλεια σε μια σπηλιά που ήταν σε μια χαράδρα, που οδηγούσε στον παραλίμνιο οικισμό του Αγκαθωτού. Η έλλειψη γιατρών στην επαρχία Φλώρινας ήταν πολύ μεγάλη και για να καλυφθούν οι ανάγκες της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των κατοίκων των χωριών, το Φλεβάρη του 1948 οργανώθηκε Λαϊκό νοσοκομείο στο χωριό Τύρνοβο, που είχε τέσσερις θαλάμους με είκοσι κρεβάτια και προσωπικό οχτώ νοσοκόμες. Στα εγκαίνιά του παραβρέθηκε και μίλησε ο καθηγητής Π. Κόκκαλης.

Μετά τη μεγάλη μάχη του Γράμμου και τον επιθετικό ελιγμό που έγινε στις 20 προς 21 Αυγούστου του 1948, ο ΔΣΕ πέρασε στην περιοχή του Βίτσι. Μαζί έφθασαν και 2 χειρουργικές ομάδες που προσωρινά εγκαταστάθηκαν η μία με τον γιατρό Παναγιώτη Πετρόπουλο στο Μοσχοχώρι και η άλλη με τον γιατρό Γεώργιο Τζαμαλούκα στο Πρεβάλι. Για την καλή προετοιμασία των πολεμικών επιχειρήσεων, που θα ακολουθούσαν, οργανώθηκαν άξονες διακομιδής των τραυματιών. Στις πολεμικές επιχειρήσεις σε προωθημένες θέσεις κοντά στην πρώτη γραμμή της μάχης μετακινούνταν οι χειρουργικές ομάδες, στα επείγοντα περιστατικά πραγματοποιούνταν επιτόπου χειρουργικές επεμβάσεις και στη συνέχεια οι τραυματιοφορείς τους μετέφεραν στο συγκρότημα χειρουργικών ομάδων ή στο νοσοκομείο του Βροντερού.

Η οργάνωση και η ανάπτυξη του υγειονομικού του ΔΣΕ υπήρξε ένας πραγματικός άθλος. Ξεκίνησε από το μηδέν και με απίστευτους κόπους, θυσίες, αυταπάρνηση έφτιαξε νοσοκομεία, χειρουργεία, περιέθαλψε τραυματίες, παρείχε ιατρική φροντίδα στους κατοίκους της περιοχής του Βίτσι. Μόνο ένας λαογέννητος επαναστατικός στρατός, όπως ο ΔΣΕ, που είχε βαθιές ρίζες μέσα στο λαό, που ήταν δημιούργημα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, μπορούσε να αντεπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες και να δημιουργήσει υγειονομικές υπηρεσίες που ο αστικός στρατός ούτε να φανταστεί δεν μπορούσε. Με την ατσάλινη θέληση των κομμουνιστών που δε λυπήθηκαν ούτε τη ζωή τους, παλεύοντας για ανώτερα ιδανικά και με τη βοήθεια όλων των προοδευτικών ανθρώπων, δημιουργήθηκαν υγειονομικές υπηρεσίες που έσωσαν τις ζωές χιλιάδων ανυπότακτων και επαναστατών αγωνιστών. Οι λιγοστοί γιατροί αφήσανε τη ζεστασιά της οικογένειας, λαμπρές καριέρες, την ήσυχη ζωή και έτρεξαν να βοηθήσουν τους αγωνιζόμενους αντάρτες. Η ανθρωπιστική άσκηση της ιατρικής, μακριά από τα πλούτη και το κέρδος, έκανε τους αντάρτες γιατρούς του ΔΣΕ να κερδίσουν το σεβασμό και την εκτίμηση του επαναστατημένου λαού. Οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι τραυματιοφορείς, όλος ο λαός, με τη μικρή και μεγάλη συνεισφορά τους, συνέβαλαν να δημιουργηθούν οι υγειονομικές υπηρεσίες του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας.