-- «Στόχος μας είναι να μειωθεί ο αριθμός των εργαζομένων γενικά στο δημόσιο τομέα, όχι μόνο των δημοσίων υπαλλήλων στενά». Πρόκειται για απάντηση του Ευαγ. Βενιζέλου στην ερώτηση δημοσιογράφου: «Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων θα γίνουν;» (Εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» 12/06/2011). Προφανώς, με «το μυαλό του» στους ανέργους, ο Ευαγ. Βενιζέλος και η κυβέρνηση φιλοδοξούν να διευρύνουν τον αριθμό τους...

-- «Δεν υπήρξαν πουθενά ριζοσπαστικές αλλαγές στο Ασφαλιστικό χωρίς συναίνεση ή χωρίς πολιτικό κόστος. Ολοι καταλαβαίνουν ότι χωρίς ριζικές αλλαγές το ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο» (Ευαγ. Βενιζέλος 23/06/2010 συνέντευξη στα «ΝΕΑ»). Εδώ, με το «μυαλό του» στους συνταξιούχους, ο νυν υπουργός Οικονομικών τασσόταν υπέρ της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης, των μειώσεων των συντάξεων, των περικοπών στους κλάδους Υγείας των συνταξιοδοτικών ταμείων, που λίγο αργότερα ψήφισε η κυβέρνηση. Μάλιστα ο ίδιος από τότε προανήγγειλε (στην ίδια συνέντευξη) και το πετσόκομμα των επικουρικών συντάξεων: «Τώρα γίνεται ένα βήμα, που στην ολοκληρωμένη του μορφή περιλαμβάνει και τις επικουρικές συντάξεις»...

-- «Πρέπει να ψηφιστούν μέχρι το τέλος Ιουνίου το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και ο εφαρμοστικός νόμος». Με το «μυαλό του», αυτή τη φορά στους πολίτες, ο Ευαγ. Βενιζέλος στο Συμβούλιο του «Γιούρογκρουπ» από το Λουξεμβούργο ξεκαθάρισε ότι μέχρι τέλος του Ιούνη θα γίνει νόμος του κράτους η νέα λεηλασία των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων των λαϊκών στρωμάτων.

Τελικά, ο εκβιασμός τούς έχει γίνει δεύτερη φύση. Εχει διαποτίσει τόσο βαθιά τον πολιτικό τους λόγο, που, προκειμένου να δικαιολογήσουν τη βάρβαρη πολιτική τους, δε διστάζουν να επικαλεστούν οτιδήποτε, να τρομοκρατήσουν και να απειλήσουν ακόμα και με τη συντέλεια του κόσμου.

Χαρακτηριστικό δείγμα ενός τέτοιου πολιτικού λόγου η ομιλία στη Βουλή του υπουργού Εργασίας Γ. Κουτρουμάνη, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσίασε ως σωτήρια την κυβερνητική πολιτική, γιατί διαφορετικά, όπως ισχυρίστηκε, «εάν δεν υπήρχε και μάλιστα σκληρή διαπραγμάτευση» με τους εταίρους τότε, σύμφωνα με τον υπουργό Εργασίας, «δεν θα υπήρχε ο 13ος και 14ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα. Οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα μπορούσαν να υπογράφονται με αποδοχές κάτω από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Οι κύριες συντάξεις θα ήταν ενδεχομένως κατά 40% χαμηλότερες. Τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στο 67ο έτος της ηλικίας. Οι συντάξεις χηρείας δεν θα υπήρχαν κάτω από το 65ο έτος της ηλικίας».

Η προκλητικότητά τους δεν έχει όρια. Ο πολιτικός κυνισμός τους επίσης. Διότι τα μέτρα που επιβλήθηκαν όχι μόνο δεν «έσωσαν» τον 13ο και 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, αλλά επέφεραν ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις. Η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδας ομολόγησε ότι τη διετία 2010 - 2011 η μείωση των ονομαστικών μισθών ανέρχεται στο 15%, δηλαδή τυπικά ο 13ος και 14ος μισθός παρέμειναν, αλλά οι απώλειες στους εργαζόμενους ανέρχονται στα ίδια επίπεδα και στην πραγματικότητα παραπάνω, αν αναλογιστούμε τις αυξήσεις του τιμάριθμου, τον ΦΠΑ, τους φόρους, τα πάσης φύσης χαράτσια. Τολμούν και μιλάνε για την ΕΓΣΣΕ, όταν με διάταξη υποχρεώνουν τους νέους να αμείβονται με το 80% του κατώτερου μισθού, δηλαδή με 500 ευρώ, όταν οι ατομικές συμβάσεις και οι αυθαιρεσίες της εργοδοσίας γίνονται καθεστώς. Το ίδιο και για τις κύριες συντάξεις: Τις οποίες η κυβέρνηση κατακρεούργησε στην κυριολεξία με την αφαίρεση σε πολλές περιπτώσεις και την περικοπή σε άλλες, της 13ης και 14ης σύνταξης, με το νέο ΛΑΦΚΑ, με τις συνολικές απώλειες που επιφέρει το πάγωμά τους στα ονομαστικά επίπεδα του 2008.

Λέει ο υπουργός ότι δε θεσμοθετήθηκαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στο 67ο έτος. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έκανε κάτι πολύ χειρότερο. Με τα 40 χρόνια εργασίας για την εξασφάλιση πλήρους σύνταξης που ψήφισε και μάλιστα μειωμένης σε σχέση με τις συντάξεις που δίνονταν με 35ετία, το πραγματικό όριο ηλικίας με το νέο σύστημα, θα ξεπεράσει και το 67ο έτος. Οσο για τις συντάξεις χηρείας... Είναι ντροπή η κυβέρνηση να εμφανίζεται ως ευεργέτης γιατί δεν έκοψε τις συντάξεις αυτές. Μήπως οι χήρες και οι χήροι πρέπει να στήσουν και άγαλμα στον πρωθυπουργό, γιατί δεν έφτασε ως το έσχατο έγκλημα να τους στερήσει και τις συντάξεις που έχουν δουλευτεί για μια ζωή από τους/τις συζύγους τους και να τους οδηγήσει στη ζητιανιά;

Εάν, λοιπόν, όλα τα παραπάνω εμφανίζονται από την κυβέρνηση ως «κατορθώματα» για τα οποία αξίζει την επιδοκιμασία του ελληνικού λαού, γίνεται φανερό ότι οι εργαζόμενοι έχουν απέναντί τους όχι μόνο μια αντεργατική κυβέρνηση, αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Εχουν απέναντί τους μια κυβέρνηση που για λογαριασμό των μονοπωλίων είναι πέρα για πέρα αδίστακτη. Μια κυβέρνηση επικίνδυνη, που δε διστάζει και δε θα διστάσει μπροστά στο μεγαλύτερο έγκλημα.