Τις απόψεις αυτές μπορεί να τις συναντήσει κανείς, ακόμα και στην ίδια εφημερίδα. Με μια πρώτη ματιά φαίνονται εκ διαμέτρου αντίθετες. Εμφανίζεται, δήθεν, ένα καινούριο δίλημμα: 'Η είσαι με τη «νεανική εξέγερση» ή είσαι με τους αντιδραστικούς που λένε ότι η κοινωνία προχώρησε και κάθε συλλογική αντίδραση δεν έχει νόημα.

Ποιος καταπιέζει, άραγε, τη νεολαία; Γενικά η κοινωνία; Αλήθεια, για ποια νεολαία μιλάμε; Ποια νεολαία βρίσκεται στους δρόμους; Οι μεν σε κάθε δέκα λέξεις μιλούν για τη νεολαία, οι δε μιλούν για «εξέγερση των βολεμένων παιδιών». Πού είναι σε όλες αυτές τις αναλύσεις οι μαθητές που πετιούνται έξω απ' το Λύκειο; Πού είναι οι εργαζόμενοι μαθητές;

Ταξικό; Κεφάλαιο; Τις έχουν «καταργήσει» αυτές τις λέξεις. Δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο και των δύο αυτών πλευρών. Για τους υπερασπιστές του τέλους της Ιστορίας, της κυριαρχίας του καπιταλισμού, αυτό είναι φυσιολογικό. Για τους άλλους, τους προοδευτικούληδες; Τι... περίεργο, και αυτοί τις έχουν... ξεχάσει. Στη θέση τους έχουν βάλει το «πολύχρωμο κίνημα», το «νεανικό κίνημα», το σύνθημα «ο άνθρωπος πάνω απ' τα κέρδη». Βολικό, βολικότατο αυτό το σύνθημα. Και «ανθρωπιστές» και «αριστεροί», και τα κέρδη παραμένουν. Τι καλά, το κεφάλαιο δε θίγεται!