Associated Press

Από γενική συνέλευση σιδηροδρομικών τις πρώτες μέρες της απεργίας

Η απόφαση «αναστολής» των κινητοποιήσεων λήφθηκε από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων μετά από την έμμεση παραίνεση των ηγεσιών των μεγαλύτερων συνδικαλιστικών ενώσεων, όπως είναι η CGT που πρόσκειται στο Γαλλικό ΚΚ. Αλλωστε, ορισμένα άλλα συνδικάτα, όπως η CFDT που είναι φίλα προσκείμενη στους σοσιαλιστές, είχε αποσυρθεί από τις κινητοποιήσεις αρκετά 24ωρα νωρίτερα, επικαλούμενη τη μειωμένη υποστήριξη από την κοινή γνώμη.

Γεγονός είναι ότι, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, η γαλλική κοινή γνώμη δεν «είδε με θετικό μάτι» τις κινητοποιήσεις όσων υπάγονται στο ειδικό συνταξιοδοτικό καθεστώς. Αντίθετα, τα ποσοστά «συμπάθειας προς τους απεργούς» εκτοξεύτηκαν την περασμένη Τρίτη όταν στους δρόμους κατέβηκαν και όλοι οι κλάδοι του Δημοσίου, διαμαρτυρόμενοι για τα κυβερνητικά σχέδια περικοπής θέσεων, αναδιάρθρωσης του μισθολογικού καθεστώτος και αλλαγής του τρόπου λειτουργίας του Δημοσίου.

Οπως επισήμαινε ο γαλλικός Τύπος, τα συνδικάτα των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν κατάφεραν να «πείσουν» για το δίκαιο της οργής τους.

Παρά το ότι πολιτικές δυνάμεις που δήλωναν υποστηρικτές των κινητοποιήσεων, όπως π.χ. το Γαλλικό ΚΚ, τάχθηκαν επανειλημμένως υπέρ των «ενωτικών αγώνων», τονίζοντας ότι στόχος δεν είναι «οι προνομιούχοι εργαζόμενοι όπως προπαγανδίζει ο Σαρκοζί, αλλά η διάλυση όλου του γαλλικού κράτους Πρόνοιας», στην πράξη χωρίς ταξικό προσανατολισμό, η θέση αυτή δεν μπορεί να οδηγήσει σε αποτελέσματα υπέρ των εργαζομένων. Και σε αυτόν τον τομέα, η πρωτοπορία που πρέπει να είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι φανερό ότι υστερεί. Και αυτό δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, όταν το Γαλλικό ΚΚ εδώ και πολλά χρόνια έχει επιλέξει το δρόμο του συμβιβασμού σε πολλούς τομείς. Ενδεικτικά να αναφέρουμε τις κυβερνητικές συνεργασίες με τους σοσιαλιστές, την εγκατάλειψη των οργανώσεων ειδικά στις εργατογειτονιές και τα γκέτο, τη στάση απέναντι στην ΕΕ, με τις αυταπάτες για μια «κοινωνική ΕΕ» κλπ.

Με δεδομένη δε τη μορφή του συνδικαλιστικού κινήματος στη Γαλλία, την ύπαρξη διαφορετικών συνδικαλιστικών τμημάτων ανά κλάδο και ανά περιοχή (π.χ. CGT σιδηροδρομικών της περιοχής Αρζεντέιγ, CGT των σιδηροδρομικών της περιοχής Ιλ ντε Φρανς, CGT των υπαλλήλων στα υπουργεία, των εκπαιδευτικών κ.ό.κ.) η οργάνωση ουσιαστικών αγώνων γίνεται πιο περίπλοκη. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι η CGT, παραδείγματος χάριν, θα συντόνιζε τη δράση της. Αν και η θέση αυτή διατυπώθηκε γενικώς, η πορεία των, μέχρι στιγμής, κινητοποιήσεων έδειξε ότι δεν έγινε κανένας συντονισμός και καμία σοβαρή προσπάθεια να αναδειχτεί ότι τα λεγόμενα «ειδικά αιτήματα» του κάθε κλάδου συνδέονται και πρέπει να συγκροτούν ένα συνεκτικό πλαίσιο αντίστασης, στη γενική επίθεση κατά των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων όλων των εργαζομένων, που εκπορεύεται από το κεφάλαιο στο πλαίσιο της Συνθήκης της Λισαβόνας.

Κατά συνέπεια, η τακτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών να προχωρήσουν σε απεργία, αφήνοντας και ανοιχτό παράθυρο διαλόγου (θέση που είχε διατυπώσει και το Γαλλικό ΚΚ) αποδείχτηκε, αρνητική ως προς την πορεία των εργατικών κινητοποιήσεων. Γιατί είναι καθαρό ότι ο «διάλογος» δε γίνεται παρά μόνο για την περικοπή δικαιωμάτων. Βέβαια, και σήμερα, αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο για νέο απεργιακό γύρο «ανάλογα με την εξέλιξη του διαλόγου» και τουλάχιστον φραστικά διατυπώνεται η ανάγκη «καλύτερου συντονισμού».

Πάντως, δεδομένο είναι ότι οι εξελίξεις αυτές έδωσαν στον Νικολά Σαρκοζί το περιθώριο να μιλά για «νίκη» στη μάχη του με «τις πεπαλαιωμένες αντιλήψεις» και για εμπιστοσύνη «από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών». Μάλιστα, τα φιλο-σαρκοζικά ΜΜΕ «πανηγύριζαν» ότι η «αμετακίνητη» στάση του άνοιξε το δρόμο στον τερματισμό «της κακής συνήθειας των απεργιών ακόμη και για μικρά ζητήματα», κατά το παράδειγμα της Θάτσερ στη Βρετανία. Μένει να αποδειχτεί αν η κυβερνητική θριαμβολογική προπαγάνδα θα γίνει και πραγματικότητα.

Μάλιστα το υπουργείο Δικαιοσύνης υποστηρίζει πως οι σχετικές τροπολογίες γίνονται στη βάση των κατευθύνσεων της ΕΕ για ποινική τιμωρία όσων τοποθετούνται ανοιχτά υπέρ του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και υποστηρίζουν «εγκλήματα, που έχουν χαρακτηριστεί ως γενοκτονία». Οι αρχές της Λετονίας, με βάση τη σχετική κατεύθυνση στους κόλπους της ΕΕ, ετοιμάζονται να αναθεωρήσουν έτσι τη νομοθεσία τους, ώστε να τιμωρούνται και όσοι στηρίζουν τη σοβιετική εξουσία, καθώς και όσοι θεωρούν πως η Λετονία εθελοντικά εντάχθηκε στη σύνθεση της ΕΣΣΔ και δεν υπήρξε «κατοχή» της, όπως υποστηρίζουν οι αντικομμουνιστικές δυνάμεις που αναρριχήθηκαν στην εξουσία μετά το 1991. Η ποινή φυλάκισης που θα προβλέπεται για όσους αρνούνται δημόσια τη «σοβιετική κατοχή» θα είναι τα 5 χρόνια φυλάκισης.

Σύμφωνα με τη λετονική εφημερίδα «Βέστι», εάν περάσουν οι συγκεκριμένες τροπολογίες, το 60% των κατοίκων της χώρας, που, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, υποστηρίζουν πως για τους εργαζόμενους «επί σοβιετικής εξουσίας υπήρχε καλύτερη κατάσταση και πολλές κοινωνικές εγγυήσεις», κινδυνεύουν να βρεθούν κατηγορούμενοι.

Να σημειωθεί πως στις αρχές του 2007 το Σέιμ είχε απορρίψει ανάλογο νομοθετικό έκτρωμα, που είχε καταθέσει το ακροδεξιό κόμμα «Πατρίδα κι Ελευθερία».

Σε δηλώσεις του στα ΜΜΕ της χώρας, ο Αλεξάντρ Γκόλουμποφ, αντιπρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λετονίας και βουλευτής του Σέιμ, κατήγγειλε τη νέα προσπάθεια του υπουργείου Δικαιοσύνης να επαναφέρει με άλλον τρόπο την καταδίκη όσων υποστηρίζουν τη σοβιετική εξουσία. «Περίμενα πως οι εθνικιστές δε θα ηρεμήσουν και κάτι θα σκεφτούν για να τιμωρήσουν όσους έχουν διαφορετική αντίληψη για την Ιστορία. Οχι τυχαία έρχονται αυτές οι τροπολογίες από το υπουργείο στο οποίο ηγείται στέλεχος του κόμματος "Πατρίδα κι Ελευθερία", προσπαθώντας να συνδέσει τη λέξη "κατοχή" με αυτήν της ^"γενοκτονίας"», δήλωσε ο Αλ. Γκόλουμποφ, που να σημειωθεί ότι αρκετές φορές και από το βήμα του Σέιμ έχει υπερασπιστεί την ΕΣΣΔ κι έχει καταρρίψει τους ισχυρισμούς περί «σοβιετικής κατοχής».

Η προσπάθεια των αντικομμουνιστικών δυνάμεων στις χώρες της Βαλτικής, πέρα από την ηρωοποίηση των ντόπιων «λεγεώνων των Ες-Ες», γίνεται πλέον όλο και πιο επιθετική, προσπαθώντας τώρα όχι μόνον να σβήσουν κάθε θετική ανάμνηση από τα σοβιετικά χρόνια, αλλά ακόμα και να ποινικοποιήσουν τη διαφορετική αποτίμηση της Ιστορίας. Αυτή είναι η «δημοκρατία» που οικοδομείται στη Βαλτική, με τις «πλάτες» της ΕΕ.