Με αφορμή τη συμπλήρωση 10 ετών απ' την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας απ' τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, αναζωπυρώνεται μια συζήτηση για τα συμπεράσματα αυτής της περιόδου. Πρόκειται ασφαλώς για μια συζήτηση που είναι ενταγμένη στη σημερινή πολιτική αντιπαράθεση και τις διεργασίες για την αναπαλαίωση του πολιτικού συστήματος.

Η ΝΔ αναδεικνύει «τους μεγάλους κινδύνους που προκαλούν οι δυνάμεις του λαϊκισμού», προσπαθώντας να υπερασπιστεί τη δική της «σοβαρή» και «νοικοκυρεμένη» αντιλαϊκή πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ κινείται μεν στο ίδιο μήκος κύματος, όμως ταυτόχρονα «κλείνει το μάτι» και σε δυνάμεις προερχόμενες απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, ευελπιστώντας σε ένα «αντίστροφο 2012», τότε που η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ τροφοδότησε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει φυσικά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ή δυνάμεις που αποσπάστηκαν από αυτόν, οι οποίες υπερασπίζονται την κυβερνητική θητεία της περιόδου 2015 - 2019, επικεντρώνοντας στην «έλλειψη εμπειρίας» ή στον «εχθρικό διεθνή περίγυρο», για τα όποια «λάθη» έγιναν κατά τη διάρκειά της.

Μάλιστα θεωρούν αναγκαία την επανάληψη μιας τέτοιας ή παρόμοιας «προοδευτικής» διακυβέρνησης ως «αντίβαρο στην επέλαση της ακροδεξιάς», ξεχνώντας βέβαια ότι ο δεξιός συγκυβερνήτης τους, Π. Καμμένος των ΑΝΕΛ, φιγουράρει αυτήν την περίοδο στις τελετές ορκωμοσίας του Τραμπ, τον οποίο και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας άλλωστε είχε χαρακτηρίσει τότε «διαβολικό, αλλά καλό», αναβαθμίζοντας τις στρατηγικές και κυρίως τις στρατιωτικές σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ.

Βεβαίως, όλοι οι παραπάνω κάνουν πως δεν θυμούνται ότι από κοινού συμφώνησαν και ψήφισαν το κυβερνητικό πρόγραμμα των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που ουσιαστικά ήταν το τρίτο μνημόνιο, στο όνομα της «παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη».

Πέρα όμως από αυτήν τη μικροκομματική υποκρισία, η εμπειρία αυτής της περιόδου προσφέρεται όντως για την άντληση χρήσιμων συμπερασμάτων από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων...

Αποδείχτηκε ότι τα μεγάλα λόγια κυβερνήσεων για κατάργηση αντιλαϊκών επιλογών και νόμων γρήγορα «προσγειώνονται» στις ανάγκες της άρχουσας τάξης και των διεθνών συμμάχων της, αφού μένει στο απυρόβλητο η εξουσία και η οικονομία του κεφαλαίου.

Αποδείχτηκε ότι σε κρίσιμες στιγμές η σοσιαλδημοκρατία - και μάλιστα τότε με τη μορφή της «πρώτη φορά αριστεράς» - μπορεί καλύτερα να βγάλει τη «βρώμικη δουλειά» για λογαριασμό του συστήματος, όταν τα παραδοσιακά αστικά κόμματα δυσκολεύονται στη χειραγώγηση του λαού, δίνοντάς τους παράλληλα τον χρόνο και τα άλλοθι για να επανέλθουν «εξαγνισμένα».

Αποδείχτηκε, επίσης, ότι η άσκηση αντιλαϊκών πολιτικών στο όνομα της «αριστεράς» και της «προόδου» όχι μόνο δεν βάζει φραγμό στην ακροδεξιά, αλλά εκ του αποτελέσματος την τροφοδοτεί, λειτουργώντας ως «λίπασμα» για αντιδραστικές δυνάμεις και ιδέες που εμφανίζονται με τον μανδύα του «αντισυστημικού». Αυτό αποδεικνύει, άλλωστε, η εμπειρία από μια σειρά χώρες.

Αποδείχτηκε, κυρίως, ο επιζήμιος ρόλος αυτών των δυνάμεων για την εργατική - λαϊκή διεκδίκηση, καλλιεργώντας τη λογική του «δεν υπάρχει εναλλακτική» και ρίχνοντας πιο χαμηλά τον πήχη των λαϊκών απαιτήσεων.

Το ΚΚΕ πήγε τότε κόντρα στο ρεύμα των αυταπατών, παρά τις δυσκολίες και το μεγάλο εκλογικό κόστος. Η στάση του είχε τεράστια αξία, όχι μόνο γιατί λειτούργησε ως φραγμός στην απογοήτευση και αποστράτευση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, που σήμερα βλέπουν τον εκφυλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως γιατί φώτισε το ιστορικά επιβεβαιωμένο συμπέρασμα ότι καμία κυβέρνηση διαχείρισης του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος δεν μπορεί να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα.

Αυτή η στάση αποτελεί παρακαταθήκη για το σήμερα και το αύριο, σε έναν κόσμο που φλέγεται, όπου η βαρβαρότητα για τους λαούς συνυπάρχει με τη δυνατότητα αυτοί να βγουν πιο ορμητικά στο προσκήνιο και να πάρουν πραγματικά την εξουσία.

(Αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα «Τα Νέα Σαββατοκύριακο»)