Μάζευε κι ας είν' και ρώγες! Οχι μόνο τις ψήφους του Καμμένου θα δεχτεί αλλά «και την Αλέκα πρωθυπουργό», λέει, «αν το ΚΚΕ δώσει στήριξη σε μια τέτοια κυβέρνηση».

Να λοιπόν τι κυβέρνηση θέλει. Κυβέρνηση με τον Καμμένο. Τόσο προοδευτική και αριστερή. Κυβέρνηση με ένα απόκομμα της ΝΔ, ένα κόμμα του κεφαλαίου, της ΕΕ, των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών με Ρωσία, Κίνα, κ.λπ. Λες και αυτά τα κράτη θα βοηθήσουν την Ελλάδα ανιδιοτελώς και δε θα λεηλατήσουν μεγάλο κομμάτι του πλούτου της σε ενέργεια, μεταφορές, λιμάνια κλπ...

Ο Αλ. Τσίπρας έχει πει πως θέλει «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση με πυρήνα την αριστερά. Με τον Καμμένο συμμαχίες λοιπόν...

Αλλά είναι και πολύ γαλαντόμοι και μοιράζουν από τώρα υπουργεία και πρωθυπουργούς. Ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ στον ύπνο τους καρβέλια ονειρεύονται. Νομίζουν πως θα βάλουν το ΚΚΕ στο χέρι. Το έχουν πει κατ' επανάληψη άλλωστε πως θέλουν την τρίτη θέση και το ΚΚΕ όσο γίνεται πιο κάτω για να το εξαναγκάσουν να συμπράξει στην «κυβέρνησή τους». Αλλά το ΚΚΕ δεν το έβαλαν στο χέρι οι αστοί, θα το βάλουν οι γιαλαντζί τα τσιράκια τους;

Βεβαίως, στη συνέχεια ο Ν. Βούτσης το έκανε ακόμη πιο θεαματικό. Είπε πως θα ζητήσουν ανοχή ή στήριξη από τον Καμμένο σε περίπτωση που πάρουν αυτοδυναμία! Μα αφού θα πάρουν αυτοδυναμία τι το θέλουν το ΚΚΕ στην κυβέρνηση και μοιράζουν πρωθυπουργίες; Κοροϊδεύουν το λαό με αυτοδυναμία και τις μοιρασιές για πρωθυπουργίες κ.λπ.

Να, λοιπόν, που είναι αναξιόπιστοι, καιροσκόποι, αφερέγγυοι για το λαό. Να που η πολιτική τους είναι προδοτική για τις ελπίδες του για καλύτερες μέρες.

Για ποιο λόγο όμως ο Καμμένος με το γνωστό φιλομονοπωλιακό του πρόγραμμα θα στήριζε μια κυβέρνηση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Ισως γιατί, όπως έχει δηλώσει, «υπάρχουν συγκλίσεις στο οικονομικό πρόγραμμα» των δύο κομμάτων. Ισως και συμμεριζόμενος την αγωνία του Αλ. Τσίπρα, που επίσης δήλωσε ότι το «διακύβευμα σήμερα είναι τι θα κάνουμε τελικά με την Ευρωζώνη και με τη θέση μας στη Ευρώπη». Και ίσως γιατί ο Καμμένος γνωρίζει καλά ότι η αστική εξουσία που με αφοσίωση υπηρετεί ο ίδιος πολλά χρόνια δε διατρέχει κανενός είδους κίνδυνο από κυβερνήσεις σαν αυτή που οραματίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Το ομολόγησε και ο Αλ. Τσίπρας: «Εξουσία, ξέρετε, είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από τη διακυβέρνηση. Τη διακυβέρνηση μπορείς να την πάρεις με την ψήφο (...) αλλά την εξουσία δεν την παίρνεις έτσι εύκολα (...) Η δυνατότητα η Αριστερά να βρεθεί στην κυβέρνηση είναι συνυφασμένη με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, του μαζικού κινήματος. Εμείς λοιπόν σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να ζητάμε ψήφο εξουσίας και να μη μας περνάνε για τρελούς, αλλά να μας παίρνουν στα σοβαρά, ακριβώς γιατί δύο χρόνια τώρα είχαμε το λαό στους δρόμους»...

Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Ποιος τα λέει αυτά; Ο επικεφαλής ενός σχήματος που καθησυχάζει το λαό με αυταπάτες ότι τα μονοπώλια μπορεί να χαλιναγωγηθούν από μια κυβέρνηση με σθένος και ικανότητες που δε διέθεταν οι προηγούμενες. Που εκθειάζει κεντροαριστερές κυβερνήσεις μέχρι και τον σοσιαλδημοκράτη Γάλλο Ολάντ. Ο επικεφαλής ενός σχήματος που ανοιχτά έχει εκφράσει την έχθρα του στους ταξικούς αγώνες. Αλλοτε χαρακτηρίζοντάς τους «εξαλλοσύνες», άλλοτε εκφράζοντας ανησυχία για την αναταραχή στους τόπους δουλειάς και πάντα ομνύοντας στην «κοινωνική συνοχή», δηλαδή την υποταγή της εργατικής τάξης στους εκμεταλλευτές της. Που τα κάνει πλακάκια στα συνδικάτα με τις παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, συμβάλλοντας στη διατήρηση των συσχετισμών που κατά τ' άλλα υποτίθεται ότι θέλει να ανατρέψει. Που αναγορεύει σε κίνημα τους «αγανακτισμένους» στις πλατείες, οι οποίοι είχαν σύνθημα «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα», που βάφτισε εξέγερση «την κουκούλα το Δεκέμβρη του 2008», ό,τι δηλαδή αφήνει στο απυρόβλητο την αστική εξουσία, αν δε ρίχνει νερό στο μύλο της.

Και ενώ τα κάνει όλα αυτά είχε το θράσος να συμπληρώσει στα παραπάνω: «Αυτό είναι που με στεναχωρεί, ότι η πολιτική που ακολουθεί η ηγεσία του ΚΚΕ οδηγεί το λαό στην κατάθλιψη και τον καναπέ»! Στην κατάθλιψη οδήγησαν τους λαούς οι ομοϊδεάτες του στη Γαλλία και στην Ιταλία, αφού τους παραμύθιασαν, όπως κάνει τώρα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα φέρουν τα πάνω κάτω και έφεραν το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο, παροπλίζοντας το κίνημα και σκορπώντας απογοήτευση.

Το ΚΚΕ δε συμμετέχει σε καμία κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 6ης Μάη. Οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να προβληματιστούν από αυτή τη στάση και να σκεφτούν: Γιατί το ΚΚΕ έχει αυτή τη θέση; Γιατί την άλλη μέρα οποιαδήποτε κυβέρνηση σχηματιστεί, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, θα είναι στις θέσεις τους. Η Ελλάδα θα είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ τον Ιούνη θα έρθουν και νέα μέτρα. Τι σημαίνει αυτό; Οτι έτσι κι αλλιώς την εξουσία θα την έχουν οι καπιταλιστές. Και πως όποια κυβέρνηση προκύψει, όποιο δήθεν φιλολαϊκό μέτρο πάρει, θα σκοντάψει ακριβώς σ' αυτή την εξουσία.

Μήπως κάποιο από τα κόμματα που καλούν σε συνεργασία έχουν πει ότι τα μονοπώλια χάσουν την εξουσία που έχουν; Ούτε κουβέντα. Καλούν το ΚΚΕ να μπει σε μια κυβέρνηση στην οποία το ΚΚΕ θα έχει θέση και θα παλεύει για αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, μονομερή διαγραφή του χρέους, Λαϊκή Εξουσία και το άλλο κόμμα λέει ότι δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι δυνατόν να υπάρξει συνεργασία όταν υπάρχουν τόσο διαμετρικά αντίθετες θέσεις σε ζητήματα στρατηγικής; Είναι ποτέ δυνατόν μια τέτοια κυβέρνηση να δώσει προοπτική στο λαό όταν το ένα κόμμα λέει ανάπτυξη χωρίς καπιταλιστές με όλη την εργατική λαϊκή εξουσία και η άλλη θέλει ανάπτυξη με διαπραγμάτευση από την οποία θα ωφεληθούν οι καπιταλιστές αφού αυτοί θα έχουν την ιδιοκτησία των εργοστασίων, των ναυπηγείων, των βαποριών;

Ποιος έχει να χάσει από μια τέτοια κυβέρνηση; Ο ίδιος ο λαός. Γιατί στην πραγματικότητα, δε ζητούν συνεργασία με το ΚΚΕ, όπως λένε, ζητούν το ΚΚΕ να αναγκαστεί να αλλάξει τη θέση του. Ο Αλ. Τσίπρας μάλιστα το λέει ανοιχτά. Δώστε μας ψήφο για να εξαναγκάσουμε το ΚΚΕ να συνεργαστεί σε κυβέρνηση μαζί μας. Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται. 'Η μεγάλη ιδέα έχουν για τον εαυτό τους ότι «μπορούν να βάλουν το ΚΚΕ στο χέρι. Λένε επίσης το επιχείρημα «τώρα καίγεται το σπίτι μας, τις διαφορές μας θα κοιτάξουμε;». Τα σπίτια της εργατικής τάξης καίγονται ακριβώς από αυτές τις επικίνδυνες για το λαό λογικές. Αυτό έχει αποδείξει η εμπειρία τέτοιων συνεργασιών αριστερών και κεντροαριστερών δυνάμεων στη Γαλλία και την Ιταλία. Μια τέτοια εξέλιξη θα σημαίνει ότι το εργατικό κίνημα δε θα έχει πρωτοπορία, θα δεχθεί μεγάλο πλήγμα. Θα αγωνίζεται ο λαός και εναντίον μιας κυβέρνησης που θα είναι το ΚΚΕ, αλλά ίσως, το πιο πιθανό, τα πρώτα χρόνια να κρατήσει στάση αναμονής. Επειδή έχει εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ θα περιμένει. Και όταν συνειδητοποιήσει το λάθος, θα πρέπει να ξεκινήσει τις κινητοποιήσεις από την αρχή. Θα έχει κάνει πολλά βήματα προς τα πίσω. Και βεβαίως θα έχει απογοητευτεί, θα χάσει την εμπιστοσύνη του στο ΚΚΕ.

Ο λαός αυτό που πρέπει να δοκιμάσει είναι να χειραφετηθεί από αυτές τις αντιλήψεις, να πεισθεί ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης και να πεισθεί να ενισχύσει αποφασιστικά το ΚΚΕ, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί σε όλα μαζί μας. Να πεισθεί, να αντεπιτεθεί, να παρεμποδίσει τα νέα μέτρα. Και αν δεν έχει πεισθεί ακόμα να αναζητήσει τη ριζική εναλλακτική λύση, γιατί δεν μπορεί να την αναζητήσει έξω από την ταξική πάλη και χωρίς την κοινή δράση και χέρι χέρι με τους κομμουνιστές. Ολα τα άλλα είναι επικίνδυνα.