Η λαϊκή οικογένεια μετρά καθημερινά γεγονότα που μαρτυρούν την ανάγκη να παλέψει για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία

H άτυχη γυναίκα κατέληξε στις 6.30 το πρωί του Μ. Σαββάτου, στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας του νοσοκομείου, έπειτα από μία πολύωρη και δύσκολη χειρουργική επέμβαση, η οποία άρχισε στις 12 τα μεσάνυχτα και ολοκληρώθηκε στις 6 το πρωί.

Η 32χρονη έγκυος στο τρίτο παιδί και μετά από δύο γέννες με καισαρική τομή, μεταφέρθηκε αρχικά στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαΐδας, στο οποίο όμως δεν υπήρχε παιδίατρος, καθώς 15 μέρες εφημερεύει στα παιδιατρικά το Μαμάτσειο και άλλες 15 το Μποδοσάκειο. Αμέσως μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Κοζάνης, όπου και εισήλθε στο χειρουργείο. Μετά την επέμβαση, το μωρό, 32 μόλις εβδομάδων, αν και πρόωρο διαπιστώθηκε πως έχαιρε άκρας υγείας. Η γυναίκα όμως συνέχισε να αιμορραγεί, λόγω ρήξης μήτρας, και τελικά εξέπνευσε.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στο Νοσοκομείο Κοζάνης δε λειτουργεί η άρτια εξοπλισμένη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, αν και καινούρια, εξαιτίας έλλειψης γιατρών. Επίσης, το ερώτημα παραμένει για το κατά πόσο θα ήταν διαφορετική η εξέλιξη εάν στο Μποδοσάκειο υπήρχε παιδίατρος και δε χάνονταν 20 - 25 πολύτιμα λεπτά μέχρι τη διακομιδή της άτυχης γυναίκας στην Κοζάνη.

Σε ανακοίνωσή της η ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ τονίζει σχετικά:

«Ο θάνατος 32χρονης ετοιμόγεννης γυναίκας από την περιοχή μας, παραμονές του Πάσχα, έφερε με τραγικό τρόπο στην επιφάνεια τις τεράστιες ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς και σε μηχανολογικό εξοπλισμό, που υπάρχουν στα νοσοκομεία και στις άλλες μονάδες Υγείας της περιοχής μας, τις δραματικές συνέπειες της πολιτικής εμπορευματοποίησης της Υγείας που ακολουθεί η κυβέρνηση, με τη στήριξη και των άλλων κομμάτων του "ευρωμονόδρομου".

Η άτυχη γυναίκα - έγκυος 32 εβδομάδων στο τρίτο παιδί - μεταφέρθηκε από το σύζυγό της το βράδυ της Μ. Παρασκευής στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαΐδας με αιμορραγία και σπασμούς. Ωστόσο, επειδή δεν εφημέρευε, μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Κοζάνης, όπου μπήκε στο χειρουργείο και ξεκίνησε ο τοκετός. Στο Νοσοκομείο Κοζάνης δε λειτουργεί η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Ετσι, η άτυχη γυναίκα, ύστερα από λίγες ώρες, κατέληξε. Πιθανολογείται ότι το διάστημα καθυστέρησης, λόγω μεταφοράς, αφού οι εφημερίες είναι εκ περιτροπής και δε λειτουργεί η ΜΕΘ στο Νοσοκομείο Κοζάνης, στάθηκε ολέθριο.

Κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ενωση, τρόικα όχι μόνο δεν έχουν στόχο να βελτιώσουν την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της Υγείας, αλλά - στα πλαίσια της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής και της βάρβαρης επίθεσης σε βάρος των δικαιωμάτων του λαού - ετοιμάζονται για νέες περικοπές, συγχωνεύσεις και κλείσιμο νοσοκομείων, κλινικών, τμημάτων των νοσοκομείων και άλλων μονάδων Υγείας. Για νέα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση του δημόσιου συστήματος Υγείας και εξασφάλιση κερδών για τους επιχειρηματίες της Υγείας.

Ευθύνη έχουν και οι φορείς και πολιτικοί εκπρόσωποι κομμάτων στην περιοχή (βουλευτές, δήμαρχοι, Εργατικά Κέντρα) που όλο το προηγούμενο διάστημα στήριζαν ενεργητικά την πολιτική της εμπορευματοποίησης της Υγείας, που έφερε αυτά τα αποτελέσματα. Οι ίδιοι σήμερα αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση από τις τεράστιες ελλείψεις που υπάρχουν και τον πυρήνα της πολιτικής που είναι η εμπορευματοποίηση της Υγείας, οξύνοντας την αντιπαράθεση με τοπικιστικά αιτήματα για νέα νοσοκομεία, καλώντας το λαό να συσπειρωθεί σε αυτή τη βάση και όχι στην ουσία του προβλήματος.

Το ΚΚΕ καλεί τους εργατοϋπάλληλους, τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τις εργαζόμενες γυναίκες, τη νεολαία, όλο το λαό, να βγάλουν συμπεράσματα για τις αιτίες και τις ευθύνες αυτών που προώθησαν αυτή την πολιτική και να παλέψουν για να μην κλείσει κανένα νοσοκομείο ή μονάδα Υγείας. Να παλέψουν για ενιαίο, καθολικό, αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν και σύγχρονο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας και Επείγουσας Ιατρικής, πανελλαδικά ανεπτυγμένο σε όλες τις βαθμίδες του, σύγχρονα εξοπλισμένο, με έμφαση στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (πρόληψη).

Για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στο χώρο της Υγείας. Για χρηματοδότησή του αποκλειστικά από το κράτος. Για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων γιατρών και νοσηλευτών, χωρίς όρους και προϋποθέσεις και για νέες μαζικές προσλήψεις ιατρικού, νοσηλευτικού, διοικητικού, τεχνικού και βοηθητικού προσωπικού με σχέση μόνιμης, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, ώστε να λειτουργούν με επάρκεια όλες οι μονάδες Υγείας.

Η λύση αυτή είναι η μόνη συμφέρουσα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα και προϋποθέτει μια άλλη εξουσία, τη Λαϊκή Εξουσία, που στο κέντρο της θα έχει την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου. Στόχο θα έχει ο πλούτος που παράγεται από τους εργαζόμενους να καλύψει πλήρως και δωρεάν τις ανάγκες σε υπηρεσίες Υγείας, για την πρόληψη, θεραπεία και αποκατάσταση όλου του πληθυσμού και να παρέχεται σε όλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις».

Είναι γεγονός ότι διάφορα αστικά επιτελεία ασκούν κριτική στην κυβέρνηση για αδυναμία εφαρμογής πολιτικής ξεπεράσματος της κρίσης και ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας, αφού με τα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα μειώνει το εισόδημα της εργατικής λαϊκής οικογένειας, άρα και τη δυνατότητα ανόδου της αγοραστικής δύναμης, της ζήτησης, που θα ωθούσε στην αύξηση της παραγωγής. Αυτή είναι η μισή αλήθεια στο ζήτημα αντιμετώπισης της κρίσης σε όφελος του καπιταλισμού και πάντως δεν είναι φιλολαϊκή διέξοδος, πολύ περισσότερο δεν εξαλείφει μιας διά παντός τις οικονομικές κρίσεις. Η άποψη που λέει ότι αιτία της κρίσης είναι η μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων (Σισμόντι, Κάουτσκι, Κεϋνσιανοί, σύγχρονοι οπορτουνιστές), επομένως αν αυξηθεί η αγοραστική δύναμη θα ξεπεραστούν οι κρίσεις, είναι λαθεμένη. Και αυτό γιατί οι καπιταλιστές, προκειμένου να αυξήσουν την παραγωγή τους, αλλάζουν την οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, δηλαδή τη σχέση μεταξύ σταθερού κεφαλαίου (μέσα παραγωγής), με το μεταβλητό κεφάλαιο (πληρωμή εργατικής δύναμης), εισάγοντας νέες τεχνικές που αυξάνουν την παραγωγικότητα της εργασίας. Επομένως αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης, αποκομίζοντας μεγαλύτερη υπεραξία, άρα και κέρδη, άρα αυξάνουν το κεφάλαιό τους. Και μπορεί να το κάνουν ακόμη και αν έχουν σταθερό σε αξία το μεταβλητό κεφάλαιο, αυξάνοντας το σταθερό. Δηλαδή με τους ίδιους εργάτες και τα ίδια μεροκάματα να κινούν περισσότερα μέσα παραγωγής. Δηλαδή να μη μειώνεται η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Επομένως δεν εξηγεί μόνο η μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων την κρίση.

Η παραγωγή στον καπιταλισμό είναι κοινωνική. Διαρθρωμένη σε χιλιάδες ξεχωριστές επιχειρήσεις και ομίλους, ιδιοκτησίας διαφορετικών καπιταλιστών, που αποτελούν τους κρίκους της κοινωνικής παραγωγής. Και παράγουν διαφορετικά εμπορεύματα σε συνδυασμό με το ότι δεν παράγουν οι ίδιες ολόκληρο το τελικό προϊόν που το πουλάνε στην αγορά ως εμπόρευμα. Αλλες επιχειρήσεις παράγουν πρώτες ύλες, άλλες ενέργεια, άλλες εξαρτήματα ενός τελικού προϊόντος. Βρίσκονται σε στενή και αμοιβαία σχέση μεταξύ τους, το ίδιο και διαφορετικοί κλάδοι. Οι ξεχωριστοί καπιταλιστές ή ομάδες καπιταλιστών παράγουν με κίνητρο και σκοπό το κέρδος. Γι' αυτό και επενδύουν τα κεφάλαιά τους σε τομείς και κλάδους που μπορούν να τους φέρουν εύκολο και γρήγορο κέρδος. Που σημαίνει επίσης ότι οι καπιταλιστές μιας χώρας δεν παράγουν πάντα σε κλάδους όπου υπάρχουν λαϊκές ανάγκες ή δυνατότητες ανάπτυξής τους με την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της συγκεκριμένης χώρας, αλλά σε κλάδους που μπορούν να αποκομίσουν εύκολα και μεγάλα κέρδη. Ετσι αναπτύσσουν κάποιους κλάδους της παραγωγής σε βάρος άλλων και στην πορεία βεβαίως μπορούν και να αλλάζουν τους κλάδους στους οποίους επενδύουν. Δηλαδή αν ένας τομέας ή κλάδος φέρνει γρήγορα και μεγάλα κέρδη οι καπιταλιστές μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους από έναν κλάδο με λιγότερα κέρδη σε κλάδους με μεγαλύτερα κέρδη. Για παράδειγμα, ο όμιλος Λαναρά συρρικνώνοντας την παραγωγή κλωστοϋφαντουργικών εμπορευμάτων, εκτός από τη μεταφορά κάποιων δραστηριοτήτων στην Κλωστοϋφαντουργία σε χώρες των Βαλκανίων με μισθούς πείνας, επένδυσε στον τομέα των Τηλεπικοινωνιών. Το ίδιο γίνεται και με την εισαγωγή εμπορευμάτων που θα μπορούσαν να παραχθούν σε μια χώρα, αφού εισάγονται από άλλες χώρες με φτηνότερες τιμές, λόγω πάμφθηνων μισθών, και δίνουν μεγαλύτερα κέρδη.

Αυτή η τάση, να αλλάζουν κλάδους δραστηριοποίησης, εξηγεί γιατί στην Ελλάδα παραδοσιακοί κλάδοι οικονομίας, με δυνατότητες καθετοποιημένης παραγωγής, φθίνουν ή κλείνουν και αναπτύσσονται άλλοι. Για παράδειγμα, ο κλάδος της Κλωστοϋφαντουργίας. Που και πρώτη ύλη υπήρχε άφθονη (βαμβάκι) και τεχνογνωσία. Σήμερα ο κλάδος φθίνει, οι δε ιδιοκτήτες του επενδύουν αλλού τα κεφάλαιά τους. 'Η ο κλάδος του Μετάλλου, όπου π.χ. στις 10ετίες '60-'70 στο Βόλο υπήρχε εργοστάσιο παραγωγής μηχανών θαλάσσης,(ΜΑΛΚΟΤΣΗΣ). Σήμερα δεν υπάρχει... 'Η υπήρχε ανεπτυγμένη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία. Τώρα φθίνει. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον κλάδο του Δέρματος - Ιματισμού, για τη μεταποιητική βιομηχανία αγροτικών προϊόντων κλπ. Το ίδιο συμβαίνει και στην παραγωγή κάθε τελικού προϊόντος στο οποίο συμμετέχουν διαφορετικές επιχειρήσεις. Απαιτείται συγκεκριμένη ποσότητα πρώτης ύλης, ενέργειας, άλλων ενδιάμεσων προϊόντων που συναποτελούν το τελικό προϊόν, αλλά οι ξεχωριστοί καπιταλιστές παράγοντας τα ξεχωριστά του μέρη δεν το γνωρίζουν και παράγουν ποσότητες που περισσεύουν, άρα κάποιες δεν πουλιούνται στην αγορά. Ολα τα παραπάνω εξηγούν την αναρχία και τις δυσαναλογίες στην παραγωγή.

Αυτό, μόνο μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία μπορεί να το εξαλείψει. Προϋποθέτει ότι η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική και όχι ατομική για το κέρδος, δηλαδή θα υπάρχει παραγωγή σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας. Θα παράγει όχι άναρχα, αλλά σχεδιασμένα με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, θα αναπτύσσονται όλοι οι κλάδοι και οι τομείς αναλογικά, με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας. Στο σοσιαλισμό δηλαδή θα αναπτύσσονται όλοι οι κλάδοι, αφού όλοι είναι αναγκαίοι, με βάση τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Επομένως εξαλείφεται και η δυσαναλογία και η αναρχία στην παραγωγή, άρα και η κρίση.