Associated Press

Τελικά δεν ήταν και τόσο... αντίπαλοι οι «Σοσιαλιστές» και ο Τάντιτς. Αλλωστε είχαν καλούς συμβουλάτορες, τον Αμερικανό και τον Βρετανό πρέσβη...

Μάλλον ελάχιστοι και ανάμεσα σ' αυτούς οι καλά πληροφορημένοι αρθρογράφοι της (ελβετικής ιδιοκτησίας) εφημερίδας «Μπλιτς» του Βελιγραδίου. Οι οποίοι πριν τρεις βδομάδες προέβλεπαν ως σίγουρη τη συγκατοίκηση «Δημοκρατικού Κόμματος» και «Σοσιαλιστών», ενώ τότε υποτίθεται πως έβαιναν καλώς οι διαπραγματεύσεις των τελευταίων με τους υποτίθεται «ιδεολογικούς γείτονές τους», δηλαδή τους «Ριζοσπάστες» του Βόισλαβ Σέσελι και το «Δημοκρατικό Κόμμα Σερβίας» του απερχόμενου πρωθυπουργού Βόισλαβ Κοστούνιτσα...

Ομως πώς φθάσαμε στη συγκρότηση κυβέρνησης ανάμεσα στο φιλοευρωπαϊκό μπλοκ κομμάτων του Μπόρις Τάντιτς και στους «Σοσιαλιστές» του Ιβιτσα Ντάσιτς; Κάποιοι είπαν πως μ' αυτόν τον άτσαλο τρόπο ο σημερινός ηγέτης των «Σοσιαλιστών» επιχείρησε να απογαλακτιστεί ή ακόμη και να απαλλαγεί από τη σκιά του προκατόχου του, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Αλλοι πως έβαλε το χέρι του στο βάζο με το «μέλι» της εξουσίας συντρώγοντας με Σέρβους εκατομμυριούχους και ακούγοντας, σε μυστικά δείπνα, τις «συμβουλές πολιτικής καριέρας» από τους πρέσβεις των ΗΠΑ (Κάμερον Μάντερ) και Βρετανίας (Στίβεν Ουόρντγορθ). Οι δύο τελευταίοι αναγκάστηκαν να παραδεχτούν τις κρυφές συναντήσεις τους με τον ηγέτη των «Σοσιαλιστών» δηλώνοντας υποκριτικά ότι με κανέναν τρόπο δεν παρενέβησαν στις εσωτερικές υποθέσεις της Σερβίας... Ωστόσο, είναι μάλλον κοινό μυστικό πως Αμερικανοί, Βρετανοί και Ευρωενωσιακοί αξιωματούχοι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου να εξασφαλίσουν «μία φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση συνασπισμού» στο Βελιγράδι.

Κάπως έτσι, σήμερα, ο σερβικός λαός θα μπορεί να «κοιμάται ήσυχος». Διότι, τώρα, με φιλοδυτικό πρωθυπουργό, που δε θα έχει «ενοχλητικές» αναστολές για την πλήρη μετατροπή του Κοσσυφοπεδίου σε «ΝΑΤΟιστάν», οι Σέρβοι θα έχουν εξασφαλισμένο το «ευρωπαϊκό τους μέλλον»: Ποιο; Ισως μία ψευτοβροχή «εκατομμυρίων ευρώ» στην αρχή και έπειτα ένα κατοπινό ατελείωτο σφίξιμο του ζωναριού, λόγω ευρω-λιτότητας με όραμα την ένταξη στη ζώνη του ευρώ και άλλα τέτοια καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά προσχήματα...

Ιστορική φωτογραφία του Σεπτέμβρη του 1973, λίγο πριν βομβαρδιστεί το προεδρικό μέγαρο και δολοφονηθεί ο Σαλβαδόρ Αλιέντε

Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε, γεννημένος στις 26 Ιούνη του 1908, γιατρός στο επάγγελμα, στρατεύτηκε από πολύ νέος στην πολιτική με το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Χιλής, ωστόσο υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της συνεργασίας με τους κομμουνιστές. Και έτσι η ευρύτερη συνεργασία κομμουνιστών, σοσιαλιστών και άλλων προοδευτικών δυνάμεων οδήγησε στη συγκρότηση της «Λαϊκής Ενότητας», της οποίας ηγήθηκε και κέρδισε τις εκλογές στις 4 Σεπτέμβρη του 1970, συγκεντρώνοντας το 36,2% των ψήφων. Στις 24 Οκτώβρη του ίδιου χρόνου το Κοινοβούλιο (με βάση τη νομοθεσία) τον εξέλεξε Πρόεδρο. Στο προεκλογικό του πρόγραμμα, ο Αλιέντε υποσχέθηκε μια «αντιιμπεριαλιστική, αντιολιγαρχική κυβέρνηση», η οποία θα αντικαθιστούσε τη Βουλή και τη Γερουσία με μια «Λαϊκή Εθνοσυνέλευση». Δεσμεύτηκε να προχωρήσει, και σε ένα βαθμό το κατάφερε, σε μεγάλης κλίμακας αγροτικές μεταρρυθμίσεις, ενώ παράλληλα εξήγγειλε την εθνικοποίηση όλων των ξένων επιχειρήσεων και τραπεζών και προχώρησε στην εθνικοποίηση των ορυχείων χαλκού.

Associated Press

Ο δολοφονημένος Πρόεδρος Αλιέντε, σε πικέτα σε πρόσφατη εκδήλωση στη Χιλή

Από την άλλη, η δημιουργία της Εργατικής Πολιτοφυλακής είχε ξεκινήσει με απόφαση της Συνομοσπονδίας Εργατών και με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού και του Σοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά προχωρούσε με απελπιστικά αργούς ρυθμούς. Με τov τρόπο αυτό, η επικράτηση του αιματηρού πραξικοπήματος έγινε αναπόφευκτη. Η υπερτίμηση του κοινοβουλευτικού δρόμου και η μη οργάνωση και ο εξοπλισμός του λαού, πρώτα και κύρια της εργατικής τάξης, απέβησαν μοιραία για τη φιλολαϊκή διαδικασία που είχε ξεκινήσει στη Χιλή. Το κίνημα στη συνέχεια δέχτηκε βαρύ πλήγμα, με διώξεις και κατατρεγμούς, βασανιστήρια και εξαφανίσεις, ενώ το στίγμα της δικτατορίας του Πινοτσέτ εξακολουθεί να επηρεάζει και σήμερα.