ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 3 Νοέμβρη 2009
Σελ. /32

Παπαγεωργίου Βασίλης

Κοινά σημεία, είπαν οι TV, βρήκαν ο Γιώργος (ΠΑΣΟΚ) και ο Γ. Μπράουν (ΠΑΣΟΚ Βρετανίας)...

****

Ιδιαίτερα στα ζητήματα αντιμετώπισης της κρίσης και της πράσινης ανάπτυξης...

****

Αλίμονο στους τηλέπαθους, δηλαδή...

****

Μπορούν να ρίξουν μια ματιά στη Βρετανία και να δούνε τι τους περιμένει...

****

Υπάρχει και η αγωνία τόσο για τον Πρόεδρο της ΕΕ όσο και για τον υπουργό Εξωτερικών της ΕΕ...

****

Παίζουν για Πρόεδρος ο Μπλερ και για υπουργός Εξωτερικών ο Μίλιμπαντ...

****

Γι' αυτό, είπαν στη ΝΕΤ, αποκτά ιδιαίτερη σημασία η συνάντηση του Γιώργου (ΠΑΣΟΚ) με τον Μίλιμπαντ (ΠΑΣΟΚ Βρετανίας)...

****

Δηλαδή, η υπόθεση δεν έχει την παραμικρή σημασία για τον τηλέπαθο, αλλά στις TV συνηθίζουν και τα ενδοϊμπεριαλιστικά προβλήματα να τα παρουσιάζουν σαν προβλήματα των τηλέπαθων...

****

Τους θέλουν σε όλα συνενόχους...

****

Κατ' αρχή συμφωνία από τους τραπεζίτες με το νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά...

****

Φυσικά θα πάρουν λεφτά από εκεί που δεν τα περίμεναν και να 'χουν και παράπονο από πάνω;;;

****

Και το βιολί με τον προϋπολογισμό στον ίδιο ντορό βαράει...

****

Τρομοκρατεί τον τηλέπαθο με το έλλειμμα που δημιούργησαν οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με το κεφάλαιο για να τον βρει έτοιμο (τον τηλέπαθο) να βάλει το χέρι στην τσέπη...


Παπαγεωργίου Βασίλης


ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Απόσταση

«

Είμαι εργαζόμενη, δεν κάνω μαθητεία. Καιρός να πάρει τέλος αυτή η αλητεία» είχε γράψει μια εργαζόμενη σε ένα πλακάτ, στις κινητοποιήσεις για τα προγράμματα stage. Είναι απ' τις φορές που λίγες μόνο λέξεις μπορεί να μεταφέρουν μαζί τους χιλιάδες άλλες, να κουβαλήσουν πάνω τους βιώματα, συναισθήματα, αδιέξοδα και διεκδικήσεις. Σε μια εποχή που τα νοήματα αλλοιώνονται πλήρως, από αυτούς που ασκούν εξουσία, η «υπενθύμιση» της εργαζόμενης στη διαδήλωση είναι απαραίτητη.

Η λέξη εργαζόμενος περικλείει μια σειρά δικαιώματα που ο καθένας μας έχει στο μυαλό του. Παράλληλα, όμως, τα τελευταία χρόνια έχει διαμορφωθεί ένα ολόκληρο πλέγμα συνθηκών, οδηγιών, νόμων και αποφάσεων, ώστε η εργασία να αποκτήσει έναν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα, απ' αυτόν που είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι, κυριολεκτικά, με το αίμα των αγώνων τους. Ετσι, η απόσταση, ανάμεσα σε αυτό που θεωρούμε αυτονόητο και στην πραγματικότητα που ζούμε, μεγαλώνει όλο και περισσότερο.

Μέσα σε λίγα χρόνια αυτοί που έχουν την εξουσία και εκπροσωπούν άψογα αυτούς που την κατέχουν, κατάφεραν να φαίνεται, σε μεγάλο βαθμό, «φυσιολογικό» να δουλεύεις με την ώρα (ωρομίσθιος), με την εποχή (εποχιακός), ορισμένους μήνες (συμβασιούχος) ή ...κατά το ήμισυ (μερικώς απασχολούμενος), «μαθητευόμενος» (με ένα δείγμα μισθού και χωρίς δικαιώματα) κ.ά. Δεν επέλεξαν οι εργαζόμενοι την αλλαγή του «φυσιολογικού», ούτε τρελάθηκαν για να προτιμούν τις μορφές σύγχρονης δουλείας, απ' τη σταθερή και μόνιμη δουλειά με δικαιώματα! Δεν «αξιοποιούν» κάποιο ...δικαίωμα όταν δεν πληρώνονται, δεν ασφαλίζονται, όταν υπογράφουν μια σύμβαση για λίγους μήνες. Υποχρεώνονται να αποδεχθούν τις συνθήκες του εργασιακού μεσαίωνα για να επιβιώσουν, αφού η «σύγχρονη δημοκρατία» τούς οδηγεί στο «δίλημμα» μεσαίωνας ή ανεργία!

Σύμφωνα με τους εμπνευστές του νέου εργασιακού μεσαίωνα, αυτούς που υποστηρίζουν τις «προκλήσεις της εποχής», που ασπάζονται τις «σύγχρονες αντιλήψεις για την εργασία», τα παραπάνω δεν είναι τίποτα άλλο από «υπερβολές». Θέλουν να μας πείσουν, μάλιστα, ότι έχουμε και την απόλυτη ελευθερία να επιλέξουμε (!) και παρουσιάζουν την αναζήτηση εργασίας σαν μια ...περιπέτεια προτρέποντάς μας να «ζήσουμε το μύθο», να κυνηγήσουμε τις «ευκαιρίες» μήπως και καταφέρουμε να ζήσουμε. Κι άμα σηκώσουμε το κεφάλι και μιλήσουμε για δικαιώματα, μας διαμηνύουν, με κάθε τρόπο, ότι παρεκκλίνουμε. Με έμμεσους και άμεσους εκβιασμούς μάς επαναφέρουν στην τάξη, αφού υπάρχει πάντα και το «γνωστό» επιχείρημα: «Εάν δε σ' αρέσει περιμένουν άλλοι χίλιοι στην ουρά»!

Μπορεί η απόσταση μεταξύ των δικών μας αυτονόητων, που προκύπτουν απ' τις καθημερινές ανάγκες της ζωής, να μεγαλώνει, αλλά η μάχη δεν τελείωσε. Μέσα σε λίγα χρόνια γκρέμισαν πολλά, μέσα σε λίγα χρόνια θα διεκδικήσουμε τα πάντα, γιατί στον 21ο αιώνα οι εργαζόμενοι δε δικαιούνται τίποτα λιγότερο απ' τα πάντα. Ναι, αυτή η «αλητεία» που μας θέλει «ευέλικτους» και «αναλώσιμους» και υποταγμένους μπορεί και πρέπει να τελειώσει...


Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ