«Από τη στιγμή που τα μέτρα έχουν ήδη ψηφιστεί, εμείς πώς μπορούμε να τα σταματήσουμε;». «Αν δε δεχθούμε τη μείωση μισθών, θα μας πουν "απολύεσαι". Ποιος αντέχει μια απόλυση σήμερα; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». «Ποια είναι η πρόθεση της εταιρείας; Θα μειώσει τους μισθούς;». Αυτούς τους προβληματισμούς εξέφραζαν εργαζόμενοι σε πρόσφατη γενική συνέλευση μεγάλου εργοστασίου της Αττικής. Εύλογοι προβληματισμοί, μόνο που οι κατακτήσεις, που σήμερα αφαιρούνται, ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιων ταξικών αγώνων. Αυτή η εμπειρία μπορεί και πρέπει να γίνεται δράση των ίδιων των εργαζομένων και σήμερα μπροστά στον τυφώνα των αντεργατικών μέτρων. Μπoρούν να βάλουν εμπόδια, να ματαιώσουν μέτρα. Ας το δούμε.

Τα μέτρα μπορεί να έχουν ψηφιστεί, μπορεί να έχουν γίνει νόμος, όμως, για να μπουν στη ζωή, θα πρέπει να τα εφαρμόσει η εκάστοτε εργοδοσία στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους. Για παράδειγμα, οι εργοδότες πρέπει να εφαρμόσουν τα μέτρα για τη δραστική μείωση μισθών. Στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους, λοιπόν, κρίνεται η μάχη. Αν η εργοδοσία βρει απέναντί της εργαζόμενους ενωμένους και αποφασισμένους, έτοιμους για σκληρούς, ανυποχώρητους και μακροχρόνιους αγώνες, τότε τα μέτρα μπορεί να ακυρωθούν στην πράξη. Μπορεί να μην εφαρμοστούν.

Και εδώ, το παράδειγμα των χαλυβουργών είναι χαρακτηριστικό. Ο Μάνεσης πήγε να εφαρμόσει νόμο του κράτους για εκ περιτροπής εργασία και μείωση μισθών. Ομως, απέναντί του βρήκε αποφασισμένους εργαζόμενους οι οποίοι επί τέσσερις μήνες αντιστέκονται στις προθέσεις της εργοδοσίας. Αγώνας που αποκάλυψε και την τεράστια δύναμη της ταξικής αλληλεγγύης. Με αυτόν τον τρόπο σπάνε στην πράξη και το νόμο της κυβέρνησης. Αλλωστε, οι εργάτες ποτέ δεν κατέκτησαν τίποτε χωρίς αγώνα και θυσίες. Η Κοινωνική Ασφάλιση, το 8ωρο, όλα όσα κατέκτησαν οι εργαζόμενοι τα πέτυχαν κόντρα και ενάντια στους νόμους της εκάστοτε κυβέρνησης. Αν όλοι οι κλάδοι, όλοι οι τόποι δουλειάς γίνουν μια «Χαλυβουργία», τα μέτρα μπορούν να εμποδιστούν, να μην εφαρμοστούν.

Οι εκβιασμοί, που θα αξιοποιεί κάθε φορά η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις που υπηρετούν τα μονοπώλια, θα οξύνονται με έναν και μόνο στόχο: Να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους και - μέσα απ' την τρομοκρατία - να τους αδρανοποιήσουν, να τους φοβίσουν, να τους αναγκάσουν να δεχθούν τα πιο άγρια και σκληρά μέτρα σε βάρος της ζωής τους. Μόνο μια απάντηση υπάρχει σε αυτό: Να ξεφοβηθούν. Τρομοκρατικά διλήμματα όπως «ή δέχεσαι μείωση μισθών ή σε απολύουμε» δεν μπορεί να απαντηθούν από έναν εργαζόμενο μόνο του. Μόνο μέσα απ' τη συλλογική δράση, μέσα απ' την οργάνωση στο συνδικάτο, μέσα απ' την κλαδική οργάνωση, που θα απαντούν συνολικά στον κάθε εργοδότη, στους εργοδότες του κλάδου, οι εργάτες μπορεί να υψώσουν το δικό τους μέτωπο αντίστασης.

Στο τρομοκρατικό δίλημμα η απάντηση είναι πως δε μειώνεται κανένας μισθός, δεν απολύεται κανείς εργαζόμενος. Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματά μας. Οι εργάτες δεν παζαρεύουν τι θα χάσουν. Οπως αυτοί πήραν τα μέτρα τους, έτσι και οι εργαζόμενοι να οργανωθούν στα συνδικάτα τους, να ξεμπερδέψουν με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, να πάρουν την υπόθεση της πάλης στα χέρια τους κόντρα στους καπιταλιστές, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, στην ΕΕ. Και να έχουν καθαρό πως αποτελεσματικός αγώνας φραγμού σ' αυτά τα μέτρα είναι αυτός που οι εργάτες ενιαία έχουν καθαρό πως πρέπει να ανατραπεί η πολιτική και η εξουσία του κεφαλαίου.

Οι εργάτες δεν πρέπει να έχουν την παραμικρή ψευδαίσθηση ότι η εκάστοτε εργοδοσία μπορεί και να προτίθεται να μην εφαρμόσει τις εκάστοτε αντεργατικές μεταρρυθμίσεις. Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, νουθετώντας τους εργάτες, τους υποδεικνύει ότι, προκειμένου να μην υπάρχουν συμβάσεις εργασίας, αντί να αφήσουμε τους εργοδότες μονομερώς να επιβάλουν μειώσεις στους μισθούς, ας πάνε μόνα τους τα συνδικάτα να «διαπραγματευτούν» και να συνυπογράψουν νέες συμβάσεις με μειωμένους μισθούς, μήπως και κάτι «διασωθεί»..! Η «σωτηρία» που πλασάρουν στους εργάτες είναι η ίδια με αυτή που υπόσχεται η κυβέρνηση στο λαό μας και με το νέο μνημόνιο. Αλλωστε, οι νόμοι ψηφίστηκαν ακριβώς για να τους εφαρμόσουν οι εργοδότες. Σήμερα, πολύ περισσότερο από χτες, οι αυταπάτες για το ρόλο της εργοδοσίας τελειώνουν. Δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» εργοδότες. Αυτοί κοιτάνε το συμφέρον τους. Και αν το συμφέρον τους επιτάσσει την εφαρμογή αυτών των αντεργατικών νόμων, θα τους εφαρμόσουν χωρίς δισταγμό. Γι' αυτό απαιτείται η εργατική τάξη ν' αξιοποιήσει τη δύναμή της, να γίνει μια γροθιά και να τη στρέψει εναντίον του εχθρού της.