ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Καλά, αυτές οι «αγορές» δεν πήραν είδηση την τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει ο Γιώργος (ΠΑΣΟΚ);;;

****

Πώς και διατηρούν τόσο ψηλά τα επιτόκια;;;

****

Θα πάρει χρόνο, είπε ο Παπακωνσταντίνου (ΠΑΣΟΚ)....

****

Γιατί, έχουν πρόβλημα στις επικοινωνίες και ...δεν τα 'μαθαν τα νέα;;;;

****

Οχι, μόνο τα 'μαθαν, τηλέπαθε, αλλά τα 'ξεραν από πολύ πριν, αφού τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση είναι προαποφασισμένα και θα ακολουθήσουν κι άλλα χειρότερα αν τους αφήσεις...

****

Διότι οι «αγορές» είναι καπιταλισμός και ο καπιταλισμός, για να πάρει μπρος, θέλει να βλέπει μπροστά του κέρδος...

****

Και επειδή το κέρδος βγαίνει από τη δική σου δουλειά (του τηλέπαθου) πρέπει να τη φτηνύνουν όσο γίνεται περισσότερο για να 'χουνε να τρώνε...

****

Εκεί σκοπεύουν και τα «σχέδια βοήθειας» από ΕΕ - ΔΝΤ...

****

Οχι μόνο να σώσουν την πλουτοκρατία, αλλά και να τη βοηθήσουν να βγάζει περισσότερα απ' αυτά που εσύ (ο τηλέπαθος) θα παράγεις...

****

Αλέξης (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ): Δεν παίρνουν και κανένα μέτρο ανάπτυξης...

****

Του καπιταλισμού, δηλαδή...

****

Ο Γιώργος (ΠΑΣΟΚ) πήγε στο σεμινάριο του καθηγητή από το Χάρβαρντ...

****

Απουσίαζαν πολλοί υπουργοί όμως...

****

Ο Γιώργος (ΠΑΣΟΚ) θα τους δώσει τις σημειώσεις;;; Θα μείνουν μετεξεταστέοι;;;

****

Πάντως, όποιος θέλει «σκονάκι» για αντιγραφή υπάρχουν έτοιμα...

****

Χρόνια τώρα λειτουργεί ο ιμπεριαλισμός...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο Θανασάκης ο θρησκευόμενος...

Θρησκευόμενος ο Θανασάκης, τη Μεγάλη Βδομάδα πάει κάθε μέρα στην εκκλησιά. Εκεί νιώθει «άλλος άνθρωπος». Τα αισθήματα και τα συναισθήματα πλημμυρίζουν το «Είναι» του. Ιδιαίτερα συγκλονίζεται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, ακούγοντας από τους ψαλτάδες να μελωδούν τα Πάθη του Χριστού. Ριγά το κορμί του, ματώνει την ψυχή του ο Επιτάφιος Θρήνος. Ο βαθύς ανθρώπινος σπαραγμός, το ατέλειωτο μοιρολόι, η ποιητική έκφραση της ανείπωτης θλίψης μπροστά στο θάνατο. Ταυτόχρονα, ο νους του προετοιμάζεται για το «μεγάλο πέρασμα» από τη Σταύρωση στην Ανάσταση. Από το βαθύ σκοτάδι, στο ανέσπερο φως. Από την απέραντη λύπη, στην ανέλπιστη χαρά. Τον συνεγείρει, συθέμελα, η ελπίδα και η προσμονή μιας «άλλης ζωής». Πιστεύει, όμως, ότι το μήνυμα απευθύνεται μόνο στους χριστιανούς, που έχουν το «αποκλειστικό δικαίωμα στον Παράδεισο».

Είναι απογοητευμένος ο Θανασάκης, επειδή, ακόμα κι αυτές τις «άγιες μέρες», η εκκλησιά δε γεμίζει με πιστούς. «Μεγάλη Βδομάδα και στους ναούς έρχονται μόνο μερικά γεροντάκια», παραπονιέται. Σ' εκείνους που του λένε «όπως είναι δικό σου δικαίωμα να θρησκεύεσαι, έτσι είναι δικαίωμα και του αλλουνού να είναι άθρησκος», απαντά: «Ολοι είμαστε αμαρτωλοί κι έχουμε την ανάγκη να σώσουμε τις ψυχές μας». Πιστεύει, δε, ότι η αμαρτία είναι «προικώο ένδυμα», που ενδύεται ο άνθρωπος από γεννησιμιού του και υποστηρίζει πως παραμένει πρωταρχική αιτία των ανθρώπινων δεινών το «αμάρτημα» των πρωτοπλάστων. Επομένως - λέει - η σωτηρία της ψυχής, που είναι, πράγματι, «πολύ μεγάλο πράγμα», αλλά και της ανθρωπότητας, μπορεί να έλθει μόνο μέσα από την «αλήθεια» της θρησκείας.

Με οποιαδήποτε άλλη άποψη, ο Θανασάκης δε θέλει να έρχεται σε επαφή. «Βγάζει σπυριά» με όσους δηλώνουν άθεοι, υποστηρίζοντας πως άνθρωποι σκαρφίστηκαν τη θρησκεία και την «εγχείρησαν» στο μυαλό ανθρώπων για να τους έχουν υποχείρια. Και «ζορίζεται» ακούγοντάς τους να λένε ότι η θρησκεία κάνει πως ενδιαφέρεται για την ψυχή, αλλά πολλοί από τους εκπροσώπους της κοιτάζουν μόνο την κοιλιά. Νοιάζεται, τάχα, για το φτωχό και συμπάσχει με τον αδικημένο, αλλά ευλογεί την αδηφαγία του πλούσιου και συγχωρεί την αδικία του εκμεταλλευτή. Υπόσχεται ουράνιους παραδείσους, αλλά συμβάλλει στη διατήρηση της γήινης κόλασης, υποστηρίζοντας τους ιμπεριαλιστές και ευλογώντας τους πολέμους.

Αυτό που δεν αντέχει ο Θανασάκης είναι το «κομμουνιστικό κήρυγμα» απ' το γιο του. Χτες, του έλεγε: «Για τους ανθρώπους, και ιδιαίτερα για μας τους νέους, αυτό που προέχει είναι να σώσουμε το μυαλό και όχι την ψυχή μας. Στο μυαλό μας επιτίθενται "Θεοί και Δαίμονες" για να το "νεκρώσουν" για πάντα και να μην "αναστηθεί" ποτέ. Επιχειρούν να μας μετατρέψουν σε άβουλα, άπραγα όντα, έρμαια στις διαθέσεις τους. Τη σωτηρία του ο αδικημένος, ο διωκόμενος δε θα τη βρει στην "εκκλησιά της προσευχής", αλλά στο "πεδίο της μάχης". Αποτελεσματικό "όπλο" του δεν είναι η πίστη στο Θεό, αλλά η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του Ανθρώπου. Η επίθεση που δεχόμαστε δεν αντιμετωπίζεται με το θρησκευτικό κήρυγμα "μετάνοιας και συγχώρεσης", αλλά με τη πολιτική συνειδητοποίηση της ανάγκης για κοινωνική αλλαγή». Ουδέν απάντησε, αλλ' απλώς έκανε το σταυρό του ο Θανασάκης...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ