Από πρόσφατες λαϊκές κινητοποιήσεις στα μέσα Ιούνη ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης

Αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος του πρωθυπουργού Σεργκέι Στανίσεφ, έχει προωθήσει σειρά αντιλαϊκών μέτρων με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, ταυτόχρονα όμως πραγματοποιούνται σειρά διαμαρτυριών για την απόφαση της κυβέρνησης να «παγώσει» τους μισθούς στο δημόσιο τομέα. Και αυτά προστίθενται στη μεγάλη αύξηση της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων, στα φαινόμενα διαφθοράς που έχουν αποκαλυφθεί αλλά και τη στενότερη σχέση της χώρας με τις ΗΠΑ και την προθυμία της να εφαρμόσει τα ευρύτερα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή - όπως εξάλλου είναι φανερό με την παραχώρηση στρατιωτικών βάσεων στις ΗΠΑ για να ...φιλοξενήσουν Αμερικανούς στρατιώτες.

Στις εκλογές παίρνουν μέρος 18 κόμματα και 4 συνασπισμοί. Συγκεκριμένα: «Συνασπισμός για τη Βουλγαρία» (ηγείται το Σοσιαλιστικό Κόμμα και στο οποίο συμμετέχει και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βουλγαρίας), το εθνικιστικό «Εθνική Ενωση Ατάκα», η «Μπλε Συμμαχία» (όπου συμμετέχουν τα κεντροδεξιά κόμματα Ενωση των Δημοκρατικών Δυνάμεων και Δημοκράτες για μια Ισχυρή Βουλγαρία) καθώς και το δεξιό «Λίντερ - Νέα Εποχή», ο Συνασπισμός «Βουλγάρικη Αριστερά» όπου συμμετέχει και το Κόμμα Βουλγάρων Κομμουνιστών. Ανάμεσα στα κόμματα που συμμετέχουν ανεξάρτητα είναι το κεντροδεξιό «Πολίτες για την Ευρωπαϊκή Ανάπτυξη της Βουλγαρίας» (GERB), το «Κίνημα για Δικαιώματα και Ελευθερίες», το «Εθνικό Κίνημα για Σταθερότητα και Πρόοδο» (που μέχρι το 2007 ήταν γνωστό ως Εθνικό Κίνημα Συμεών Β' - πρώην τσάρος και αργότερα πρωθυπουργός της χώρας), το συντηρητικό κόμμα «Νόμος, Δίκαιο και Δικαιοσύνη».

Τον περασμένο Απρίλη, η Βουλή της χώρας προχώρησε σε αλλαγές του εκλογικού νόμου και έτσι ψηφίζονται σε μονοεδρικές περιφέρειες 31 βουλευτές με το πλειοψηφικό σύστημα και 209 σε πανεθνικό ψηφοδέλτιο με το αναλογικό σύστημα. Η πρόταση να αυξηθεί από το 4 στο 8% το απαιτούμενο ποσοστό για την είσοδο των κομμάτων στη Βουλή, τελικά δεν υιοθετήθηκε.

Δημοσκόπηση που διενεργήθηκε από την «Gallup» και δημοσιεύθηκε την Τετάρτη, καταγράφει το κεντροδεξιό κόμμα «Πολίτες για την Ευρωπαϊκή Ανάπτυξη της Βουλγαρίας (GERB) με 26-30% των ψήφων, το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα 19-23% και το εθνικό Τουρκικό «Κίνημα για Δικαιώματα και Ελευθερίες» περίπου 15%. Το εθνικιστικό κόμμα «Ατάκα» λαμβάνει το 9-11% των ψήφων και η δεξιά «Μπλε Συμμαχία» το 7-9%. Το κόμμα «Νόμος, Δίκαιο και Δικαιοσύνη», ο συνασπισμός «Λίντερ - Νέα Εποχή» και το «Εθνικό Κίνημα για Σταθερότητα και Πρόοδο» αναμένεται να ξεπεράσουν το απαιτούμενο 4% και να εισέλθουν στο Κοινοβούλιο.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν στοιχεία που καταγγέλλονται από διάφορες ενώσεις πολιτών ότι γύρω στους 415.000 πολίτες ή το 16% όλων των ψηφισάντων έδωσαν την ψήφο τους με πίεση ή την πώλησαν στις πρόσφατες ευρωεκλογές που διεξήχθησαν στις αρχές του Ιούνη στη χώρα. Ως το πιο συνηθισμένο φαινόμενο στην εξαγορά ψήφων αναφέρεται το μοίρασμα χρημάτων μπροστά από τα εκλογικά τμήματα, η καταβολή καθυστερημένων μισθών ή άλλων αμοιβών την ημέρα των εκλογών ή την προηγούμενη κ.ά. Σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία, η τιμή μιας ψήφου κυμάνθηκε από 10 λέβα (5 ευρώ) έως 50 λέβα (25 ευρώ), και αυτή η πρακτική εφαρμόζεται παρά το γεγονός ότι οι πρόσφατες τροποποιήσεις στον Ποινικό Κώδικα αναφέρουν ρητά ως έγκλημα τόσο την αγορά όσο και την πώληση ψήφων.

Με βάση τα παραπάνω, έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό σε δέκα πόλεις της χώρας εκστρατεία πολιτών με το σύνθημα «δεν πουλώ την ψήφο μου» με στόχο τη βελτίωση της ενημέρωσης προκειμένου να περιοριστεί η αγοραπωλησία ψήφων. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας σφυγμομέτρησης του Εθνικού Κέντρου Ερευνών της κοινής γνώμης, το 4% των Βουλγάρων δηλώνει πρόθυμο να πωλήσει την ψήφο του στις επικείμενες εκλογές. Ως βασική αιτία γι' αυτό αναφέρει το χαμηλό του βιοτικό επίπεδο, που έχει χειροτερέψει έτσι και αλλιώς από την παλινόρθωση του καπιταλισμού και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

Ηρεμία επικρατεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα στους δρόμους της Τεχεράνης και άλλων μεγάλων πόλεων του Ιράν, που σείστηκαν από τις μεγάλες διαδηλώσεις αμφισβήτησης του αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών της 12ης Ιούνη. Το Συμβούλιο των Φρουρών, που είχε αναλάβει ως ανώτερο νομοθετικό σώμα την επανακαταμέτρηση του 10% των ψήφων, ανακοίνωσε ότι η εκλογική διαδικασία ήταν «καθαρή» και το αποτέλεσμα που αναδείκνυε τον Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στην προεδρία «ορθότατο». Οι διαδηλώσεις καταστάλθηκαν με, επισήμως, 20 νεκρούς και 1.000 συλληφθέντες, αρκετών από τους οποίους την «παραδειγματική» τιμωρία ζητά μερίδα του καθεστώτος.

Με τις κινήσεις αυτές, τέθηκε, ουσιαστικά, τέλος στο συγκεκριμένο επεισόδιο της αντιπαράθεσης, που σοβεί εδώ και καιρό στους κόλπους του θεοκρατικού κατεστημένου της Τεχεράνης. Μιας αντιπαράθεσης, που προφανέστατα σχετίζεται με τον τρόπο διαχείρισης του πλούτου της χώρας και τον αποπροσανατολισμό του ιρανικού λαού από την ουσία των προβλημάτων. Μιας αντιπαράθεσης, στην οποία εμπλέκονται δύο μερίδες της αστικής τάξης, που, αξιοποιώντας το θρησκευτικό χαρακτήρα του συστήματος, αυτοπροβαλλόμενοι ως «μεταρρυθμιστές» ή «συντηρητικοί», με την ιδιότητα των κληρικών ή όχι, ελέγχουν τον πλούτο της χώρας ολοένα και πιο απροκάλυπτα χρόνο με το χρόνο, ενώ, την ίδια στιγμή, ο ιρανικός λαός βυθίζεται σταθερά περισσότερο στη φτώχεια με τον πληθωρισμό και την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη.

Και οι δύο αντιπαρατιθέμενες πλευρές στηρίζουν τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων, των επενδύσεων από πολυεθνικές, που ήδη έχουν προβεί σε συμπράξεις με κεφαλαιοκράτες του Ιράν επιχειρηματίες στον τομέα της κατασκευής αυτοκινήτων και προωθούν ανάλογες κινήσεις στον ενεργειακό τομέα. Και οι δύο πλευρές επιδιώκουν την ενίσχυση του ρόλου του Ιράν ως περιφερειακής δύναμης στην ευρύτερη περιοχή, χωρίς, πρακτικά, να αποκλείουν το διάλογο - παζάρι με την Ουάσιγκτον και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ασχέτως του ύφους που η κάθε μια εκτιμά ότι θα αποβεί αποδοτικότερο). Ολα αυτά αποδεικνύουν την ουσία της διαμάχης, που, φυσικά, κλήθηκε να πληρώσει, για άλλη μια φορά, ο ιρανικός λαός στους δρόμους.

Αν κάτι θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο, είναι ότι η αντιπαράθεση αυτή θα συνεχιστεί, κάτι που κατέστησαν σαφές και οι δύο «μεταρρυθμιστές» συνυποψήφιοι του Αχμαντινετζάντ, δηλώνοντας ότι «δεν αναγνωρίζουν καμία νομιμότητα στην υπάρχουσα προεδρία». Αν κάτι, επίσης, είναι ηλίου φαεινότερο, είναι ότι ο ιρανικός λαός μπορεί να περιμένει πραγματική αλλαγή στη ζωή του μόνο σε ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα και όχι μόνο με το ξεπέρασμα του σκοταδισμού των Αγιατολάχ.