Associated Press

Πολύ μικρά παιδιά ανάμεσα στους εκατοντάδες τραυματίες

Η επέμβαση των ειδικών δυνάμεων, με την υποστήριξη ελικοπτέρων και θωρακισμένων και η πολύωρη μάχη, υποστήριξαν οι Ρώσοι αξιωματούχοι, από τον τοπικό επικεφαλής της FSB έως το Κρεμλίνο, έγινε «παρά τη θέλησή τους», και «σε μια προσπάθεια διάσωσης» των ομήρων. Αλλά, ακόμη κι αν αυτός ο ισχυρισμός αληθεύει, οι ευθύνες της ρωσικής πολιτικής ηγεσίας είναι βαρύτατες. Οχι μόνο επειδή, όπως ανέφεραν δημοσιογραφικές πληροφορίες από τη Μόσχα, έχει διαθρέψει ένα σύστημα τόσο διεφθαρμένο που στελέχη του φέρονται να «λαδώθηκαν για να αφήσουν να περάσουν» τα μέλη της ομάδας των απαγωγέων με τον οπλισμό και τα εκρηκτικά τους. Αλλά, κυρίως, λόγω της «νέας» της πορείας, της πλήρους μετάλλαξης της λεγόμενης νέας Ρωσίας σε παίκτη στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σκάκι. Μόνο έτσι μπορεί να κατανοηθεί στην πληρότητά της αυτή η «ξαφνική» συνταύτιση του Τζορτζ Μπους, του Τόνι Μπλερ και των αναρίθμητων άλλων «παικτών» με τον Βλαντίμιρ Πούτιν και το πλέγμα συμφερόντων, τα οποία τον ανέδειξαν και τον στηρίζουν - και όχι, βέβαια, τα θύματα, από την Μπεσλάν έως το Γκρόζνι... - που αποτελεί εταίρο τους και, πλέον, «συμμαχητή» τους στο λεγόμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.

Η τραγωδία δεν τελείωσε. Κάθε άλλο. Μπαίνει σε μια νέα φάση, που, δυστυχώς, όλες οι ενδείξεις συντείνουν ότι θα είναι εξίσου, αν όχι ακόμη περισσότερο, επικίνδυνη.

Το λιβανικό Κοινοβούλιο ενέκρινε, αργά το βράδυ της Παρασκευής, τροποποίηση του συντάγματος που επιτρέπει την παράταση της θητείας του Προέδρου Εμίλ Λαχούντ. Λίγο νωρίτερα, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ παρενέβαινε, εμμέσως πλην σαφώς, στα εσωτερικά του Λιβάνου ζητώντας να μην υιοθετηθεί αυτή η τροποποίηση. Πίσω από αυτά τα δύο τελευταία περιστατικά κρύβεται άλλο ένα κομμάτι ενός, άκρως ανησυχητικού, παζλ πιθανών εξελίξεων που άρχισε να έρχεται και πάλι στο προσκήνιο, την τελευταία βδομάδα.

Μετά από ένα «διάλειμμα» 6 μηνών, μια νέα διπλή επίθεση αυτοκτονίας στην Μπεερσεμπά, του νοτίου Ισραήλ, την Τρίτη, ήρθε να θυμίσει, τόσο στο Ισραήλ όσο και στη διεθνή κοινή γνώμη, μια πραγματικότητα, που γινόταν μεγάλη προσπάθεια να περάσει στο περιθώριο. Ο ισραηλινός στρατός, όλους αυτούς τους μήνες, δε σταμάτησε να επιχειρεί στα παλαιστινιακά εδάφη, να πραγματοποιεί αιματηρές επιδρομές και «δολοφονίες ακριβείας», να αποκλείει ολόκληρες περιοχές, να καταστρέφει σπίτια και περιουσίες, να κατάσχει εδάφη και να ανεγείρει το διαχωριστικό τείχος.

Ολους αυτούς τους μήνες, η ισραηλινή ηγεσία επέμεινε στην πολιτική υπόσκαψης του, ούτως ή άλλως, πενιχρού «οδικού χάρτη» και στην τακτική των μονομερών κινήσεων. Και όλα αυτά, ενώ στην ισραηλινή κοινή γνώμη, υπό το κλίμα ηρεμίας, διαμορφωνόταν η εντύπωση ότι πλέον το ζήτημα οδεύει «σε οριστικές διευθετήσεις» με την πολυσυζητημένη «ολική ισραηλινή αποχώρηση από τη Λωρίδα της Γάζας», που θα αντισταθμιστεί με την οριστική προσάρτηση μέρους της Δυτικής Οχθης. Κίνηση για την οποία υπό το δικαιολογητικό του «αναγκαίου ρεαλισμού» εγκρίθηκε και από το Λευκό Οίκο.

Οπως φαίνεται, όμως, οι πολλαπλές πτυχές αυτής της χρόνια αιμορραγούσας πληγής, όχι μόνο δεν έχουν κλείσει, αλλά δεν αποκλείεται να «ανοίξουν» και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερο εύρος και πολύ πιο απρόβλεπτες συνέπειες. Η ισραηλινή ηγεσία άδραξε την ευκαιρία, για να στρέψει τα βέλη της προς τη Συρία, υποστηρίζοντας ότι η εντολή για τη διπλή επίθεση αυτοκτονίας στην Μπεερσεμπά δόθηκε από τους ηγέτες της «Χαμάς» που ζουν στη Δαμασκό. Ισραηλινοί αξιωματούχοι απείλησαν ανοιχτά ακόμη και με στρατιωτικές επιχειρήσεις «κατά στόχων» και εντός της Συρίας, προκειμένου «να δοθεί ένα μάθημα στους Σύρους ότι δεν πρέπει να ξεπερνούν τα όρια».

Παρά το γεγονός ότι πηγές προσκείμενες στην κυβέρνηση Σαρόν διέρρεαν ότι δεν επίκειται κάποιο στρατιωτικό πλήγμα, ουδείς μπορεί να αποκλείσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αφού υπάρχει το προηγούμενο του Οκτωβρίου του 2003, οπότε ισραηλινά μαχητικά, μετά από μια ανάλογη επίθεση αυτοκτονίας, έπληξαν θέσεις πολύ κοντά μέσα στη Δαμασκό, χωρίς να υπάρξει καν κάποια καταδίκη ή αντίδραση από τη διεθνή κοινότητα. Από την πλευρά της, η συριακή ηγεσία επιμένει να αρνείται να απαγορεύσει την πολιτική δράση των παλαιστινιακών οργανώσεων στη Συρία, τονίζοντας ότι δεν είναι τρομοκρατικές, αλλά εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις.

Και ενώ η ένταση στα ισραηλινο-συριακά σύνορα κλιμακώθηκε αυτομάτως, η παρέμβαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στα εσωτερικά του Λιβάνου, ήρθε να «τεντώσει» λίγο περισσότερο το σχοινί στην εύθραυστη ισορροπία που επικρατεί στην περιοχή. Αναφερόμενη στην «ανάγκη σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας του Λιβάνου και αποχώρησης όλων των ξένων στρατευμάτων που βρίσκονται στη χώρα», η απόφαση του ΟΗΕ ζητά, ουσιαστικά, να μην παραμείνει στα ηνία της χώρας ο Εμίλ Λαχούντ που θεωρείται «φιλοσύρος» και να αποχωρήσουν οι 17.000 Σύροι στρατιώτες που σταθμεύουν στην κοιλάδα Μπεκάα από την εποχή του εμφυλίου.

Από την πλευρά της, η λιβανική ηγεσία ανταπαντά ότι το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση είναι εκλεγμένα όργανα που εκφράζουν την πλειοψηφία του λιβανικού λαού, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και αντιρρήσεις. Συμπληρώνουν, επίσης, ότι μόνο οι ίδιοι έχουν δικαίωμα να κρίνουν τι θα αλλάξει στη χώρα τους και τι είναι προς το συμφέρον της, υποστηρίζοντας ότι η παρουσία των συριακών στρατευμάτων είναι «σταθεροποιητικός παράγοντας» και οι σχέσεις με τη Συρία είναι «αμοιβαίου συμφέροντος». Με αυτό το σκεπτικό, η πλειοψηφία του λιβανικού κοινοβουλίου αγνόησε την απόφαση του ΟΗΕ και έθεσε άλλη μια ψηφίδα σε μια εικόνα που μόλις άρχισε να σχηματίζεται και δεν είναι καθόλου βέβαιο πώς θα καταλήξει όταν ολοκληρωθεί.