Associated Press

Ετοιμοι για πόλεμο...

Ο πρωθυπουργός της Ινδίας Βάτζπαϊ και ο δικτάτορας του Πακιστάν Μουσάραφ βρίσκονταν χθες στο Νεπάλ για τη Σύνοδο του Οργανισμού Περιφερειακής Συνεργασίας των Χωρών της Νότιας Ασίας (SAARC) - αλλά το αν θα πραγματοποιούνταν διμερής συνάντησή τους ή όχι δεν είχε γίνει γνωστό έως το πρωί του Σαββάτου. Ανεξαρτήτως του αν ο «πάγος» έσπασε ή όχι, η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά επικίνδυνη.

Από τον Οκτώβριο και έως σήμερα, η ένταση στις διμερείς σχέσεις αυξάνεται διαρκώς. Η επίθεση στο Κοινοβούλιο του Κασμίρ με σαράντα νεκρούς, οι βομβιστικές επιθέσεις, οι συγκρούσεις στα σύνορα και οι ενέδρες, και - αυτό που απειλεί να ξεχειλίσει το ποτήρι - η επίθεση στο Ινδικό Κοινοβούλιο την 13η Δεκεμβρίου με 14 νεκρούς, για την οποία η ινδική κυβέρνηση κατηγορεί οργανώσεις που το Πακιστάν στηρίζει και οι ΗΠΑ εκτάκτως ενέταξαν στη λίστα των «τρομοκρατικών οργανώσεων», Λασκάρ - ε - Ταΐμπα και Τζάις - ε - Μουχαμάντ, η αμοιβαία επιβολή κυρώσεων, η αποστολή εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών στα σύνορα και μια ρητορική πολεμικού τύπου συνθέτουν την εικόνα. Ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν τέθηκε σε δεύτερη μοίρα (!): Ο στρατός του Πακιστάν πήρε από την αφγανική μεθόριο ένα 50% των δυνάμεών του και το μετέφερε στο Κασμίρ, ενώ η Ινδία έχει μεταφέρει στην περιοχή περισσότερα στρατεύματα από κάθε άλλη φορά εδώ και τρεις δεκαετίες. Τα καθημερινά επεισόδια με τις ανταλλαγές πυρών και δεκάδες νεκρούς και η συνεχιζόμενη δράση των αυτονομιστών στο εσωτερικό του κρατιδίου θέτουν όλο και πιο πιεστικά το ερώτημα, αν οι κυβερνώντες την Ινδία θα επιλέξουν μια πολεμική περιπέτεια μιμούμενοι «το παράδειγμα των ΗΠΑ και του Ισραήλ», όπως λένε ανοιχτά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος.

Αλλά οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Κίνας και της Ρωσίας έχουν αποδυθεί σε μιαν αγωνιώδη προσπάθεια να αποτρέψουν αυτό ακριβώς: Αν ένας τέτοιος πόλεμος ξεκινήσει, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να κλιμακωθεί σε παγκόσμια σύρραξη. `Η, χειρότερα ακόμα, σε πυρηνική σύρραξη. Οι πιέσεις έφεραν προς το παρόν μια αλλαγή στη ρητορική της Ινδίας - ο Αταλ Μπιχάρι Βάτζπαϊ μιλά για διερεύνηση μέσω «διπλωματικών καναλιών» των πιθανοτήτων αποκλιμάκωσης πριν δοθεί στους στρατηγούς το πράσινο φως, ενώ ο στρατηγός Μουσάραφ, που προειδοποιούσε προ ημερών μόλις ότι «αν παραβιάσει τα σύνορα θα απαντήσουμε με όλη μας την ισχύ» πλέον λέει ότι το Πακιστάν «θέλει την ειρήνη» και στέλνει το στρατό να συλλάβει εκατοντάδες μέλη των ισλαμιστικών οργανώσεων.

Βεβαίως, δεν είναι σε καμιά περίπτωση σίγουρο ότι η «διπλωματική προσπάθεια» αυτή είναι ειλικρινής - ή ότι θα έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο στρατηγός Μουσάραφ έχει καταστήσει σαφές πως θα συνεχίσει να στηρίζει τους «μαχητές της ελευθερίας» στο Κασμίρ και η διαταγή του στην ISI να «κόψει την υποστήριξη» σ' αυτές είναι αμφίβολο αν θα εισακουστεί. Από την άλλη, είναι αμφίβολο αν η ινδική κυβέρνηση των εθνικιστών ινδουιστών θα αντισταθεί στις ηγεμονικές ονειρώξεις του RSS, της οργάνωσης βάσης του κυβερνώντος κόμματος που η ινδική αριστερά χαρακτηρίζει «φασιστική» στην ιδεολογία της...

ΛΟΝΔΙΝΟ.-

Η φτώχεια και η πείνα συνήθως πάνε μαζί... Ομως, εδώ και μερικά χρόνια, παύει να είναι «προνόμιο» μόνο των λεγόμενων αναπτυσσόμενων χωρών. Η φτώχεια έχει χτυπήσει εδώ και μια 20ετία την πόρτα της Ευρώπης, πότε με τη μορφή της ανεργίας, πότε με τη μορφή της ημιαπασχόλησης, πότε με την κακοπληρωμένη εργασία...

Μια τέτοια περίπτωση ήρθε στο φως της δημοσιότητας πριν λίγες μέρες, όταν η βρετανική οργάνωση αρωγής «Ομιλος Δράσης κατά της Παιδικής Φτώχειας» αποκάλυψε πως τουλάχιστον δύο εκατομμύρια παιδιά απ' το σύνολο των 12.000.000 παιδιών που ζουν στη Βρετανία του «Εργατικού» Τόνι Μπλερ πεινούν ή υποσιτίζονται εξαιτίας της φτώχειας!

Τα δύο εκατομμύρια παιδιά είναι γόνοι οικογενειών με πενιχρά εισοδήματα ή ανέργων που φυτοζωούν απ' τα «λιτοδίαιτα» κρατικά επιδόματα. Σύμφωνα με αναλυτικότερα στοιχεία της οργάνωσης, ένα στα πέντε παιδιά στη Βρετανία, που ζουν σε νοικοκυριά που εξαρτώνται απ' τα επιδόματα πρόνοιας, υποσιτίζεται. Αλλα δύο εκατομμύρια παιδιά ζουν σε σπιτικά με εισόδημα κάτω απ' το όριο της φτώχειας. Οι γονείς περικόπτουν τις δαπάνες για τη διατροφή, προκειμένου να αποφύγουν την έξωση ή τη διακοπή στην ηλεκτροδότηση και υδροδότηση...

Είναι ενδεικτικό πως το φτωχότερο 10% των νοικοκυριών ξοδεύουν το 21% έως και 50% του εισοδήματός τους για φαγητό, σε σύγκριση με το 10% των πλουσιότερων βρετανικών νοικοκυριών που ξοδεύουν μόλις το 14% των εισοδημάτων τους σε τρόφιμα.

«Είναι μύθος πως οι χαμηλόμισθοι Βρετανοί δεν ξέρουν να τρώνε υγιεινά... Απλώς αυτό συμβαίνει επειδή δε διαθέτουν χρήματα και επειδή οι τιμές των τροφίμων φθάνουν στα ύψη» αναφέρεται στην έκθεση του «Ομίλου Δράσης κατά της Παιδικής Φτώχειας», που ζήτησε απ' την κυβέρνηση να επιδείξει τα κατά το δυνατόν υψηλότερα επίπεδα υποστήριξης στα φτωχότερα νοικοκυριά.

«Η φτώχεια στη Βρετανία σήμερα μπορεί να σημαίνει και πείνα, όσο και εάν αυτό εκπλήσσει. Μερικές φορές εκατομμύρια οικογένειες δανείζονται, για να εξασφαλίσουν πως θα υπάρχει τροφή στο τραπέζι. Οικογένειες που ζουν σε υποβαθμισμένα αστικά κέντρα έχουν περιορισμένες επιλογές αγοράς τροφίμων τα οποία αποκτούν συνήθως σε πολύ υψηλότερες τιμές, καθώς εκεί δεν υπάρχουν οι περίφημες αλυσίδες των μεγάλων υπεραγορών. Τα μεταφορικά έξοδα για πρόσβαση στις μεγάλες υπεραγορές τροφίμων συνήθως κοστίζουν πολύ και γι' αυτό είναι απρόσιτα», αναφέρει στο σημείωμά του ο διευθυντής της οργάνωσης, Μάρτιν Μπαρνς, που αποκαλεί «επονείδιστο μύθο» το... δήθεν «γεγονός» πως πολλές οικογένειες στη Βρετανία υποσιτίζονται ή και δεν μπορούν να διατραφούν ποιοτικά επειδή δεν ξέρουν, αλλά επειδή εκατομμύρια οικογένειες παλεύουν να αποκτήσουν τα βασικά... «Για εκατομμύρια Βρετανούς ένα αξιοπρεπές γεύμα δεν είναι πολυτέλεια... Είναι απλώς ανέφικτο», καταλήγει ο Μπαρνς...

Και η απάντηση της κυβέρνησης του Τόνι Μπλερ, που έχει -περιέργως...- αναγνωρίσει την έκταση και τη σοβαρότητα του προβλήματος; «Θα εξαλείψουμε τη μείωση του αριθμού των φτωχών παιδιών κατά 50% έως το 2010 και θα την εξαλείψουμε σε μία γενιά»... Πώς; Θεωρητικά η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως θα το πετύχει σε συνδυασμό με υποσχέσεις του είδους «μείωση ανεργίας, φοροαπαλλαγές για οικογενειάρχες, αυξημένες δαπάνες στις δημόσιες υπηρεσίες»... Ομως, οι λεκτικές -επί του παρόντος...- υποσχέσεις του Τόνι Μπλερ μοιάζουν, αν μη τι άλλο, να συμπληρώνουν αποσπασματικά το φαύλο κύκλο μιας «αγοράς» σε περίοδο κρίσης, όπου το «μαχαίρι», πότε της ανεργίας, και πότε της κακοπληρωμένης εργασίας, πέφτει ανελέητα ολοένα και σε μεγαλύτερα τμήματα της σύγχρονης εργατικής τάξης...