Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Η φετινή χρονιά ξεκινάει με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λαϊκή οικογένεια από την καπιταλιστική κρίση και τα βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης να οξύνονται. Στη δύσκολη έως ανυπόφορη οικονομική κατάσταση των εργαζομένων λόγω της αντιλαϊκής πολιτικής που χρόνια ακολουθείται από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΕΕ, το ζήτημα των βρεφονηπιακών σταθμών αποτελεί ένα από τα πολύ σοβαρά θέματα, με την καθοριστική ευθύνη και των δημοτικών αρχών που πρόσκεινται στα κόμματα του ευρωμονόδρομου.

Αυτή η πολιτική ακολουθείται και στο Περιστέρι από τη διοίκηση του δήμου (ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ.).

Συγκεκριμένα: Οι βρεφονηπιακοί σταθμοί φέτος στο Περιστέρι είναι μειωμένοι κατά 4. Από 20 σταθμούς που είχε ο Δήμος Περιστερίου πέρυσι και δεν επαρκούσαν, φέτος αριθμεί 16 σταθμούς, πολύ μικρός αριθμός για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες των χιλιάδων νηπίων στο δήμο. Είναι χαρακτηριστικό πως φέτος απορρίφθηκε το 50% των αιτήσεων (από 730 νέες αιτήσεις, δεκτές έγιναν μόλις οι 361), πόσο μάλλον που εκατοντάδες οικογένειες δεν κάνουν καν αίτηση.

Οι ελλείψεις δε σταματούν φυσικά στην κτιριακή υποδομή. Από την περσινή χρονιά υπήρχε πρόβλημα στην επάνδρωση των σταθμών με το απαραίτητο προσωπικό (βρεφονηπιοκόμοι, τραπεζοκόμοι, καθαρίστριες) ώστε να εξασφαλίζεται η σωστή λειτουργία τους. Φέτος, η κατάσταση θα είναι ακόμη χειρότερη. Ο δήμος προσέλαβε μόλις 23 βρεφοκόμους με 11μηνη σύμβαση εργασίας όταν οι ανάγκες είναι κατά πολύ μεγαλύτερες. Το πρόβλημα μεγαλώνει κι άλλο καθώς οι περσινές συμβάσεις των εργαζομένων δεν ανανεώθηκαν, ενώ υπάρχουν και πολλές συνταξιοδοτήσεις. Το πρόβλημα όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό είναι πολύ σημαντικό. Θα έχουμε τμήματα με 1 βρεφοκόμο να έχει στην ευθύνη πολύ περισσότερα νήπια από όσα προβλέπεται, γεγονός ανεπίτρεπτο - αντιπαιδαγωγικό και τελικά επικίνδυνο.

Τις παραπάνω αντιλαϊκές επιλογές συμπληρώνει το μηνιαίο χαράτσι με τα τροφεία που φτάνουν μέχρι και τα 150 ευρώ! Προστίθεται και αυτό το "κοστούμι" στα αλλεπάλληλα μέτρα της κυβέρνησης και των συμμάχων της, στην καταλήστευση του λαού, στη μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων, στην ακρίβεια, τους δυσβάσταχτους φόρους.

Ο Α. Παχατουρίδης (ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ.) αποδεικνύεται πιστός εκφραστής της πολιτικής του κεφαλαίου. Αυτή η πολιτική επιβάλλει η Πρόνοια και η Παιδεία να είναι υποβαθμισμένες, μακριά από τις λαϊκές ανάγκες. Να αντιμετωπίζονται οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους ως πελάτες.

Οι παρατάξεις Λαλένη (ΠΑΣΟΚ) και Κελάφα (ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατική Αριστερά), παρά τις φραστικές τους κορόνες, συμφωνούν με τη στρατηγική του κεφαλαίου, δε διαφοροποιούνται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Συμφωνούν με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας που εφαρμόζονται στο δήμο και στους παιδικούς σταθμούς. Εχουν στηρίξει το πέρασμα των παιδικών σταθμών στους δήμους, με όλες τις συνέπειες που σήμερα ο εργαζόμενος πληρώνει. Η "κριτική" τους στη διοίκηση Παχατουρίδη είναι ψεύτικη.

Το ΚΚΕ καλεί τους γονείς, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους να παλέψουν για:

• Αποκλειστικά Κρατικούς - Δημόσιους - Δωρεάν - Σύγχρονους και Ασφαλείς Παιδικούς Σταθμούς με κτιριακή επάρκεια, καταλληλότητα, υποδομή, ποιότητα του φαγητού. Μόνιμο, εξειδικευμένο και επαρκές προσωπικό με ενιαίο φορέα προσχολικής αγωγής που να ανήκει στο υπουργείο Παιδείας, με ενιαίο παιδαγωγικό πρόγραμμα. Είναι δικαίωμα κάθε παιδιού Ελληνίδας ή μετανάστριας μια θέση σε βρεφονηπιακό σταθμό.
• Να μην κλείσει κανένας παιδικός σταθμός. Να φτιαχτούν καινούριοι. Να πάρουν στους σταθμούς άμεσα όλα τα παιδιά που έχουν κάνει αίτηση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
• Καμιά απόλυση. Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των ειδικοτήτων και μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων με συμβάσεις έργου ή άλλης ελαστικής μορφής απασχόλησης.
• Κτιριακή υποδομή με αξιοποίηση της δημοτικής και κρατικής περιουσίας και χρήση της για βρεφονηπιακούς σταθμούς.
• Καμία πληρωμή από τους γονείς. Χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό».

Ολοένα και περισσότεροι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας στη Γερμανία τροφοδοτούν σενάρια για «δύο ευρώ», για «το τέλος του ευρώ» και άλλα παρόμοια. Δεν περνά απαρατήρητο λοιπόν το σενάριο που επεξεργάστηκε ομάδα οικονομολόγων της εφημερίδας «Χάντελσμπλατ», γνωστού οργάνου του γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου, με τίτλο «Τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα αποχωρούσε από το ευρώ». Σύμφωνα με το, κάθε άλλο παρά αθώο, αυτό σενάριο «το Φλεβάρη 2012 η κρίση χρέους στην Ελλάδα οξύνεται, οι αντοχές και η προθυμία των Ελλήνων για μεταρρυθμίσεις έχουν φθάσει στα όριά τους, η κοινή γνώμη εξεγείρεται και η κυβέρνηση Παπανδρέου πέφτει αφού χάνει την ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή». Στη συνέχεια «ο νέος πρωθυπουργός Α. Σαμαράς ανακοινώνει τον Απρίλιο 2012 την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την επαναφορά της δραχμής. Η αλλαγή ευρώ και νέας δραχμής γίνεται στην αρχή 1:1, όλες οι καταθέσεις στις τράπεζες μετατρέπονται στο νέο νόμισμα και η Αθήνα προτείνει την ανταλλαγή των κρατικών ομολόγων στο νέο νόμισμα στο 80% της ονομαστικής τους αξίας. Η κυβέρνηση κρατάει επί τρεις ημέρες κλειστές τις τράπεζες, εξαγγέλλει ελέγχους συναλλάγματος και απαγορεύει την εξαγωγή ευρώ στο εξωτερικό... Τρεις μέρες αργότερα οι ελληνικές τράπεζες δίνουν τα ευρώ με σφραγίδα που λέει "Νέα Δραχμή"»... Με εξίσου λεπτομερή τρόπο περιγράφεται στη συνέχεια η όξυνση της τραπεζικής κρίσης, η αποχώρηση της Πορτογαλίας από την ευρωζώνη, η καθιέρωση του ευρωομολόγου και τελικά η συνάντηση Μέρκελ και Σαρκοζί όπου «αποφασίζουν σε μυστική τους συνάντηση την καθιέρωση του "ευρώ του Βορρά" και καλούν να μετάσχουν Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Φινλανδία, Εσθονία, Αυστρία και Σλοβενία». Σενάρια επιστημονικής φαντασίας ή επιτελικά σχέδια επί χάρτου;

Είναι γεγονός ότι αυτά τα σενάρια εντός Γερμανίας δεν είναι πρωτόγνωρα υπάρχουν από την αρχή εκδήλωσης της κρίσης. Αλλωστε το δίλημμα εμβάθυνση ή διεύρυνση της ΕΕ υπάρχει από τότε που μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ άρχισε η ένταξη πρώην σοσιαλιστικών κρατών και άλλων βεβαίως, στην ΕΕ και η αντιπαράθεση εξέφραζε ακριβώς το ίδιο δίλημμα που τώρα σε συνθήκες κρίσης εκφράζεται στο εσωτερικό της Γερμανίας ανάμεσα σε διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου. Αυτό ακριβώς που κυριαρχούσε και κυριαρχεί σ' αυτή την αντιπαράθεση είναι το τι σημαίνει ισχυρή ΕΕ, ισχυρή ευρωζώνη, και πώς θα επιτυγχάνεται. Με ένταξη νέων χωρών ή με ένταση της καπιταλιστικής ανάπτυξης των ήδη υπαρχόντων; Τι θα την ισχυροποιούσε ως ιμπεριαλιστικό κέντρο στο διεθνή ανταγωνισμό; Τόσο ως προς τις εξαγωγές κεφαλαίων όσο και ως προς τις εξαγωγές εμπορευμάτων αλλά και τη λειτουργία του ευρώ ως διεθνές νόμισμα.

Η κρίση όξυνε το συγκεκριμένο δίλημμα εντός Γερμανίας με μερίδες του κεφαλαίου να συζητούν για την αναγκαιότητα εξόδου από την ευρωζώνη των χωρών του νότου και την ενίσχυση των καπιταλιστικών επενδύσεων εντός Γερμανίας, χρέους λένε, αλλά ουσιαστικά για το ποιες μερίδες του κεφαλαίου θα ισχυροποιηθούν από την κρίση η αντιμετώπιση της οποίας από τη σκοπιά των καπιταλιστών απαιτεί καταστροφή και κεφαλαίων. Ποιοι καπιταλιστές θα χάσουν λιγότερα, ποιος περισσότερο, αυτό είναι το δίλημμα. Το σταθερό και ισχυρό ευρώ στον ανταγωνισμό του με το δολάριο, ως διεθνές νόμισμα είναι ένα στοιχείο που σχετίζεται με το χρήμα ως εμπόρευμα διεθνώς, τις συμμαχίες με διάφορες χώρες, τις εξαγωγές και τις εισαγωγές κλπ.

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη δυσκολία της κυβέρνησης της Γερμανίας αφού οι υποδεέστερες καπιταλιστικές οικονομίες και της ευρωζώνης και όχι μόνο της ΕΕ, αποτελούν πεδίο εξαγωγών της και κεφαλαίων και εμπορευμάτων. Ετσι η αναζήτηση από την Μέρκελ οικονομικής συνταγής για τη σταθερότητα του ευρώ και ταυτόχρονα αντιμετώπιση του χρέους της Ελλάδας, εκφράζει οξύτατες αντιθέσεις εντός της ΕΕ. Εκφράζει αντιθέσεις μερίδων του κεφαλαίου μέσα στη Γερμανία που δε νοιάζονται για το μέγεθος της ευρωζώνης αλλά τη θέλουν ισχυρή, άρα δε νοιάζονται να πετάξουν έξω κράτη με μεγάλο χρέος, και άλλες μερίδες που φοβούνται ότι θα χάσουν από τη χρεοκοπία κρατών της ευρωζώνης. Εδώ συγκαταλέγονται και τράπεζες που διαχειρίζονται χρέη αλλά και μονοπώλια που κάνουν εξαγωγές εμπορευμάτων. Οσο πιο ακριβό το χρήμα τόσο χάνουν στη διεθνή αγορά. Τέτοιες διεργασίες εκφράζουν τα σενάρια, αντιθέσεις οξύτατες εκφράζουν, αλλά για τους λαούς και το δικό μας, η ζωή του θα γίνεται ολοένα και πιο φρικτή. Η ίδια αντίθεση εκφράζεται σε μερίδες του κεφαλαίου και εντός Ελλάδας. Επιστροφή στη δραχμή σημαίνει δυνατότητα όσων καπιταλιστών έχουν χρήμα σε τράπεζες του εξωτερικού να ενισχυθούν απότομα, να εξαγοράσουν φτηνά στην Ελλάδα επιχειρήσεις κλπ. Και βεβαίως, για το λαό ακόμη πιο απότομη χειροτέρευση της θέσης του. Να γιατί λέμε: Πάλη για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών σε ρότα λαϊκής εξουσίας και αποδέσμευσης από την ΕΕ.