Από παλιότερη κινητοποίηση του ΚΚΕ, αλληλεγγύης στο δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού

Η επιστολή των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ έχει ως εξής:

«Οπως σας είναι ασφαλώς γνωστό, η Παλαιστινιακή Αρχή ενόψει της προσεχούς Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη στις 20 Σεπτεμβρίου 2011 πρόκειται να θέσει το ζήτημα της άμεσης αναγνώρισης ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Σύμφωνα με τεκμηριωμένα στοιχεία πάνω από 120 κράτη έχουν εκφράσει τη θέλησή τους να υπερψηφίσουν τη σχετική πρόταση της Παλαιστινιακής Αρχής. Το Παλαιστινιακό πρόβλημα βρίσκεται σε μία κρίσιμη καμπή. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της συνεχιζόμενης και κλιμακούμενης επιθετικότητας του Ισραήλ ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό. Η αδιάλλακτη ιμπεριαλιστική πολιτική του Ισραήλ τορπιλίζει συστηματικά τη συγκρότηση και αναγνώριση ανεξάρτητου, κυρίαρχου και βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους, εμπεδώνει και ενισχύει την κατοχή των εδαφών που άρπαξε το Ισραήλ με τον πόλεμο των έξι ημερών το 1967. Οξύνει και περιπλέκει τα προβλήματα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, εγκυμονώντας τεράστιους κινδύνους για τους λαούς. Η Ισραηλινή κατοχή και η συνεχιζόμενη πρωτοφανής βαρβαρότητά της οδηγεί σε γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού.

Το Ισραήλ καθημερινά εξαπολύει οργανωμένες δολοφονικές επιθέσεις ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό, επεκτείνει τους απαράδεκτους εποικισμούς και το τείχος του αίσχους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, στη Δυτική Οχθη, συνεχίζει να διατηρεί αποκλεισμένη τη Λωρίδα της Γάζας.

Το Ισραήλ, ΗΠΑ, ΕΕ, εκβιάζουν και απειλούν με οικονομικό στραγγαλισμό τον Παλαιστινιακό λαό και ένταση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην ευρύτερη περιοχή εάν η Παλαιστινιακή Αρχή προσφύγει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Η ιμπεριαλιστική πολιτική εκ μέρους του Ισραήλ, η επιθετικότητα και η αδιαλλαξία του δε θα ήταν δυνατή χωρίς τη στήριξη και την αναβάθμιση των σχέσεών του με την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, που είναι σε εξέλιξη, για την εκμετάλλευση και τον έλεγχο των πλούσιων πλουτοπαραγωγικών πηγών και των ενεργειακών δρόμων στην περιοχή.

Η πολιτική "ίσων αποστάσεων" της ΕΕ, της εξίσωσης του θύματος με το θύτη, ενθαρρύνει την επιθετικότητα του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους και τους άλλους λαούς της ευρύτερης περιοχής.

Το ΚΚΕ αντιπάλεψε και αντιπαλεύει την πολιτική που εξισώνει το θύτη - το Ισραήλ, με το θύμα - τον ηρωικό Παλαιστινιακό λαό.

Η πολιτική της ΕΕ για το Παλαιστινιακό πρόβλημα αντιστρατεύεται τα συμφέροντα και τους πόθους του Παλαιστινιακού λαού, βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με τη θέληση των λαών.

Σήμερα, οι ίδιες οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι η λογική στην οποία οικοδομήθηκε η Συμφωνία του Οσλο το 1993, η λογική που επικράτησε στο Καμπ Ντέιβιντ (2000), ή στη Σύνοδο της Ανάπολις το 2007, η λογική του γνωστού "οδικού χάρτη", έχουν τιναχτεί στον αέρα.

Στη βάση αυτών των εξελίξεων, η κατάσταση στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη γίνεται πιο σύνθετη και επικίνδυνη για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής.

Οι ΗΠΑ και η ΕΕ μιλούν για δύο κράτη (Ισραήλ και Παλαιστίνη), προσπαθώντας με τη ρητορική τους να κρύψουν την ουσία των επιδιώξεών τους. Και η ουσία είναι ότι μιλώντας για παλαιστινιακό κράτος δεν εννοούν κράτος κυρίαρχο, οργανωμένο, για την πορεία του οποίου θα αποφασίζει ο λαός του. Εννοούν κράτος χωρίς σύνορα, χωρίς στρατό, περιορισμένης κυριαρχίας, με τη συνέχιση της κατοχής του ιμπεριαλιστικού κράτους του Ισραήλ, επιδιώκουν μια "διευθέτηση" που θα βάζει ταφόπλακα στο δικαίωμα για ένα κυρίαρχο κράτος, με σύνορα, με το δικαίωμα αυτοπροστασίας, στα σύνορα του 1967 και με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, με την επιστροφή των προσφύγων.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και η εργατική τάξη στηρίζουν τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού και την αντίστασή του ενάντια στις δυνάμεις κατοχής του Ισραήλ.

Καταδικάζουμε τις πιέσεις στην Παλαιστινιακή Αρχή για την επιβολή λύσης που θα είναι σε αντίθεση με τη θέληση, τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού.

Κάθε λαός, και ο Παλαιστινιακός, πρέπει να έχει το δικαίωμα να αποφασίζει κυρίαρχα για την κυβέρνηση και το μέλλον του.

Με βάση αυτές τις επισημάνσεις, επαναλαμβάνουμε τη θέση του ΚΚΕ για το Παλαιστινιακό πρόβλημα:

• Την απελευθέρωση του Παλαιστινιακού λαού από τη βαρβαρότητα των κατοχικών δυνάμεων, του στρατού του Ισραήλ.
• Απαιτούμε από τις κυβερνήσεις των κρατών μελών της ΕΕ να στηρίξουν στην επερχόμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το σχετικό ψήφισμα για την αναγνώριση ανεξάρτητου, βιώσιμου και κυρίαρχου Παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, δίπλα στο Ισραήλ, ως κράτους μέλους του ΟΗΕ.
• Το σταμάτημα των εποικισμών και την αποχώρηση όλων των εποίκων που έχουν εγκατασταθεί πέρα από τα σύνορα του 1967.
• Το γκρέμισμα του τείχους του αίσχους.
• Το δικαίωμα επιστροφής όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων στις εστίες τους, με βάση τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ.
• Την άρση κάθε αποκλεισμού των Παλαιστινίων, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, στη Δυτική Οχθη και στη Λωρίδα της Γάζας.
• Την άμεση απελευθέρωση όλων των Παλαιστίνιων κι άλλων πολιτικών κρατουμένων που κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές.
• Την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από όλα τα κατεχόμενα εδάφη του 1967, συμπεριλαμβανομένων των υψωμάτων του Γκολάν και της περιοχής Σεμπάα του Νότιου Λιβάνου».

Δεκάδες χιλιάδες είναι οι απολύσεις που ετοιμάζεται να κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από δημόσιους φορείς και οργανισμούς που θα κλείσουν, αλλά και σε ολόκληρο το δημόσιο τομέα, με «όχημα» την ιδέα της ΝΔ για «εργασιακή εφεδρεία του πλεονάζοντος προσωπικού». Τα όσα είπε προχτές ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Το προσωπικό που εργάζεται στο ευρύτερο δημόσιο, αλλά και στα υπουργεία πρέπει να το εξετάσουμε συνολικά, ενιαία, είπε ο υπουργός και υποστήριξε ότι «δεν είναι καθόλου λογικό η εργασιακή εφεδρεία να αφορά μόνο φορείς που έτυχε να αναδιαρθρωθούν, διότι εκεί μπορεί να υπάρχουν πάρα πολλοί καλοί εργαζόμενοι, επιστήμονες με προσόντα, με εμπειρία. Αυτοί είναι χρήσιμοι για το Δημόσιο και τον δημόσιο τομέα. Υπάρχουν άλλοι φορείς, μεγάλοι, που δεν μπορεί να πάψουν να υπάρχουν, οι οποίοι έχουν πλεονάζον προσωπικό. Και μπορεί το προσωπικό αυτό να είναι προσωπικό χωρίς ιδιαίτερα προσόντα, προσωπικό που δεν προσφέρει τώρα κάτι».

Με δυο λόγια, η περιβόητη διαδικασία της αξιολόγησης, που ενεργοποιείται μόνο και μόνο για να δικαιολογηθεί η επιλογή των κυβερνώντων να προχωρήσουν σε απολύσεις, αφορά όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο, ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας που έχουν, ανεξάρτητα αν είναι μόνιμοι ή όχι, ανεξάρτητα από το χώρο εργασίας τους κ.ο.κ. Ο στόχος δεν είναι απλά και μόνο να μειωθεί η μισθολογική δαπάνη, αλλά να μειωθεί δραστικά ο αριθμός όσων απασχολούνται στο δημόσιο και από εκεί και πέρα, ας είναι καλά ο ...ΟΑΕΔ.

Σαν να μην έφτανε όμως το στραπατσάρισμα όσων θεωρηθούν «πλεονάζον προσωπικό», η κυβέρνηση τους εμπαίζει και από πάνω, αφού όπως είπε ο Βενιζέλος, τους προσφέρεται η δυνατότητα της ...επανακατάρτισης, προκειμένου να βρουν μια θέση εργασίας στην αγορά. Στην αγορά, δηλαδή, της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, που ξερνάει καθημερινά κατά χιλιάδες τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, ρίχνοντας τις οικογένειές τους στα Τάρταρα της οικονομικής κρίσης του συστήματος.

Το θράσος τους δεν έχει όρια. Γι' αυτό και ο αντιπρόεδρός του Γ. Παπανδρέου μπορεί και λέει ότι «απολύσεις, στην φάση αυτή, δεν υπάρχουν γιατί προβλέπεται ότι το στάδιο της εργασιακής εφεδρείας δίνει ευκαιρίες στον εργαζόμενο», ωστόσο με τη μεγαλύτερη ευκολία σπεύδει να συμπληρώσει ότι αν κάποιος δεν καταφέρει να βρει δουλειά «τότε βεβαίως η εργασιακή του σχέση θα λυθεί».

Ο πόλεμος που έχει ανοίξει η κυβέρνηση είναι ένας πόλεμος σε βάρος του συνόλου των εργαζομένων με στόχο να διασωθεί το κεφάλαιο από την κρίση και να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για υψηλές κερδοφορίες, την περίοδο που θα ακολουθήσει την κρίση. Οι κυβερνώντες, μαζί με την οικονομική ολιγαρχία, δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους που απασχολούνται στο δημόσιο και εκείνους που λιώνουν στον ιδιωτικό τομέα. Τα χτυπήματά τους στοχεύουν και στον μεν και στους δε. Στο δημόσιο αφού μείωσαν 20% και 30% τις αποδοχές, τώρα τους καταργούν τη μονιμότητα και ετοιμάζονται να μειώσουν κι άλλο τους μισθούς, ώστε να προσεγγίσουν τα μεροκάματα φτώχειας του ιδιωτικού τομέα. Στον ιδιωτικό τομέα καταργούν τις κλαδικές συμβάσεις και μαζί με τους μισθούς των 520 ευρώ χρυσώνουν τους εργοδότες για να μπορούν πιο αποτελεσματικά να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη. Η ανεργία θα αυξηθεί κι άλλο από τις απολύσεις στο δημόσιο, συμπιέζοντας ακόμη πιο κάτω μισθούς και μεροκάματα. Να γιατί χρειάζεται ενιαίος αγώνας εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Στον κλιμακούμενο πόλεμο και τις αλλεπάλληλες επιθέσεις κυβέρνησης και άρχουσας τάξης, οι εργαζόμενοι διαθέτουν ένα και μόνο όπλο. Την πάλη και την αγωνιστική τους αντιπαράθεση, που για να είναι όμως όπλο ισχυρό και αποδοτικό, οι εργαζόμενοι οφείλουν να ενισχύσουν το δικό τους μέτωπο, να οργανώσουν την από κοινού, με τα άλλα λαϊκά στρώματα, αντίστασή τους, στην κατεύθυνση της ανατροπής αυτής της πολιτικής, της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων και των εκφραστών τους.