Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Το 2007 θα είναι μια καλή χρονιά, είπε ο πρωθυπουργός!! Εφόσον...

***

Εφόσον, είπε, συνεχίσουν οι φουκαράδες να έχουν τα κεφάλια μέσα...

***

Δεν το είπε έτσι, αλλά σαφώς εννοούσε αυτό, όταν έλεγε «να έχουμε ομοψυχία»!..

***

Διότι ομοψυχία = τα κεφάλια των πολλών μέσα και οι λίγοι από πάνω!..

***

Μπορεί να βγει η Σεγκολέν, είπαν εκεί στη ΝΕΤ! Και πάλι σωθήκαμε!..

***

Σα να βγει ο Γιώργος (ΠΑΣΟΚ)! `Η o Κώστας (ΝΔ)...

***

Φύσηξε αύρα στο ΠΑΣΟΚ ή ακόμα;

***

Η Πελόζι (ΗΠΑ) «ξέχασε» να συμπεριλάβει το Ιράκ στην ατζέντα της δουλιάς της (πρόεδρος Βουλής)!!

***

Στο μεταξύ, ας θυμηθούμε ότι προεκλογικά η Πελόζι πλακωνόταν με τον Μπους για το Ιράκ!!!

***

Μετά από αυτά, ποιο λόγο έχει ο Τάμπλογιου, να πάρει υπόψη του το νέο συσχετισμό των δυνάμεων (!), όπως είπε η ΝΕΤ;

***

Σιγά το νέο συσχετισμό! Μειώθηκε λίγο η μια συμμορία (Ρεπουμπλικανοί) και αυξήθηκε λίγο η άλλη συμμορία (Δημοκρατικοί)!..

***

Πάλι θαύματα στης Δρούζα! Δηλαδή, όταν λέμε θαύματα, εννοούμε θαύματα!!...

***

Αλήθεια, τι απέγινε εκείνος ο έρμος ο Βησσαρίων; Τον θάψανε να ησυχάσει, ή...

***

Τζίφος το... θαύμα!..

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ηταν εκεί. Οχι όλοι. Ερχονταν το φοιτηταριό του χωριού μας, ανάκατα. Κορίτσια κι αγόρια. Κι άλλα παιδιά, συμμαθητές, που δεν τράβηξαν στα γράμματα. Κάθονταν γύρω από 'να τραπέζι. Ατακτα. Ψιλοκουβέντιαζαν. Αυτά που λένε οι φοιτητές. Ολοι ήταν με το 'να πόδι έξω. Υποσχέθηκαν, παραμονή Πρωτοχρονιάς, να βρεθούν στης Αρσινόης. Η Αρσινόη είναι φοιτήτρια της Ιατρικής. Δεν έγιναν τα πράγματα όπως είχαν ετοιμαστεί. Ως και η Αρσινόη ήρθε. Κι όλοι έβαλαν το χέρι τους και κουβάλησαν τις ετοιμασίες της στο καφενείο.

Το κέφι δεν αργεί να 'ρθει στους νέους. Χοχλάζει το αίμα τους. Αμα μπάσουν και το Διόνυσο μέσα τους, άντε να τους κάνεις ζάφτι. Τραγούδησαν, Χόρεψαν. Γέλασαν. Φώναξαν. Ολα κιμπάρικα καμωμένα.

Απότομα, δόνησε το καφενείο μια καθαρή φωνή. Ωραία φωνή. Υψώθηκαν τα χέρια τους. Γροθιές σφιχτές, θυμωμένα ανεβοκατέβαιναν. Ολοι όρθιοι, σε κύκλο. Και τραγουδούσαν. «Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι/ οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά»...

Ακούγαμε. Κοιτάζαμε. Είχαν θυμό τα παιδιά, σαν έλεγαν «Αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε/ αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά». Τσιτώσαμε τ' αυτί. Αυτό το τραγούδι είναι αλλιώτικο. «Αρνιέμαι (...)/ να είσαι συ και να μην είμαι εγώ/ που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις/ με τη δική μου γη και το νερό». Ε, αυτό το καταλάβαμε πολύ καλά. Και θυμωμένα, χωρίς να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια, ήπιαμε. Οι κερατάδες, με τη δική μας γη και το νερό...

Κέρασε τα παιδιά, είπαμε όλοι μαζί, χωρίς συνεννόηση. Και ξαναβάλτε αυτό το τραγούδι. Ακούγαμε με σμιχτά φρύδια, σφιχτά χείλη. Αρχίσαμε να θυμώνουμε για τα καλά. «Αρνιέμαι (...)/ να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό». Αρνιέμαι ρε, φώναξε ο πιο νέος από εμάς και πετάχτηκε πάνω, με υψωμένες τις γροθιές του. «Αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει/ να περιμένει μάταια τον καιρό». Τι ήταν αυτό. Ορθιοι όλοι, σε κύκλο, να λέμε αρνιέμαι. Με τα ροζιάρικα χέρια μας να 'χουμε φτιάξει γροθιές σιδερένιες, που τις ανεβοκατεβάζαμε σα σε αμόνι.

Ξημερώσαμε κείνο το βράδυ. Χωρίς να 'χουμε μεθύσει. Ορκιστήκαμε, πες, να μην κατεβάσουμε τις γροθιές και ν' αρνιόμαστε να μας κάνουν ό,τι θένε, να μας διαφεντεύουν με τη δική μας γη και το νερό.

Καλή χρονιά!