Είναι συνειδητή λαθροχειρία, με στόχο το χτύπημα της πολιτικής και της ιδεολογίας του ΚΚΕ, προκειμένου να δικαιολογήσει η άρχουσα τάξη και η κυβέρνηση, αφ' ενός την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που μετέχει (π.χ. ΝΑΤΟ και ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου, αλλά και τη συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων με την Τουρκία υπό το ΝΑΤΟ σε όφελος των μονοπωλίων), αφ' ετέρου τη συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, (π.χ. Αφγανιστάν), που τα δικαιολογεί ως εθνικό συμφέρον. Οπως επίσης και τη στρατηγική στρατιωτικοπολιτική και οικονομική συμφωνία με το Ισραήλ στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στην επικίνδυνη για την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα επίθεση πρωτοστάτησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όταν κατηγόρησε στη Βουλή το ΚΚΕ ότι συνάδει με τον εθνικισμό, και, μάλιστα, με τον τούρκικο εθνικισμό, επειδή ακριβώς αποκαλύψαμε ότι η πολιτική της συνδιαχείρισης και ΝΑΤΟποίησης του Αιγαίου θέτει υπό αμφισβήτηση κυριαρχικά δικαιώματα για την κερδοφορία των μονοπωλίων.

Η κυβερνητική πολιτική που ανοίγει δρόμους για δράση των μονοπωλιακών ομίλων της Ελλάδας σε άλλες χώρες, ή τη συμμετοχή τους σε διεθνείς κοινοπραξίες, για την εκμετάλλευση, π.χ., τώρα των υδρογονανθράκων, είναι επικίνδυνη για τους λαούς, γιατί μαζί με την άκρατη εκμετάλλευσή τους, υπάρχει μεγάλη όξυνση των ενδομονοπωλιακών ανταγωνισμών στην περιοχή μας που εγκυμονεί κινδύνους ιμπεριαλιστικής πολεμικής ανάφλεξης.

Ενίοτε, μάλιστα, στην αστική προπαγάνδα συμπλέκουν τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό. Ο πρωθυπουργός έχει μιλήσει για «νέο πατριωτισμό», που εστιάζει στην πολιτική καταλήστευσης του λαού στο όνομα να μη χρεοκοπήσει η χώρα, σε συνδυασμό με την κοσμοπολίτικη πολιτική του κεφαλαίου.

Ετσι, π.χ., στην «Καθημερινή» της Κυριακής 6/2/2011, εμφανίστηκε άρθρο του Θ. Βερέμη, όπου, αφού αποδίδει στο ΚΚΕ συμβολή στη διατήρηση και έξαρση του εθνικισμού στην περίοδο του Εμφυλίου, μέγα ψέμα, γράφει τα εξής, μπαίνοντας στο ζουμί της υπόθεσης από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου: «Ο παλιός διεθνισμός της Αριστεράς έδωσε πλέον τη θέση του σε έναν ιδιότυπο εθνικισμό, ο οποίος απέκτησε τη σημασία αντίστασης κατά της παγκοσμιοποίησης και των πολυεθνικών εταιρειών». Να, λοιπόν, γιατί η αστική προπαγάνδα κατηγορεί το ΚΚΕ για εθνικισμό. Γιατί εναντιώνεται στα συμφέροντα των μονοπωλίων, καλώντας σε πάλη το λαό για την κοινωνικοποίησή τους, ως μονόδρομο για την ευόδωση των λαϊκών συμφερόντων, κόντρα στον κοσμοπολιτισμό για τα κέρδη του κεφαλαίου, κόντρα στον ιμπεριαλισμό.

Το, δε, «Βήμα» (Κυριακή 30/1/2011) το τραβάει ακόμη παραπέρα, γράφοντας για «Διακομματική "εθνικοπατριωτική συμμαχία"» απέναντι στο μνημόνιο και προσπαθεί με απαράδεκτο τρόπο να τσουβαλιάσει το ΚΚΕ με άλλες δυνάμεις και κόμματα, τα οποία, είτε βλέπουν τη χώρα «υπό κατοχή» από την τρόικα, είτε προπαγανδίζουν διεξόδους από την κρίση, που συνδέονται με την ενίσχυση της αστικής τάξης, αλλά με φιλολαϊκή αλλαγή, δήθεν, της ΕΕ ή άλλη επιλογή ιμπεριαλιστών συμμάχων.

Γράφει μεταξύ άλλων: «Ενας "αναδυόμενος πατριωτισμός", όπως χαρακτηρίζεται από κύκλους του λεγόμενου εθνικοπατριωτικού τόξου, προβάλλει την περίοδο αυτή ως πολιτικός και ιδεολογικός αντίλογος στο μνημόνιο και στις επιταγές της τρόικας κρούοντας παράλληλα τον κώδωνα του κινδύνου για την πορεία των εθνικών θεμάτων. Εννοιες όπως "κατοχική κυβέρνηση", "εθνοπροδότες" κτλ. έχουν καταστεί σύμβολο στον αγώνα κατά του "καθεστωτικού κοσμοπολίτικου εθνομηδενισμού", όπως τον αποκαλούν φορείς του εθνικοπατριωτικού φάσματος, κηρύσσοντας "πόλεμο" μέχρις εσχάτων στην κυβερνητική πολιτική. Με αιχμή το μνημόνιο και τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η χώρα έναντι των δανειστών της αλλά και την πορεία των εθνικών θεμάτων στην παρούσα συγκυρία, με επίκεντρο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών του Αιγαίου, προσωπικότητες, κόμματα, κινήσεις και οργανώσεις από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα και με διαφορετικές διαδρομές πρωτοστατούν στη διαμόρφωση του αντιμνημονιακού μετώπου αρθρώνοντας έναν πολιτικό λόγο με εθνικοπατριωτικά χαρακτηριστικά και συνθήματα βάλλοντας ιδεολογικά κατά των εκπροσώπων του "σύγχρονου ραγιαδισμού"».

Λίγο πιο κάτω, το «Βήμα» κάνει μια αναδρομή στις θέσεις της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ., κάποιων ΠΑΣΟΚων και άλλων κινήσεων, όπως αυτή της «Σπίθας», μπλέκοντας σκόπιμα το ΚΚΕ, για να αλλοιώσει και, τελικά, να συκοφαντήσει τις θέσεις του. Πράγματι, τέτοιες πολιτικές θέσεις, που μιλούν για «κατοχή και κατοχική κυβέρνηση», «ραγιαδισμό στο μνημόνιο», «εθνοπροδότες», αθωώνουν την αστική τάξη της Ελλάδας, τα συμφέροντα της οποίας πρωτίστως εξυπηρετεί η πολιτική των άγριων αντιλαϊκών μέτρων.

Αλλά στους χαρακτηρισμούς και τα όσα αραδιάζει το «Βήμα», κανένας από τους αναγνώστες του δεν πρόκειται να αναγνωρίσει οποιαδήποτε από τις θέσεις του ΚΚΕ. Καλλιεργεί την αίσθηση ενός δήθεν αντιμνημονιακού μετώπου απέναντι στην κυβέρνηση, για να θολώσει τις στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στην πολιτική του ΚΚΕ και τις θέσεις όλων των άλλων κομμάτων και κινήσεων που δηλώνουν ενάντια στο μνημόνιο.

Αλλωστε, ξέρουν ότι το ΚΚΕ λέει σχετικά με το μνημόνιο ότι είναι στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας, για να προωθηθούν με ταχύτητα μέτρα και ανατροπές που υπηρετούν τα συμφέροντά της. Αυτά τα μέτρα, το ΠΑΣΟΚ τα είχε στο πρόγραμμά του, όπως και η ΝΔ. Αρα, το μνημόνιο επιβλήθηκε από την αστική τάξη και η ανατροπή του προϋποθέτει συνολικά την ανατροπή της στρατηγικής της αστικής τάξης και των κομμάτων της.

Το ίδιο ισχύει και για τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, όπου το «Βήμα» προσπαθεί να τσουβαλιάσει το ΚΚΕ με τον εθνικισμό της ΝΔ και το σοβινισμό του ΛΑ.Ο.Σ. Το ΚΚΕ ασκεί κριτική στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης από τη σκοπιά της υπεράσπισης των συμφερόντων του λαού και όχι της αστικής τάξης, η οποία σε τελική ανάλυση είναι αυτή που καθορίζει την εξωτερική πολιτική, είτε στην εθνικιστική της εκδοχή, είτε στην εκδοχή του κοσμοπολιτισμού της. Για τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα, «καίγονται» ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. και οι άλλοι, γι' αυτό και συμφωνούν στη γενική γραμμή πλεύσης.

Σχετικά με το ΚΚΕ, το «Βήμα» κάνει λαθροχειρία. Γράφει: «Προκρίνοντας το "ταξικό" στοιχείο στον εθνικό και πατριωτικό του λόγο το ΚΚΕ προβάλλει ως κατ' εξοχήν δύναμη "αντίστασης και ανυπακοής"». Να, λοιπόν, που η γραμμή της ανυπακοής είναι εθνικισμός για την αστική προπαγάνδα. Αλλο ένα επιχείρημα για να τη σπιλώσουν στις λαϊκές συνειδήσεις. Και παρακάτω: «"Το ΚΚΕ μιλά πατριωτικά. Το 'χουμε επισημάνει καιρό τώρα και δεν χάνουμε την ευκαιρία να δηλώσουμε ικανοποίηση μαζί με όλους τους πατριώτες. Αν το ΚΚΕ αποφασίσει να συνδέσει τον ταξικό αγώνα με την πατριωτική άμυνα αυτή την εποχή της καταβαράθρωσης, μπορεί ακόμη και τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση" γράφει χαρακτηριστικά ένα εθνικοπατριωτικό site». Να και η πιο μεγάλη λαθροχειρία. Δεν τα λέει το ΚΚΕ, αλλά άλλοι για το ΚΚΕ. Το «Βήμα», όμως, τα αποδίδει στο ΚΚΕ!

Και συνεχίζει: «"Το πατριωτικό καθήκον του λαού είναι να ξεσηκωθεί. Να μην επιτρέψει να τον οδηγήσουν στην αγχόνη αυτοί που τον λήστεψαν" έχει διακηρύξει από την πλευρά του ο Περισσός». Πράγματι, όταν η κυβέρνηση λέει ότι πατριωτισμός είναι η ληστεία του λαού, το ΚΚΕ λέει ότι πατριωτισμός είναι να ξεσηκωθεί ο λαός για να χρεοκοπήσουν οι αστοί.

Αλλά όσες λαθροχειρίες κι αν επιχειρήσουν το «Βήμα», η «Καθημερινή» και οι αστοί, δε θα καταφέρουν να διαβάλουν στο λαό την πολιτική του ΚΚΕ.

Την ανησυχία και το φόβο που διακατέχει ισχυρούς κύκλους της πλουτοκρατίας για την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου παλλαϊκού ταξικού κινήματος που θα αμφισβητεί την πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου, το αστικό πολιτικό σύστημα, εκφράζει στο χτεσινό πρωτοσέλιδο θέμα της η «Καθημερινή». Κάτω από τον εύγλωττο τίτλο «Πληθαίνουν οι εστίες έντασης» αναφέρεται στις κινητοποιήσεις των γιατρών, φαρμακοποιών, εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες, των αγροτών, επισημαίνοντας ότι «οι εστίες έντασης», όπως με ταξική εμπάθεια αποκαλεί τους αγώνες διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων και εργαζομένων, «προκαλούν αμηχανία στην κυβέρνηση, η οποία διαπιστώνει ότι οι αλλαγές που προωθεί συναντούν υπέρμετρες αντιδράσεις». Ακριβώς αυτή την ανησυχία εξέφρασε χτες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εξαπολύοντας νέα συκοφαντική επίθεση κατά των απεργιακών κινητοποιήσεων και κυρίως επιχειρώντας, μάταια, να πείσει ότι «δεν υπάρχει ενιαίο μέτωπο αντίδρασης». Αθελά του(;) ο Γ. Πεταλωτής αποκάλυψε τον αληθινό φόβο της κυβέρνησης και της αστικής τάξης, λέγοντας τα εξής: «Αλίμονο αν φτάσουμε (...) στο ότι δεν πληρώνω και σε ανυπακοή. Εκεί έχουμε να κάνουμε με την κατάρρευση ενός ολόκληρου πλέον κοινωνικού συστήματος». Δηλαδή ένα ρωμαλέο ενιαίο ταξικό μέτωπο που θα πολιτικοποιήσει την πάλη του και θα βάλει στο στόχαστρο την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου. Οσο και αν υπονομεύουν και πολεμάνε με λύσσα τη συγκρότηση ενός τέτοιου ταξικού κινήματος, η πραγματικότητα είναι ότι ωριμάζει ολοένα και πιο πολύ στις λαϊκές συνειδήσεις. Και αυτό ακριβώς τρέμουν.

«Οι κοινωνικές αντιδράσεις καταγράφονται κάθε μέρα και περισσότερο. Αυτές οι αντιδράσεις, όμως, πρέπει να έχουν συγκεκριμένη στόχευση και ιεραρχήσεις, στο πλαίσιο ενός οργανωμένου δημοκρατικού κινήματος. Μόνον έτσι μπορούν να έχουν πολιτικά αποτελέσματα και να οδηγούν στην αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής. Η αποσπασματική έκφραση της κοινωνικής δυσαρέσκειας είναι δυνατόν να οδηγήσει σε μια διάχυση των διεκδικήσεων και των αιτημάτων, να τροφοδοτήσει τον "κοινωνικό αυτοματισμό" και εντέλει αυτή η δυσαρέσκεια να απορροφηθεί και να ενισχύσει τη συντηρητική πολιτική».

Ετσι σχολίασε ο πρόεδρος της «Δημοκρατικής Αριστεράς» Φ. Κουβέλης τις κινητοποιήσεις. Τι σημαίνει «οργανωμένο δημοκρατικό κίνημα»; Για τη ΔΗΜΑΡ το ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα σήμερα είναι αντιδημοκρατικό; Ο Φ. Κουβέλης και το κόμμα του θέλουν ένα κίνημα υποταγμένο στο σύστημα. Ενα κίνημα που δεν θα βάζει εμπόδια στην εξουσία του κεφαλαίου αμφισβητώντας την, που θα αρκείται σε αιτήματα ανώδυνα για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά του και με μορφές πάλης που να μην πιέζουν την κυβέρνηση. Δηλαδή ένα κίνημα αυτοϋπονομευμένο. Φυσικά, μια πολιτική δύναμη που πίνει νερό στο όνομα του καπιταλισμού, που τον εξωραΐζει και τον υπερασπίζεται σκορπώντας αυταπάτες ότι με μεταρρυθμίσεις και αλλαγές μπορεί να εξανθρωπιστεί, δεν θα μπορούσε παρά ένα τέτοιο κίνημα να επιθυμεί.